Είναι η ώρα του απολογισμού του σήμερα....

Είσαι παντού και πουθενά
Τραγουδά η Μαρινέλα και ο Χατζής
το ρολόϊ δείχνει 4 το ξημέρωμα στο μπαράκι
του μουράγιου του κάβου,
Του κάβου της Ζωής, του μουράγιου του έρωτα
του παιχνιδίσματος των ματιών, του παιχνιδιού
του έρωτα και του κορμιού.
Το πλησίασμα του αρσενικού και του θυληκού είναι
τόσο κοντά, μα τόσο δα κοντά, όσο και οι ανάσες,
τα χείλια ψιθυρίζουν έρωτα, αγάπη, ομορφιά μοναδική
και το τραγούδι λέει ετούτη την ώρα λίγο πριν το ξημέρωμα,
Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου, από Ζωή
Βασιλεμένα τα ματάκια του σαν λιχναράκια
μέσα στο δρόμο, της Ζωής
λέει ο Καπετάνιος, ο Καπετάν Δημήτρης ο μοναδικός,
που σεργιάνισε όλη του την Ζωή σε όλα τα μονοπάτια
τα καλντερίμια της Ζωής, έχοντας πάντα παρέα του,
συντροφιά του την Αρχόντισα Ζωή.

Ξέρω πως δεν θαρθείς ξανά
άλλη φορά δεν θα σε δω
όμως για μένα είσαι εδώ

Τραγουδούν η Μαρινέλα και ο Χατζής
και αυτό το πρωινό λίγο πριν το ξημέρωμα της καινούργιας
ημέρας, το ξημέρωμα της Ζωής, της πραγματικής Ζωής.
ο Καπετάνιος και η συντροφιά του είναι εδώ, στο μπαράκι
του μουράγιου της Ζωής, του έρωτα, των χειλιών, των ματιών
του φιλιού και του κορμιού.
Τολμώ, λέει η Μαρινέλα, στον Καπετάνιο
Τολμώ όσα δεν μπόρεσε κανείς
Τα χείλια ψιθυρίζουν τα λόγια της Μαρινέλας
τα μάτια κοιτούν τα μάτια, τα χέρια χαϊδεύουν τα χέρια
λίγο πριν το ξημέρωμα στο μπαράκι του μουράγιου της Ζωής.

Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά
Μέχρι να βρούμε ουρανό άσεμε να παραμηλώ
λέει η Γλυκερία στον καπετάνιο και την συντροφιά του,
και η συντροφιά πίνει ποτάκι και πέρνει ανάσες από
την ομορφιά της Ζωής αυτό το πρωινό στο μπαράκι
του μουράγιου της Ζωής της μιας και μοναδικής
της Αρχόντισας Ζωής.
Γιατί η Ζωή είναι μεράκι, είναι Αρχοντιά, είναι μαγκιά
Ζωή χωρίς γούστο, μεράκι, μαγκιά και Αρχοντιά
μόνο Ζωή δεν είναι.

Τα συντρίμια της Ζωής μου
Τα κομμάτια της ψυχής μου
Πέφτουν κάτω ένα ένα
και όλα οδηγούν σε σένα
Ζωή μου μοναδική και αγαπημένη
λέει ο καπετάνιος στην Αρχόντισα Ζωή, αυτό το πρωινό
λίγο πριν το ξημέρωμα της καινούργιας ημέρας.

Θα γίνω δρόμος να περάσεις
Θα γίνω δάκρυ να ξεχάσεις
Υπάρχει λόγος
Το ρολόϊ της καρδιάς μας δείχνει 5 το πρωί
και η συντροφιά είναι ακόμη εκεί, στο μπαράκι
του Μουράγιου της Ζωής.
Σε λίγο η ημέρα θα γυρίσει σελίδα
και ο Καπετάνιος με την συντροφιά του
θα πάνε για τον πρωινό αχνιστό καφέ ψημένο
σε μπρίκι μπακιρένιο.

Γιατί η Ζωή πίνεται όπως ο καφές που ψήνεται
σε μπρίκι μπακιρένιο.
Η Ζωή είναι μεράκι, σαν τον καφέ τον αχνιστό
σε μπρίκι μπακιρένιο

Καπετάν Δημήτρης