Πέμπτη 3 Αυγούστου 2006

Το ξύλινο πελεκητό κουτί με το σκαρπέλο....

Όλα αυτά που έχω μέσα μου
Όλα αυτά που απέκτησα
Όλα μου τα χρόνια στις περιπλανήσεις μου
Στα πέλαγα πάνω στο κύμα

Μέσα στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας
Κάτω από το μπλε του ουρανού
Κάτω από το φως των αστεριών
Του φεγγαριού

Στα απάνεμα λιμάνια της Ζωής, της ψυχής
Της αγάπης, του έρωτα, του χαμόγελου
Του φιλιού, του κορμιού

Τα κράτησα καλά φυλαγμένα στο κουτί
Το δικό μου, στο κουτί της γνώσης
Στο κουτί της Ζωής μου

Στο κουτί που είναι φτιαγμένο από ξύλο
Πελεκητό, με το σκαρπέλο
Από τον Λοστρόμο μου
Με γούστο, μεράκι, φινέτσα ναυτική
Και λούστρο θαλασσινό

Τα προστάτεψα όλη μου τη Ζωή
Όπως τις κόρες των ματιών μου
Που είδαν όλο τον κόσμο και τι Ζωή
Και τον φύλαξαν μέσα στο ξύλινο κουτί

Το κουτί αυτό της Ζωής μου
Το ξύλινο το καλοφτιαγμένο με το σκαρπέλο
Δεν το έχω για να κοσμεί σαν αντικείμενο
Κάποιο σκρίνιο
Κάποιο ντουλάπι του σπιτιού μου

Το έχω πάντα μαζί μου, για να κοσμεί
Την ψυχή, την καρδιά και το κορμί μου
Όπως ένα πολύτιμο στολίδι που μου χάρισε
Κάποιος πολύ αγαπημένος φίλος
Κάποια πολύ αγαπημένη φίλη

Είναι το ωραιότερο, το πιο πολύτιμο
Αυτό το ξύλινο καλοφτιαγμένο κουτί
Γιατί είναι φτιαγμένο από ξύλο πελεκητό
Με το σκαρπέλο, από ανθρώπινο χέρι

Γιατί το ξύλο μπορεί και αναπνέει
Παίρνοντας Ζωή από την ανάσα της Ζωής
της καρδιάς, της ομορφιάς μα και της ασχήμιας

Μέσα σ αυτό το κουτί το ξύλινο το πελεκητό
Με το σκαρπέλο, ο Καπετάνιος έχει τοποθετήσει
Έχει κρατήσει με επιμέλεια και αγάπη
Όλη του τη Ζωή, όλες του τις περιπλανήσεις
Και το σεργιάνι του στον κόσμο

Το ξύλινο κουτί είναι πάντα ανοιχτό
Και ο Καπετάνιος εξακολουθεί να τοποθετεί
Με επιμέλεια και αγάπη την συνέχεια της Ζωής
Και το σεργιάνι του στον κόσμο

Το ξύλινο κουτί το πελεκητό θα μείνει
Ανοιχτό μέχρι το τέλος
Για να έρθει κάποιος άλλος Καπετάνιος
Να συνεχίσει να το κρατά ανοιχτό
Το ξύλινο κουτί το πελεκητό
Για να παίρνει ανάσα από την ανάσα
Της Ζωής
Και να συνεχίσει να τοποθετεί με επιμέλεια
Και αυτός
Τι Ζωή μέσα στο κουτί το ξύλινο το πελεκητό

Για να μην κλίσει ποτές
Γιατί μέσα του έχει την Ζωή
Την Ζωή του Καπετάνιου
Που πρέπει να αναπνέει
Και να παίρνει ανάσα
Από την ανάσα της Ζωής

Καπετάνιος
Ο γιος της Θάλασσας

1 σχόλιο:

Ελπίδα είπε...

Έχω κι εγώ ένα σεντούκι ζωγραφιστό που εκεί μέσα κρύβω άχρηστα για τους άλλους, αλλά πολύτιμα για μένα ενθύμια. Όσο για το μπαούλο.... νομίζω ότι όλοι μας το κουβαλάμε μαζί μας. Εύχομαι το δικό σου να γεμίζει με ότι πιο ωραίο γίνεται!