Καλημέρα Αθήνα.....

Η φωτο από το www.travelblog.org

Όλοι ήμαστε ξένοι στην ίδια πόλη, ακόμη και εμείς
που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και εξακολουθούμε
να ζούμε σ αυτή την ίδια πάντα πόλη.
Την μεγάλη πόλη την αφιλόξενη που όλοι μας αποκαλούμε
Όλοι αισθανόμαστε μόνοι σ αυτή την μεγάλη πόλη
την μητρόπολη του κόσμου.
Χάθηκε πια η οικειότητα, χάθηκε πια η γειτονιά, χάθηκε
η καλημέρα, το καλό ξημέρωμα σ αυτή την πόλη.
Δεν γνωρίζει κανείς πια τους γείτονές του, έχουν απομακρυνθεί
οι άνθρωποι, έχουν χάσει την επαφή τους, κανένας δεν προσπαθεί
πια να έρθει πιο κοντά με τους ανθρώπους τις γειτονιάς του.
Όλο και περισσότερο απομακρύνονται, είναι άγνωστοι πια
μεταξύ τους, χάθηκε η ομορφιά του πλησιάσματος των ανθρώπων,
αυτή η μοναδική ομορφιά, χάθηκε το χαμόγελο, το χαμόγελο
για ζωή προς τη ζωή.
Μόνο τα ζώα κράτησαν και εξακολουθούν να κρατούν το πλησίασμα,
μόνο που εμείς οι άνθρωποι τα λέμε ζώα και τα τραβάμε όταν
τα βγάζουμε βόλτα να μην έρθουν σε επαφή με τα άλλα ζώα,
γιατί ήμαστε άνθρωποι, μακάρι να ήμασταν Ζώα.

Βασιλεύει παντού η μοναξιά, η απομόνωση, η ανία και μοιραίως
έρχεται η βαρεμάρα, η αδιαφορία, η απραξία.
Όλοι βαριούνται και χαζολογούν, δεν ξέρουν τι τους φταίει,
δεν ξέρουν πως να περάσουν τις ώρες τους, τις μέρες τους.
Ζουν πια μέσα στην βαρεμάρα, χωρίς νόημα, χωρίς χρώμα στη
ζωή τους, όλα έγιναν μαυρόασπρα.
Η ζωή δεν είναι όμορφη χωρίς χρώματα, χωρίς τις πινελιές
του καλλιτέχνη δημιουργού και τις ζωής.
Όσο περνάει ο καιρός, ο χρόνος, χάνουμε την ευκαιρία να έρθουμε
πιο κοντά με τους ανθρώπους στις γειτονιές που ζούμε, εμείς
περνάμε αδιάφορα και όμως είναι τόσο πολύ κοντά μας, δίπλα μας,
μια ανάσα, και εμείς περνάμε στα γρήγορα πάντα, χωρίς ένα χαμόγελο
μια καλημέρα ένα απλό κοίταγμα.
Το μόνο που κάνουμε όλοι μας, μικροί μεγάλοι, είναι όταν βγαίνουμε
από το σπίτι μας να μπαίνουμε στο αυτοκίνητό μας και αμέσως
να ανοίγουμε το κινητό μας, και μετά να περιμένουμε πότε
θα κτυπήσει το κινητό μας.
Αυτό έχει γίνει ο μόνιμος σύντροφός μας
Το κινητό είναι πια η γειτονιά μας, ο διπλανός μας, η συντροφιά μας,
στο δρόμο, στην πλατεία, στο γήπεδο, στα καφέ, στο χώρο εργασίας,
στα ραντεβού, στα σχολεία, μέσα στις τάξεις, στα πανεπιστήμια,
στις κοινωνικές μας συντροφιές, στα μπαρ, στα κλαμπ που πάμε για
διασκέδαση και στο ένα χέρι κρατάμε πάντα το κινητό μας, που έχει
μάλιστα και κάμερα και είναι και τζουκ μποξ.
Είναι πια η συντροφιά μας, τι να την κάνουμε την γειτονιά
Χάσαμε όμως την επαφή μας με την πραγματική ζωή και όλοι μας
ψάχνουμε να βρούμε τι φταίει.
Χάνουμε σιγά,σιγά την ομορφιά της ζωής, το νόημα την γεύση
Η ζωή δεν έγινε και ούτε ήρθε μέσα από την ηλεκτρονική επικοινωνία,
έχουμε ακόμη και το Internet, άλλο μέσο ηλεκτρονικής επικοινωνίας.
Ναι, ωραία όλα αυτά, καταπληκτική η τεχνολογία
Αλλά ούτε το κινητό, ούτε το Internet έχουν χαμόγελο, ούτε μιλιά
ούτε ήλιο και φως, ούτε γεύση και ουσία, ούτε χρώμα και πινελιές
ζωής, ούτε καν άνοστα είναι, γιατί δεν έχουν γεύση όλα αυτά όπως
η ζωή και όμως αυτά έγιναν η μόνιμη συντροφιά μας
συν το αυτοκίνητο, και όμως η ζωή είναι τόσο κοντά μας, δίπλα μας
στην διπλανή πόρτα της γειτονιάς μας.
Τουλάχιστον μπορούμε να λέμε
Καλημέρα Αθήνα
Καλημέρα Ζωή
Έστω και από το κινητό μας
Έστω και από το Internet !

Καλό πρωινό σε όλους