Τετάρτη 31 Μαΐου 2006

31 Μάη 1952 - 31 Μάη 2006....

31 Μάη 1952
Η μαμά Μαργαρίτα έφερε στον κόσμο
μια ακόμη ομορφιά στη ζωή και στη ζωή
τη δική μας, μια καινούργια ομορφιά
την ομορφιά της αθωότητας, το γλυκό κλάμα,
το χαμόγελο στο πρόσωπο του μπαμπά
Σωτήρη και το δικό μου.
Ήρθε στη ζωή μας η μικρή Ειρήνη και έμεινε
μέχρι σήμερα και εξακολουθεί να είναι, δίπλα μας
ανάμεσά μας να μας αγαπά και να την αγαπάμε

Χρόνια Πολλά Ειρήνη της Ζωής μας
Να τα εκατοστίσεις

Ο γιος της Θάλασσας
και αδελφός της Ειρήνης

Ανοιχτό Πανεπιστήμιο....

Εδώ θα μας μιλάνε για πλάκες επιπέδου.
Δάσκαλοι, με υψηλό δείκτη νοημοσύνης και πλάκας.
Η πλάκες θα είναι το κυρίαρχο θέμα τις διδασκαλίας
από προικισμένους δασκάλους με το χάρισμα της πλάκας.

Γιατί η πλάκα στη ζωή μας είναι χάρισμα του δημιουργού
είναι μια από τις ομορφιές της ζωής, που μας δίνει τη γνώση
το κουράγιο για να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα σ ένα κόσμο
γεμάτο ομορφιά, χαμόγελο με χρώματα από πλάκες,
γεμάτο πλάκα, γιατί η ζωή χρειάζετε πλάκα.

Ζωή χωρίς πλάκες και πλάκα, είναι ζωή χωρίς αλάτι
και πιπέρι, που αν προσθέσεις λίγη ρίγανη, κόκκινο πιπέρι
βασιλικό, λίγη κανέλλα, δυο σκελίδες σκόρδο μαζί με το
αλάτι και το πιπέρι, τότε θα αισθανθείς όλη την ομορφιά
της γεύσης της πλάκας που αφήνει στην ψυχή σου όλη
αυτή η ομορφιά της ζωής.

Μήπως στην αρχαία Αθήνα, Ελλάδα, η κωμωδία,
η σάτιρα, τι ήταν ?
Μια πολύ όμορφη καλογραμμένη πλάκα, από αυτούς
τους προικισμένους ανθρώπους.

Αλήθεια ποιος από μας, μικρός μα και μεγάλος σαν εμένα
δεν θυμάται τις πλάκες που έχει κάνει και του έχουν κάνει
στη ζωή του απο τότε που κατάλαβε τη ζωή μέχρι σήμερα?
Στα παιδικά μας χρόνια, σε όλη τη διάρκεια του σχολείου
στο πανεπιστήμιο, στο στρατό, στις εκδρομές, στις διακοπές
στα γλέντια μας, στις βόλτες μας στον ελεύθερο χρόνο μας.

Είναι όλα αυτά που κανείς μας δεν ξεχνά, που δεν πρόκειται
να ξεχάσει ποτές γιατί όλοι μας έχουμε κάνει πλάκες και
μας έχουν κάνει, γιατί έχουμε μεγάλη πλάκα όλοι μας.

Γι αυτό προτείνω το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο της Πλάκας
που μπορούν ακόμη να γίνονται και σεμινάρια πλάκας
υψηλού επιπέδου.
Μέχρι και καφενείο της πλάκας για ανθρώπους με πολύ
πλάκα μπορούμε να κάνουμε και βιβλιοπωλείο.

Αφού σκέφτηκα, να ζητήσω από την πολιτεία να μας
παραχωρήσουν το σπίτι της Άρσης βαρών στη Νίκαια
και όχι να το δώσουν στο πανεπιστήμιο Πειραιά.

Επειδή η ζωή δεν είναι της Πλάκας αλλά τις λείπει
η ομορφιά της πλάκας που δίνει καινούργιο χρώμα
και νόημα και κυρίως γέλιο και χαμόγελο στη ζωή
που μας λείπει.
Και όταν η ζωή σε κάνει να χαμογελάς, δεν είναι
τίποτα άλλο παρά μόνο ευτυχία και σταματά
να είναι ζωή της πλάκας.

Τότε καταλαβαίνεις ότι δεν ήμαστε τις πλάκας
Αλλά έχουμε μεγάλη πηγαία πλάκα.

Αυτό το Πανεπιστήμιο χρειαζόμαστε, για να έρθει
όλος ο κόσμος της χώρας να μάθει το γέλιο
και το χαμόγελο, να μάθει την ζωή την ίδια
να μάθει να χαμογελά στον συνάνθρωπό του
στον διπλανό του, επιτέλους !

Εγώ με την παρέα μου, τριαντάρηδες, κλείναμε την
Ελ. Βενιζέλου στην Ν.Σμύρνη, απο την Αγ. Παρασκευή
μέχρι την πλατεία και κάναμε Λάκκος δεξιά
Λάκκος αριστερά, εν χορώ.
Παίζαμε σβούρες στην πλατεία και γκαζές
Σαν την ομορφιά της πλάκας δεν υπάρχει τίποτα πιο
όμορφο για να θυμάσαι από την ζωή.
Η ζωή θέλει πλάκα γιατί έχει και αυτή την πλάκα της.

Γράφοντας αυτές τις λίγες γραμμές, το χαμόγελο, μου
έκανε παρέα από την αρχή μέχρι το τέλος
γιατί έχω μεγάλη πλάκα και δεν τα έγραψα όλα αυτά
για πλάκα.

Έτσι, Απλά !

Τα έγραψα αυτά όλα σήμερα που κλίνει ο Μήνας Μάης
γιατί είχε μεγάλη πλάκα αυτός ο μήνας.

Ο γιος της Θάλασσας
που έχει μεγάλη πλάκα

Τρίτη 30 Μαΐου 2006

Σήμερα η ψυχή μου πενθεί....

Όταν ο ήλιος δύσει για πάντα
θα είναι γιατί έχεις φύγει εσύ.
Άμα φύγεις, ψυχή μου εσύ, από μέσα μας
θα είναι σαν ο ήλιος να μην ξαναβγεί ποτές.

Η ομορφιά της ψυχής του ανθρώπου
πενθεί μαζί με την δική μου,
και θα πενθεί για πάντα.
Το μαύρο χρώμα του πένθους
έχει τυλίξει για πάντα την ψυχή μας.

Αυτές τις λίγες γραμμές τις αφιερώνω σε όλες
τις ψυχές που χάθηκαν και εξακολουθούν
να χάνονται στην Ινδονησία, Σουμάτρα και Ιάβα
από τον θυμό τις φύσης, του θεού, Λένε !

Λες και κάποιοι αποφάσισαν ότι όλες αυτές
οι ψυχές πρέπει να πεθάνουν.

Ο ήλιος δεν θα ξαναβγεί ποτές γι αυτές
τις ψυχές, την ομορφιά της αθωότητας.

Αν είναι άδικο, αυτές οι ψυχές και όλες οι ψυχές
που χάνονται άδικα, το άδικο το παίρνουν μαζί τους.
Εμείς που ζούμε και εξακολουθούμε να ζούμε,
το άδικο το κουβαλάμε μαζί μας μέχρι το τέλος.

Το πόσο βαρύ είναι το άδικο, αυτό το ξέρει
το νοιώθει ο καθένας μας, άλλοι μπορούν
να το σηκώσουν, έχουν τη δύναμη.
Μέχρι το τέλος.

Άλλοι, όχι, λυγίζουν, δεν μπορούν, δεν αντέχουν
τους νικά το βάρος του άδικου.
Δεν μπορούν να κάτσουν κάτω απο την Μπάρα.

Κάποιος είπε,
Πως άφησε ο Θεός να γίνουν όλα αυτά ?
Άλλος είπε,
Είναι μια δοκιμασία για τον άνθρωπο
ο Θεός μας δοκιμάζει.
Εγώ, απλά ρωτάω
Άραγε το άδικο και η δοκιμασία είναι χάρισμα
του Δημιουργού η του Θεού ?
Τι είδους δοκιμασία είναι αυτή ?
Τι άφησε ο Θεός για να γίνονται όλα αυτά ?
Και το ρωτάω εγώ, που είμαι λάτρης του μεγαλείου
της ψυχής του ανθρώπου.
Και μπορώ να κάτσω κάτω από τηνΜπάρα
γιατί απέκτησα την δύναμη να σηκώνω
το βάρος του άδικου.

Μα γιατί Θεέ μου γίνονται όλα αυτά ?
Ισχύει το πίστευε και μη ερεύνα ?
Εσύ Θεέ μου το είπες αυτό ?

Η το έγραψε ο άνθρωπος που θέλει
να παραστήσει τον Θεό ?

Εγώ πάντως είμαι με τον Δημιουργό.

Τώρα αν άλλοι, επέλεξαν να τον αποκαλούν
Θεό για να απευθύνονται σ αυτόν
αυτοί ξέρουν, αυτοί επέλεξαν.
Όχι, όμως και εγώ.

Άκουσα πριν λίγο, οι άνθρωποι στην Ινδονησία
τρέχουν πανικόβλητοι για να σωθούν.
Από ποιόν Θεέ μου ?
Το άκουσες εσύ Θεέ μου ?
Στην Ινδονησία μήπως κατοικούν άνθρωποι
κάποιου άλλου θεού, Θεέ μου ?


Μήπως γίνεται πόλεμος μεταξύ Θεών
πάνω από την Ινδονησιά, Θεέ μου ?

Και εσύ τι κάνεις Θεέ μου ?
Απλά παρακολουθείς την καταστροφή
της Δημιουργίας ?
η μήπως η δημιουργία συνεχίζεται ?

Θα περιμένω τις απαντήσεις μέχρι το τέλος.
Όταν και οι δυο μας θα σταθούμε μπροστά
στον Δημιουργό μας.

Οι άνθρωποι της γνώσης έχουν αποκτήσει
την ικανότητα να βλέπουν,
αντί απλώς να κοιτάζουν και να περιμένουν
Θεέ μου.

Ο γιος της Θάλασσας

Δευτέρα 29 Μαΐου 2006

Καφενείο η Ελλάς.....

Από την καινούργια κίνηση

" Αγόρασε ένα ναρκοπέδιο "

Αγόρασε το και άστο να βρίκεται
Που ξέρεις ?
Μπορεί κάποτε να γίνουν της μόδας
τα οικόπεδα με νάρκες και να
πάρει αξία.......

Βρετανός επιστήμονας του πανεπιστημίου
του Νότιγχαμ, απέδειξε με την μέθοδο του DNA
ότι το αυγό κάνει την κότα και όχι η κότα το αυγό.

Μάστιγα ο διαβήτης, αλλά οι μισοί δεν το γνωρίζουν
Γιατί ?
Γιατί ήμαστε Έλληνες.

Ο Έλληνας αφιερώνει μιάμιση ώρα για καφέ, αλλά
ελάχιστο χρόνο για ένα βιβλίο.
Έστω και αν το 80% της ζωής του αντιστοιχεί
σε ελεύθερο χρόνο.

Βιβλία, πολλοί τίτλοι, λίγοι αναγνώστες.
Διαβάζονται μόνο οι τίτλοι που γίνονται, Μόδα.
Ο μισός πληθυσμός των νέων δεν διαβάζει
ούτε ένα βιβλίο το χρόνο.
Αλλά έχει δυο κινητά και ακουστικά.

Εστιατόρια και καφενεία στη πρώτη θέση.
Ο Έλληνας λαχταρά να πιει ένα ποτήρι κρασί με φίλους
να κουβεντιάσει τρώγοντας η πίνοντας έναν καφέ.
Ειδικά στα αστικά κέντρα έχει ανάγκη να βγεί από
το σπίτι του.
Η ίδια ανάγκη της επικοινωνίας, της κουβέντας με τους φίλους
οδηγεί τον Έλληνα να αφιερώνει ένα σημαντικό μέρος του
ελεύθερου του χρόνου στον καφέ.
Η καφετέρια μετατρέπεται σε στέκι, ιδίως
στις συνοικίες και τις γειτονιές.
Ο καφές με φίλες αποτελεί μία από τις κυρίαρχες τάσεις
στον ελεύθερο χρόνο των γυναικών.
Ο Έλληνας πίνει καφέ για να χαλαρώσει, να αλλάξει
περιβάλλον, να σκοτώσει την ώρα του, αλλά και
να απολαύσει τον ίδιο τον καφέ.
Ο Έλληνας θα συνεχίσει να πίνει καφέ.
Σε καθημερινή βάση ο ελεύθερος χρόνος, του Γιάννη,
γεμίζει με ότι έχει σχέση με την μπάλα και την ομάδα του.
Έχει και εισητήριο διαρκείας αξίας 400 ευρώ το χρόνο
γιτί είναι Παναθηναϊκος.
Έτσι, απλά.

Η γιγάντωση του ελέυθερου χρόνου, δικαιώνει
τον Μπέρτολντ Μπρέχτ, ο οποίος είχε πει ότι
ο καπιταλισμός πριν από τον πόλεμο στηριζόταν
στην εργασία.
Μετά τον πόλεμο στηρίζεται στην πώληση και χρήση
του ελεύθερου χρόνου.

Από όσα ακούω και διαβάζω, πίνοντας καφέ
αλλά με τσιγάρο.
Τα περισσότερα είναι από το ρεπορτάζ
στον Ταχυδρόμο, της Μαρίας Βασιλείου.

Κυριακή 28 Μαΐου 2006

Αυτοί και εγώ.......

Στην αργοσχολία αυτοί ?
Στον αγώνα εγώ
Στον μπαϊρακτάρη αυτοί ?
Στις επάλξεις εγώ
Μαγκιά αυτοί ?
Τσαμπουκά εγώ
Πολιτικό πολιτισμό αυτοί ?
Ελληνικό πολιτισμό εγώ
Φιγούρα αυτοί ?
Σνομπάρισμα εγώ
Ψέματα αυτοί ?
Αλήθειες εγώ
Αραχτοί αυτοί ?
Σαλτάρισμα εγώ
Χαμόγελο αυτοί ?
Μούντζα και φάσκελο εγώ
Υποσχέσεις αυτοί ?
Κριτική εγώ
Χαλαρά αυτοί ?
Γκάζωμα εγώ
Ανεύθυνοι αυτοί ?
Υπεύθυνος εγώ
Σεμνά και ταπεινά αυτοί ?
Έντονα αγωνιστικά εγώ
Κρυμμένοι στου Μαξίμου αυτοί ?
Στους δρόμους εγώ
Το είπε ο Πρωθυπουργός ?
Σε αναμμένα κάρβουνα εγώ
Στο Μαγγανάρι ο Πρωθυπουργός ?
Στον βράχο της Παναγιάς εγώ
Μπάνιο ο Πρωθυπουργός και αυτοί ?
Ναυαγοσώστης εγώ
Στη βουλή αυτοί ?
Στον άγνωστο στρατιώτη εγώ
Στα υπουργεία αυτοί ?
Στα πεζοδρόμια εγώ
Κοινωνικό κράτος αυτοί ?
Αναρχία εγώ
Παιδεία αυτοί ?
Καταλήψεις εγώ
Υγεία αυτοί ?
Κρατάω γερά εγώ
Αγροτική πολιτική αυτοί ?
Στα τρακτέρ εγώ
Κοινωνική ασφάλιση αυτοί ?
Συλλαλητήρια εγώ
Εκκλησιαστική πολιτική αυτοί ?
Στην αγία τράπεζα εγώ
Κήρυγμα και αγιαστούρες αυτοί ?
Παρέα με τον Χριστό εγώ
Παρέα με τον Χριστόδουλο αυτοί ?
Παρέα με τον Λαζόπουλο εγώ
Υπογραφές αυτοί ?
Το καζανάκι τραβάω εγώ
Εξωτερική πολιτική αυτοί ?
Στις Θερμοπύλες εγώ
Οικονομική πολιτική αυτοί ?
Για τένις εγώ
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση αυτοί ?
Φάσκελο, Μούντζα και μπινελίκι εγώ

Σκέψου ότι σε αυτούς εμπιστευθήκαμε
τις τύχες μας και την προστασία μας.

Το μοναδικό τους μέλημα είναι πως
θα εκλεγούν στις επόμενες εκλογές.

Ο γιος της Θάλασσας

Σάββατο 27 Μαΐου 2006

Η ζωή ένα όμορφο παραμύθι.....

Η γνώση είναι
Η αρχή και το τέλος
Η αφετηρία και ο τερματισμός

Η ζωή είναι σαν ένα όμορφο παραμύθι
με αρχή μαγική, πορεία ονειρική
περιπλάνηση μέσα στις ομορφιές της ζωής.
Το τέλος σίγουρα θα είναι όπως το τέλος
ενός όμορφου παραμυθιού.

Μα μήπως ολόκληρη η ζωή μας δεν
είναι σαν ένα όμορφο παραμύθι
που σε ταξιδεύει μέσα στη ζωή
με αρχή και τέλος ?

Τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια της ζωής
και ας μοιάζουν σαν παραμύθια για παιδιά
εξ άλλου και εμείς παιδιά γεννιόμαστε
και στο τέλος πάλι παιδιά γινόμαστε.

Η ζωή είναι
Να την γράφεις, να την διαβάζεις
να την ζεις από το τέλος προς
την αρχή, γιατί το τέλος είναι
αυτό που μετράει τελικά.

Γι αυτό που έχω μέσα στην ψυχή μου
γιατί να δώσω εξηγήσεις ?
Αυτό πρέπει να το εξηγήσεις εσύ.

Τα βιώματά μας τα κουβαλάμε μαζί μας
μέχρι το τέλος, και τα παίρνουμε μαζί μας.
Γιατί μετά το τέλος αρχίζει μια καινούργια
ζωή για αυτούς που έρχονται, και δεν είναι
σωστό να κουβαλάνε τα βιώματα τα δικά μας
μαζί με τα δικά τους μέχρι το τέλος.

Μετά το τέλος αρχίζει πάντα μια καινούργια
ζωή, πάντα από το τέλος, η συνέχεια της ζωής.

Σήμερα είναι μια καινούργια ημέρα
Μετά το τέλος δεν υπάρχει καινούργια
ημέρα, ξεκινάει μια καινούργια ζωή
και μια καινούργια ημέρα.

Να ξέρεις πως καμιά ημέρα δεν είναι
όμοια με την άλλη και πως κάθε
πρωινό έχει το ξεχωριστό του θαύμα
τη μαγική στιγμή της καινούργιας ημέρας.

Την στιγμή που θα κινήσουμε προς
αναζήτηση της καινούργιας ημέρας
θα ξεκινήσει και αυτή να μας συναντήσει.

Κάτω από τα φτερά της γνώσης μπορείς
να πετάς με σιγουριά μέσα στη ζωή και
στην ευτυχία, και να δεις το ξημέρωμα
της καινούργιας ημέρας, το ξημέρωμα
της ομορφιάς της ζωής, της ευτυχίας.

Δεν είναι αλήθεια η ζωή και η ευτυχία
ένα όμορφο παραμύθι ?
Ένα παραμύθι αληθινό που διαβάζοντάς το
ταξιδεύουμε μέσα στις ομορφιές του κόσμου
της ζωής και της ψυχής ?

Αυτό το όμορφο παραμύθι διάβαζα
και ταξίδευα μέσα στην αγκαλιά
του γαλάζιου της θάλασσας
κάτω από το μπλε του ουρανού.

Ο γιος της Θάλασσας

Παρασκευή 26 Μαΐου 2006

Δικαστήριο ανθρωπίνων ψυχών......

Διαβάστε, τι μου λένε τώρα.
Να πάω στο συμβούλιο επικρατείας, για να
μου πουν αν πρέπει να κρατήσω μέσα στην
ψυχή μου, στην δική μου ψυχή, αυτό που έχω
και αγαπώ, σ αυτό που πιστεύω από τότε που
γεννήθηκα μέχρι και σήμερα.

Αν μπορώ να το κρατήσω, αλλιώς πρέπει να
το αποβάλω, να το απορρίψω, να το βγάλω
από την ψυχή μου.

Δεν κατάλαβα δηλαδή,
Θα φυλακίσουν τώρα και την ψυχή μου ?
Υπάρχουν φυλακές που φυλακίζουν μόνο τις ψυχές ?
Λες να κάνουν και εδώ φυλακές όπως στο
Γκουαντάναμο ?

Μ αυτούς τίποτα δεν αποκλείω.
Γι αυτό, θα ρωτήσω το Συμβούλιο επικρατείας.
Και αν δεν,
Θα ρωτήσω την παγκόσμια κοινότητα
η το παγκόσμιο δικαστήριο, η το δικαστήριο
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Και αν δεν,
Τότε εγώ θα κάνω αυτό που μου λέει η ψυχή μου
και μόνο.
Αυτή είναι η μόνη που με οδηγεί από την ώρα της
γέννησής μου μέχρι και σήμερα και θα πάμε
μαζί μέχρι το τέλος.

Η ψυχή μου δεν είναι κριτής, ούτε δικαστής για να
κρίνει και να δικάζει άλλες ψυχές, όπως είναι
η δική τους.

Είναι μόνο η ψυχή η δική μου, που μου δώρισε
ο δημιουργός την ώρα της δημιουργίας μου.
Χωρίς συμβούλια επικρατείας, παγκόσμια
δικαστήρια και Γκουαντάναμο, που είναι
δημιουργία δική τους, εφεύρεση του ανθρώπου.

Μέχρι και δικαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων
κάνανε, και τώρα, και
Δικαστήρια ανθρωπίνων ψυχών.

Και όταν τελειώσουν με εμάς, σειρά έχουν τα ζώα,
γιατί και αυτά έχουν ψυχή όπως και εγώ και ακολουθούν
τα λουλούδια και όλη η ομορφιά που μας περιβάλει,
που μας χάρισε ο δημιουργός, που μέσα σ αυτή ζούμε.

Στο τέλος, αφού δεν θα υπάρχουν ψυχές
δεν θα υπάρχει ζωή και ο κόσμος όλος.
Παρά μόνο συμβούλια επικρατείας
Δικαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Δικαστήρια ανθρωπίνων ψυχών
Και ένα απέραντο άδειο, έρημο Γκουαντάναμο.

Αυτό θα είναι το τέλος !

Πονάει η ψυχή μου και μόνο
που τα γράφω, τα δάκρυα
κυλούν στα μάγουλά μου
μα θα το αντέξω μέχρι το τέλος.

Καπετάνιος
Ο γιος της Θάλασσας

Πέμπτη 25 Μαΐου 2006

Πιστοποιητικό για είσοδο στη Ζωή.....

Πιστοποιητικό εθνικοφροσύνης.
Πιστοποιητικό Χριστιανός Ορθόδοξος.
Να γράφεται
Κάτω από το όνομά μου, λίγο μετά την βάφτισή μου,
με το νερό που άγιασε ο Χριστός μας, όχι ο παπάς
της βάφτισής μου εν ονόματι του Χριστού.
Και να με ακολουθεί για πάντα, από την αρχή
μέχρι το τέλος.

Αυτό το πιστοποιητικό για την είσοδό μου στη ζωή
μου ζητούσαν και εξακολουθούν να μου το ζητούν
από τότε που άρχισα να βλέπω τον κόσμο και τη ζωή
με τα παιδικά αθώα μου μάτια, αυτά τα μάτια
της ομορφιάς της αθωότητας.

Αυτό το έκριναν, το αποφάσισαν και το δημιούργησαν
οι άνθρωποι.
Όχι ο δημιουργός μου.

Δεν έχεις θέση, μου έλεγαν και εξακολουθούν να μου λένε,
στην κοινωνία και την ζωή την δική μας αν δεν είσαι
εθνικόφρων και Χριστιανός Ορθόδοξος.

Βλέπεις, αυτοί οι άνθρωποι δημιούργησαν δικιά τους
κοινωνία και ζωή, σαν να τους επέλεξε ο δημιουργός
να είναι πάνω από τον άνθρωπο, την ψυχή του
την αξία του και την προσωπικότητά του.

Αυτό με ακολουθεί από την πρώτη μέρα που πήγα
στην πρώτη δημοτικού, στο πρώτο δημοτικό σχολείο
Ανδρομάχης και Δήμητρος γωνία, για να αρχίσω
την εισοδό μου στη γνώση.
Έτος 1946 Καλλιθέα.

Από τότε μέχρι σήμερα, μέχρι τούτη την ώρα που
τα γράφω, δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Ούτε τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης και
Χριστιανός Ορθόδοξος, ούτε και οι άνθρωποι
οι συνάνθρωποί μου που λέω εγώ.

Και η ζωή συνεχίζεται.

Μέχρι τον θάνατο και την ταφή
το ίδιο θα συνεχίζεται
πιστοποιητικό εθνικοφροσύνης
Χριστιανός ορθόδοξος.

Αλήθεια δεν έμαθαν πουθενά στα σχολειά
που πήγαν ότι υπάρχει και
Ανάσταση ?
Δεν ρώτησαν, δεν έμαθαν, δεν διδάχτηκαν ?

Αν ο θάνατος που μου λένε
είναι εχθρός μου
τότε όλοι αυτοί, που είναι και οι πολλοί
Τι είναι ?

Ο θάνατος για μένα, είναι φίλος πιστός
και σύντροφος, και με συνόδευσε από την στιγμή
της γέννησής μου μέχρι και σήμερα, μέχρι τούτη
την ώρα που γράφω αυτές τις λίγες γραμμές με το
χέρι το δικό μου και το μολύβι της ζωής μου
που μου δώρισε ο δημιουργός.

Ο θάνατος βρίσκεται δίπλα μου, αριστερά μου,
όσο μακρύ είναι το χέρι μου και με παρακολουθεί
και με προσέχει, όπως ακριβώς κάνω και εγώ,
τον παρακολουθώ και τον προσέχω, και είναι
ο μόνος που δεν μου έχει ζητήσει πιστοποιητικό
εθνικοφροσύνης και Χριστιανός Ορθόδοξος.

Ενώ αυτοί μου τα έχουν ζητήσει από τότε
που γεννήθηκα και εξακολουθούν
να μου τα ζητάν.

Καπετάνιος
Ο γιος της Θάλασσας

Τετάρτη 24 Μαΐου 2006

η ομορφιά της γνώσης.....

Είμαστε Ζώα μοναχικά
Όλη μας τη ζωή παλεύουμε για λίγο
λιγότερη μαναξιά.
Και μια από τις πιο παλιές, πανάρχαιες,
μεθόδους μας είναι να λέμε μια ιστορία,
παρακαλώντας να βρεθεί ένας ακροατής,
ένας αναγνώστης, που θα πει
( και θα το πιστεύει )
Α, ναι, έτσι ακριβώς είναι, η πάντως
έτσι το αισθάνομαι κι εγώ.

Καπετάνιος
Ο γιος της Θάλασσας

Σηκώθηκε από το μέρος που καθόταν και
ανέβηκε σε ένα βράχο.
Στάθηκε εκεί και με κοίταζε.
Μετά, έβαλε τα χέρια του στις δύο άκρες
του στόματός του και έβγαλε έναν παρατεταμένο
και διαπεραστικό ήχο.
Ήταν σαν μια σειρήνα εργοστασίου.
Επανέλαβε το ίδιο σφύριγμα, κάνοντας μια ολόκληρη
στροφή στο μέρος που βρισκόταν.

Τι κάνεις εκεί ? ρώτησα.
Δίνω σινιάλο σε όλο τον κόσμο να πάει στο σπίτι του.
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Δεν μπορούσα να καταλάβω αν αστειευόταν
η αν μιλούσε σοβαρά.
Νόμισα πως είχε τρελαθεί.
Νομίζεις πως είμαι τρελός, έτσι δεν είναι ?

Μου εξήγησε ότι επίτηδες είχε προσπαθήσει
να με τρομάξει με την ακατανόητη και απροσδόκητη
συμπεριφορά του, γιατί και εγώ τον είχα κάνει
να απηυδίσει με την δική μου γνωστή συμπεριφορά.

Οι στερεότυπες συνήθειες μου, πρόσθεσε, ήταν το
ίδιο τρελές όσο και το δικό του σφύριγμα.
Ποιές είναι οι στερεότυπες συνήθειές μου ?
Καθετί που κάνεις είναι στερεότυπο, είπε.
Όλοι το ίδιο δεν κάνουμε ?
Όχι όλοι, Εγώ δεν κάνω πράγματα από συνήθεια.

Ποια ήταν η αιτία για όλα αυτά ?
Είχες στεναχωρηθεί για το γεύμα.
Μα δεν σου είπα απολύτως τίποτα.
Πως ξέρεις ότι είχα στεναχωρηθεί για το γεύμα ?
Ανυπομονείς κάθε μέρα να φας γύρω στο μεσημέρι,
γύρω στις έξη το βράδυ και γύρω στις οχτώ το πρωί.
Ανυπομονείς να φας συνήθως αυτές τις ώρες ακόμα
και αν δεν πεινάς.

Το μόνο που χρειάστηκε να κάνω για να σου αποδείξω
το πνεύμα της ρουτίνας που σε κατέχει, ήταν να σφυρίξω.
Το πνεύμα σου έχει μάθει να λειτουργεί με σινιάλα.
Τώρα ετοιμάζεσαι να κάνεις και το κυνήγι ρουτίνα,
μπήκες ήδη στο δρόμο του κυνηγιού, μιλάς σε ορισμένο
χρόνο, τρως σε ορισμένο χρόνο, κοιμάσαι σε ορισμένο χρόνο.

Δεν εύρισκα τίποτα να πω. Ο τρόπος που ο Δον Χουάν είχε
περιγράψει τις συνήθειές μου γύρω από το φαγητό, αποτελούσε
ένα είδος προτύπου για καθετί που έκανα στη ζωή μου.
Παρόλα αυτά, ένιωθα έντονα πως η ζωή μου ήταν λιγότερο
ρουτινιάρικη από τη ζωή των περισσότερων φίλων μου
και γνωστών μου.

Από το Ταξίδι στο Ιξτλάν
Carlos Castaneda

Τρίτη 23 Μαΐου 2006

Η ομορφιά της δημιουργίας....

Το να βλέπεις είναι η αρχή και το τέλος της ζωής
όλης της ζωής, που απλόχερα μας χάρισε ο δημιουργός.

Λίγο μετά την γέννησή μου, μετά το πρώτο κλάμα
του ερχομού, από την μάνα της γέννησης, της μιας
και μοναδικής, της ομορφιάς της δημιουργίας,
άρχισα να ψάχνω τον κόσμο, την ζωή, με τα μάτια μου
τα γαλανά, και βέποντας τη ζωή, έφθασα μέχρι και
σήμερα που γράφω αυτές τις λίγες γραμμές, με το
μολύβι της ζωής μου που δεν λέει να τελειώσει.

Είναι αυτό που δεν ξέρω, πότε θα τελειώσει,
είναι αυτό που δεν ξέρω αν θα μπορέσω να δω
το τέλος με τα μάτια μου και να το γράψω με το
μολύβι μου στο μπλοκάκι της ζωής μου.

Μα αυτό είναι όλη η ομορφιά της ψυχής, της ζωής
τις δικής μου. Αυτό είναι το ενδιαφέρον και
η ομορφιά όλης της ζωής, του κύκλου της ομορφιάς
της δημιουργίας.

Τώρα αν θα μπορέσουν τα μάτια μου να δουν το τέλος
αυτό το ξέρει μόνο η ψυχή μου, η ψυχή του
Γέρο Καπετάνιου του Πέλαγους, του φίλου
των Άλμπατρος του νοτιά, του γιου της μάνας
θάλασσας, του μπλε και του γαλάζιου
και ο δημιουργός μου.

Με ρώτησε κάποτε ταξιδεύοντας στο πέλαγος
ο ναύτης τις βάρδιας
Καπετάνιε μου, μπορεί κάποιος να γράψει όλη
την ζωή μέσα σε λίγες γραμμές μιας σελίδας ?
και βέβαια μπορεί ναυτάκο μου.
Μόνο που χρειάζεται γνώση.

Ξέρεις πόση γνώση και κόπος χρειάζεται για να
γράψεις μέσα σε λίγες γραμμές μια ολόκληρη
ζωή σαν τη δική μου ?
και το ταξίδι μέσα στο πέλαγος συνεχίζεται για
να φτάσω στον προορισμό μου, στο απάνεμο
του Λιμανιού της ψυχής.

Σε λίγο κτυπάει το τηλέφωνο
Λέγεται ?
Καλημέρα μπαμπά μου τι κάνεις ?
Γεια σου μωρό μου, μια χαρά, όπως πάντα
σε λίγο περνάμε τα στενά του Γιβραλτάρ
μπαίνουμε στη Μεσόγειο, στην πιο όμορφη
θάλασσα του πλανήτη, πάμε Σουέζ
Να είσαι καλά μπαμπά μου, να προσέχεις
Καλό σας ταξίδι, καλές Θάλασσες.

Ο γιος της Θάλασσας

Δευτέρα 22 Μαΐου 2006

Ασχήμια και ομορφιά, Καλό και κακό....

Ασχήμια και ομορφιά στέκονται
δίπλα, δίπλα, σαν σιαμαίες αδελφές
δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα
η μια από την άλλη.

Δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα
η μια από την άλλη, γιατί
έμαθαν να ζουν η κάθε μια
με το χάρισμα το δικό της.

Είναι χάρισμα του δημιουργού
τόσο η ασχήμια όσο και η ομορφιά.

Αυτό που δεν είναι χάρισμα του δημιουργού
είναι το καλό και το κακό
είναι εφεύρεση του ίδιου του ανθρώπου
που πίστεψε και εξακολουθεί να πιστεύει
ότι μπορεί να φτάσει η και να ξεπεράσει
τον δημιουργό.

Το κακό είναι εχθρός μας, λέμε εμείς
Το καλό είναι φίλος μας, λέμε εμείς
Ο θάνατος είναι εχθρός μας, λέμε εμείς
Η Ζωή είναι σύμμαχός μας, λέμε εμείς.

Εμείς δημιουργήσαμε τους εχθρούς
δεν τους δημιούργησε ο δημιουργός
ο εχθρός είναι ο κακός, λέμε εμείς
ο θάνατος είναι εχθρός, είναι κακός.

Τους πολέμους τους δημιουργήσαμε εμείς
για να σκοτώνουμε τους κακούς, τους εχθρούς
εμείς οι καλοί,
Τον θάνατο τον σκορπάμε, εμείς, ενάντια των κακών
εμείς οι καλοί,
εμείς δημιουργήσαμε τους κακούς για
να σκοτώνουμε τους άλλους κακούς
εν ονόματι της ζωής, των καλών και του δημιουργού.

Δεν υπάρχει εχθρός, είναι δημιούργημα δικό μας
δεν είναι δημιουργία του δημιουργού,
τους λέμε εχθρούς, άρα και κακούς
λέμε ότι εμείς ήμαστε οι καλοί
για να σκοτώνουμε τους άλλους
τους κακούς, λέμε εμείς.

Εμείς ήμαστε οι καλοί και σκοτώνουμε
τους άλλους που τους λέμε κακούς.

Αυτός είναι άγριος, είναι κακός
Το ζώο αυτό είναι άγριο, είναι κακό.

Παίρνουμε το τουφέκι και σκοτώνουμε
το άγριο, το ελεύθερο. που είναι κακό
γιατί εμείς ήμαστε οι καλοί.

Ενώ τον καλό και το καλό ζώο
τα σκοτώνουμε έτσι, χωρίς να είναι κακά
χωρίς αντίσταση, γιατί ήμαστε καλοί
ενώ αυτοί είναι ελεύθεροι
άρα άγριοι και κακοί.

Ο θάνατος είναι δημιουργία του δημιουργού
Το κακό και το καλό είναι δημιουργία δική μας
για να αποφασίζουμε τον θάνατο των κακών
γιατί πιστεύουμε ότι επιτελούμε δημιουργία.

Το μόνο που κάνουμε είναι να επιτελούμε
δημιουργία καλών και κακών πλασμάτων
να σκοτώνουν ο καλός τον κακό
και ο κακός τον καλό.

Στο τέλος θα έρθει ο θάνατος, για όλους
ο φυσικός, η ο βίαιος, του καλού και του κακού
αυτό το μοναδικό χάρισμα του δημιουργού.
Και τότε ο μόνος που θα ζήσει αιώνια
είναι, ο δημιουργός.

Για να φτιάξει τον κόσμο από την αρχή
και όχι καλούς και κακούς
παρά μόνο ομορφιά και ασχήμια
να περπατούν πλάι, πλάι μέσα
στις ομορφιές της ζωής, της δημιουργίας.

Καπετάν Δημήτρης
Ο γιος της Θάλασσας

Κυριακή 21 Μαΐου 2006

Ταξιδεύοντας με πανσέληνο......

Ασχολούμαι με όλα αυτά που ομορφαίνουν
τη Ζωή μου, που δίνουν νόημα και χρώμα
στην ύπαρξή μου, που ευχαριστούν
και γλυκαίνουν την ψυχή μου.

Κράτησα μέσα στην ψυχή μου ότι
πιο όμορφο είδαν τα μάτια μου
και συνεχίζω τον δρόμο της Ζωής μου
παρέα με την ψυχή την δική μου.

Θα σ αγαπώ μέχρι να μου φύγει και
η τελευταία μου ανάσα, Ζωή μου
Θα σ αγαπώ μέχρι την τελευταία πνοή μου
θα μείνεις για πάντα στην ψυχή και το κορμί μου.

Η Ζωή είναι σαν ένα όμορφο λουλούδι
που πετάμε για να πάρουμε το νέκταρ
από το βάθος της ομορφιάς
της ψυχής και της Ζωής του.

Και αυτό το ταξίδι είναι από τα πιο
όμορφα της ψυχής και της Ζωής μου
κάτω από το μπλε του Ουρανού
μέσα στο γαλάζιο της Θάλασσας.

Ταξίδι Ζωής πάνω στο κύμα
σερφάρισμα στην κορφή του κύματος
λίκνισμα μέσα στην αγκαλιά του γαλάζιου
μέσα στο φως του ήλιου της Ζωής.

Άφιξη στην απάνεμη σιγουριά
του λιμανιού της Ζωής
μέσα στα φώτα τη λάμψη της χαράς
την ομορφιά του χαμόγελου και των ματιών.

Ο γιος του μπλε του Ουρανού
και του γαλάζιου της Θάλασσας

Σάββατο 20 Μαΐου 2006

Ομορφιά και ασχήμια.....

Η ομορφιά και η ασχήμια πάνε πάντα
πλάι, πλάι, είναι αχώριστες
είναι από τα πιο μοναδικά χαρίσματα
που μας χάρισε ο δημιουργός.

Η ομορφιά δεν είναι για να μας δείχνει
την ασχήμια, ούτε και η ασχήμια για
να μας δείχνει την ομορφιά, είναι όλη
η φιλοσοφία της Ζωής, για αυτό είναι αχώριστες.

Αν δεν υπήρχε η μία δεν θα υπήρχε και η άλλη
Αν δεν υπήρχε ομορφιά δεν θα υπήρχε και ασχήμια
Αν δεν υπήρχε ασχήμια δεν θα υπήρχε και ομορφιά
γι αυτό είναι και θηλυκού γένους.

Ο δημιουργός σε τίποτα δεν λάθεψε
και όσοι προσπαθούν να τον φτάσουν
και να τον μιμηθούν ματαιοπονούν
για όλα έχει φροντίσει ο δημιουργός.

Με την σοφία που τον διακρίνει και
την αγάπη του, για την δημιουργία του
η αρχή και το τέλος της Ζωής, αυτό και
μόνο φτάνει, είναι όλη η δημιουργία.

Η αρχή και το τέλος
Η ομορφιά και η ασχήμια
Η Ζωή και ο θάνατος
Πάνε πάντα πλάι πλάι.

Σύντροφοι αχώριστοι μέχρι το τέλος
Το τέλος είναι για όλους και για όλα
ακόμη και για τα αειθαλή και τα αιωνόβια
που λέμε εμείς οι άνθρωποι
εκτός από τον δημιουργό.

Γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να
δημιουργίσει τον κόσμο και τη Ζωή
μετά το τέλος, από την αρχή
μόνο ο δημιουργός, κανείς άλλος.

Η γνώση......

Η γνώση δεν είναι μόνο να την χρησιμοποιούμε
κάνοντας την εργασία μας για να πάρουμε το μάστερ
η το διδακτορικό για βιοποριστικούς λόγους.

Η ψυχή και η Ζωή δεν είναι βιογραφικό σημείωμα
για να μας ανοίξει τον δρόμο στην επαγγελματική μας
σταδιοδρομία.

Η ψυχή και η Ζωή είναι ότι πιο όμορφο
μας έχει χαρίσει ο δημιουργός.

Η ψυχή και η Ζωή δεν χρειάζεται μάστερ
και διδακτορικό, βιογραφικό σημείωμα
η γνώση και μόνο φτάνει, για να δώσει
ομορφιά και χρώμα στην ψυχή και στην Ζωή μας.

Η ψυχή και η Ζωή δεν είναι βιοποριστικό επάγγελμα
Η γνώση είναι το μοναδικό εφόδιο για να προστατέψουμε
την ψυχή και την Ζωή, αυτό το μοναδικό δώρο που μας
έδωσε με τα ίδια του τα χέρια ο δημιουργός.

Τη Γνώση !

Καπετάν Δημήτρης
Ο γιος της Θάλασσας

Παρασκευή 19 Μαΐου 2006

Bloggers, Κήπος ομορφιάς....

Όταν για πρώτη φορά είδα, διαβάζοντας για τους Bloggers
σε κάποιο περιοδικό, αμέσως μου κίνησε το ενδιαφέρον.
Αυτό που έκανα ήταν, το βράδυ που συνηθίζω να μπαίνω
στο Ίντερνετ, μετά τις 11 που είναι πιο φτηνό, πήγα στις
σελίδες των Bloggers και άρχισα σιγά σιγά να διαβάζω τις
ιστοσελίδες, με προσοχή, χωρίς να λέω τίποτα, απλά
κάπνιζα και έπινα καφέ, προσπαθούσα να καταλάβω, να
δω, όλα αυτά που έγραφαν όλοι αυτοί στις ιστοσελίδες τους.
Όλοι αυτοί που ούτε τους ήξερα και με ήξεραν, και συνέχισα
το διάβασμα. Κάποια στιγμή βλέπω την ώρα, είχε πάει 5 το
πρωί και εγώ συνέχισα να διαβάζω ιστοσελίδες.
Ήταν σκοτάδι ακόμα έξω, Φλεβάρης, Χειμώνας ήταν ακόμα,
σηκώθηκα κάποια στιγμή και πήγα για καινούργιο καφέ,
μεγάλη κούπα, και πήρα και καινούργιο πακέτο τσιγάρα.
Γύρισα, κάθισα στην θέση μου, μπροστά στο πληκτρολόγιο
σκεφτικός, είχα σταματήσει να διαβάζω, σκέφτηκα λίγα
λεπτά μόνο και μπήκα στο Blogger το Original.
Όχι στο ελληνικό, αυτό το ξεπέρασα από την αρχή,
το άφησα πίσω, δεν του έδωσα καμιά σημασία, από την αρχή.
Χωρίς να έχω γνώσεις, από τεχνικής πλευράς, έκανα αυτό
που μου ζητούσαν και να, ως εκ θαύματος, που λέμε, έκανα
την ιστοσελίδα την δική μου, ικανοποίηση και χαμόγελο.
Ένοιωσα ευχαρίστηση και ευχάριστα, μπήκε στη Ζωή μου
μια ομορφιά, όχι γιατί μου έλλειπε, αλλά πρόσθεσα άλλη μία.
Αυτή είναι η ομορφιά της Ζωής όλης, να προσθέτεις ομορφιές
όχι να περιμένεις να τα κάνει όλα ο δημιουργός.
Πρέπει και εμείς να κάνουμε κάτι, αρκετά μας έδωσε
ο δημιουργός και απλόχερα, ένα τόσο δα λουλουδάκι
μπορούμε να προσθέσουμε και εμείς.
Αυτό είπα αμέσως στον Καπετάνιο και το ευχαριστήθηκα.
Γιατί η κάθε ιστοσελίδα είναι δημιουργία, από τον καθένα
από εμάς, προσθέτουμε ο καθένας μας ένα λουλούδι
ξέχωρα από αυτά που μας χάρισε ο δημιουργός, που μας
κάνουν όμορφη τη Ζωή μας.
Ο καθένας μας μπορεί να φυτέψει ένα δικό του λουλούδι
μέσα σε αυτό τον όμορφο κήπο της Ζωής μας, με τα χέρια
τα δικά του, να το βλέπει με αγάπη, με τα μάτια τα δικά του
και να του δίνει ότι μπορεί από την ομορφιά της ψυχής του.
Βάζοντας το μεράκι και τη γνώση τη δική του.
Γιατί αν ένα λουλούδι το φυτέψεις χωρίς να το αγαπάς
δεν πρόκειται ποτέ να ανθίσει, θα μαραθεί, όσο νερό
και αν του ρίχνεις.
Όποιος δεν το πιστεύει, ας το κάνει, και μετά να έρθει
να μας το γράψει.
Αυτό το όμορφο λουλουδάκι, ο Καπετάνιος το φύτεψε στον
κήπο των Bloggers, με πολύ αγάπη, μέσα από την ψυχή και
την καρδιά του και δεν ξεχνά να το ποτίζει, να το προσέχει
και να το αγαπά και χαίρεται να το βλέπει να ανθίζει ανάμεσα
στα άλλα λουλούδια και τα όμορφα αγριολούλουδα του κήπου
αυτού της Ζωής, των Bloggers.
Και όταν φτάσει το τέλος, να είστε σίγουροι ότι θα έρθουν
άλλοι μετά από μας και μαζί με τα λουλούδια τα δικά τους
θα ποτίσουν και τα λουλούδια τα δικά μας, και δεν θα ξεραθούν
ποτές, και ο κήπος ο δικός μας, όλων μας, θα είναι μία όαση
ομορφιάς μέσα στον κόσμο και τη Ζωή, όπου θα βρίσκουν
καταφύγιο όλοι όσοι ζητάνε την ομορφιά της ψυχής
και της Ζωής.

Σίγουρα ο δημιουργός θα είναι υπερήφανος
για την δημιουργία του.

Μόνο να μην κάνουμε το σφάλμα να προσπαθούμε
να ξεπεράσουμε τον δημιουργό, γιατί τότε όλα
θα καταστραφούν.
Και σίγουρα ο δημιουργός θα μείνει για πάντα
Θλιμμένος.
Και μαζί του και εμείς !

Καπετάν Δημήτρης
Ο γιος της Θάλασσας

Πέμπτη 18 Μαΐου 2006

Μεταξύ σοβαρού και μη αστείου....

Ο πρόεδρος των ελλήνων βιομηχάνων
ο καινούργιος είπε.
Έχουμε ευθύνες και υποχρεώσεις.
Τι λες ?
Τι, αυτός σοσιαλιστής μας βγήκε ?
Όχι, βρε παιδί μου
Καπιταλιστής είναι ο άνθρωπος
Άκου σοσιαλιστής, που την θυμήθηκες αυτή τη φράση ?
Μπα σε καλό σου πρωί πρωί σήμερα.
Θέλεις να βγάλει δερματίτιδα ο άνθρωπος ?
Και έρχεται και καλοκαίρι.
Εσύ τι νόμισες, ο Κόκκινος Πάνος είναι ?
Ο σοσιαλιστής, ανθρωπιστής Τσιτουρίδης είναι ?
Ο κέντρο σοσιαλιστό κομμουνιστής Καραμανλής είναι ?
Αυτός ο τελευταίος, μη φοβάσαι, δεν παθαίνει τίποτα
γιατί κάθε καλοκαίρι πηγαίνει στο Μαγγανάρι στην Ίο,
και κάνει τα μπάνια του, και τα παίρνει όλα η θάλασσα.
Η θάλασσα όμως τίποτα δεν του φέρνει μήπως ξεκαθαρίσει
το μυαλό του και δούμε και εμείς καλλίτερες ημέρες.
Όχι !
Μόνο για ξεκαθάρισμα και ξεσκαρτάρισμα πάει εκεί
γιατί έχει ανοιχτό πέλαγος.
Και έρχεται με άδειο μυαλό πίσω, για να το ξαναγεμίσει
και του χρόνου να πάει πάλι στο Μαγγανάρι να το ξεσκαρτάρει
και το πήγαινε έλα συνεχίζεται.
Και θα συνεχίζεται.
Καλό καλοκαίρι κύριε Πρωθυπουργέ
Και καλό ξεσκαρτάρισμα !

Όλοι μας περιμένουμε να δούμε και να ακούσουμε
πότε θα ξεκαθαρίσει το μυαλό σας, επιτέλους,
για να ξέρουμε και να μάθουμε ποιός είστε
και τι είστε, επιτέλους.
Εμείς έχουμε υπομονή, αλλά μέχρι πότε ?
Εύχομαι το Μαγγανάρι να σας κάνει καλό
Όπως κάθε χρόνο.

Καπετάν Δημήτρης
Ο γιος της Θάλασσας

Τετάρτη 17 Μαΐου 2006

Η νύχτα που έβλεπε τη μέρα

Είναι ο τίτλος του βιβλίου του Τζεμίλ Τουράν
Μυθιστόρημα

Θα γράψω λίγα λόγια μόνο από το τέλος του βιβλίου
του σπουδαίου αυτού Κούρδου, του σπουδαίου
αυτού ανθρώπου, που τα βιβλία του τιμούν
τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.

Πως να κρατήσεις τόσο κόσμο, πως να τον κάνεις
να σιωπήσει, πως να τον κάνεις να μην καταριέται
τους φονιάδες ?
Η ουρά πίσω από το φέρετρο τεράστια, τα πόδια σέρνονταν,
κι ένα μοιρολόι ψίθυρος θορυβώδης. Το νεκροταφείο ήταν
ψηλά σ ένα βουναλάκι. Παντού λουλούδια και βελανιδιές.
Ο τάφος περίμενε.
Αντίο σύντροφε. Εδώ που ήθελες να αναπαυθείς, στην
αγκαλιά της πατρίδας μας. Αυτό το χώμα δεν θα σ αφίσει
να κρυώσεις και θα έρχονται κάθε μέρα τα πουλιά και
τα άγρια ελεύθερα ζώα να σε χαιρετούν.
Όλος ο κόσμος είχε δακρύσει και το κουρδικό μοιρολόι
έγινε πιο δυνατό....
Το βράδυ βγήκα έξω, σήκωσα το κεφάλι μου και είδα
εκατομμύρια αστέρια. Το ένα πιο φωτεινό από το άλλο.
Ένα από αυτά ταξίδευε, άφηνε πίσω του μια φωτεινή γραμμή.
Σαν τη γραμμή που άφηνε πίσω του το Κόκκινο καράβι.
Ήταν το αστέρι του φίλου μου, του αδερφού μου.
Το χαιρετούσα.
Έμεινα να κοιτάζω τον πιο όμορφο ουρανό του κόσμου.
Έμεινα εκεί, ώσπου από τη μια μεριά έβγαινε ο ήλιος και
στην άλλη κοντοστεκόταν το φεγγάρι. Αυτός είναι ο δικός
μου ουρανός. Αυτός είναι ο δικός μας ουρανός, Κασίμ.
Χαιρέτησα τη νύχτα που έβλεπε τη μέρα.

Διαβάζοντας το βιβλίο, ως αυνήθως μεγαλόφωνα,
ο ναύτης με ρωτάει, καπετάνιε μήπως αυτά που
διαβάζεις τα έχεις γράψει εσύ ?
Και εγώ συνέχισα να διαβάζω.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Τζεμίλ μέσα από την καρδιά μου.
Τόση ομορφιά ψυχής σε λίγους ανθρώπους συναντάς.
Διαβάζοντας τα βιβλία του έγινα πιο σοφότερος
και πιο ευαίσθητος.

Το ματωμένο χιονολούλουδο
Τζεμίλ Τουράν

Οι ιστορίες του παππού δεν είναι πάντα παραμύθια....
Ο δικός μου ο παππούς, όταν μας μάζευε μπροστά
στο τζάκι, μαζί με τον αρωματικό καπνό της πίπας του
γέμιζε το καθιστικό και τις καρδιές μας με την ιστορία
του κούρδικου λαού.
Η πορεία του κουρδικού λαού, οι βαθιές του ιστορικές
ρίζες θα είχαν χαθεί αν οι παππούδες μας έλεγαν μόνο
παραμύθια. Τότε θα λέγαμε μια φορά κι έναν καιρό ζούσε
ένας λαός. Τώρα λέμε ζει, υπάρχει και κυνηγιέται ένας λαός,
που όμως αντιστέκεται και αντέχει, παρόλο που προσπάθησαν
να ξεριζώσουν τις μνήμες, μόλο που του απαγόρευσαν
τη γλώσσα του.
Σε εκείνες τις οικογενειακές στιγμές, σε εκείνα τα μαχητικά
μάτια, σε εκείνα τα μετρημένα λόγια, στα παραμιλητά της
Ζελχέ, στο κρυμμένο χιονολούλουδο στην τσέπη του
Αμπντουλάχ χρωστάω ότι αγάπησα πάνω κι από τη ζωή μου.
Την Πατρίδα μου.

Υποκλίνομαι μπροστά στην ομορφιά της ψυχής σου
Τζεμίλ Τουράν

Καπετάν Δημήτρης
Ο γιος της Θάλασσας

Τρίτη 16 Μαΐου 2006

Και το δούλεμα συνεχίζεται......

Κοινωνική συνοχή, είπε ο Καραμανλής
Καινούργιος όρος
Το είπε ο Αντώναρος στο Press Room
Αυτός, δεν είναι απλά Αντώνης
Είναι Αντώναρος, που λέμε
Λέω, εγώ τώρα.

Τι έκαναν στη βουλή οι δυο αρχηγοί ?
Θα σου πω !
Πως λέμε, στρίβειν δια του αρραβώνος
Αυτοί έκαναν το
Στρίβειν δια του Συντάγματος
Για την ανεργεία, την ακρίβεια, την υγεία, την παιδία,
τις υποκλοπές, την κοινωνική ασφάλιση κ.λ.π
Μην πεις εσύ για κοινωνική, κοινωνικά
Όχι, να το λένε μόνο αυτοί !

Λειτουργία, ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ
Βλέπεις, αυτό είναι το μοναδικό ζήτημα που αφορά
τον πολίτη, όλους εμάς, σύμφωνα πάντα με τους
δυο αρχηγούς.
Αυτό που βάζουν, τώρα τελευταία, το μη κερδοσκοπικού
μη κερδοσκοπικά, είναι καινούργια πατέντα, σύγχρονη
μοντέρνα, πιο φινετσάτη, βρε παιδί μου, για να το ακούμε
και να το διαβάζουμε εμείς οι αμόρφωτοι, η μη σπουδαγμένοι
σε τέτοια ΑΕΙ, βλέπεις αυτοί έχουν πάει εκπαιδευτική βόλτα
στο Χάρβαρντ, όχι για να σπουδάσουν, ενώ εμείς ούτε μέχρι
το Λιανοκλάδι δεν έχουμε πάει.
Εμείς όμως, ξέρεις τι τους απαντάμε ?
Ε, ρε, και νάχαμε
Να δεις που θα σας γράφαμε !

Κατοχύρωση πνευματικής ιδιοκτησίας
Όχι γιατί ενδιαφέρονται για τον πνευματικό κόσμο, για τους
πνευματικούς ανθρώπους αυτού του τόπου
Όχι,
Αυτοί ενδιαφέρονται μόνο για την ιδιοκτησία, για το πόσα
θα οικονομίσουν, μόνο, γι αυτούς που πουλάνε, για τους
άλλους που δεν πουλάνε, που είναι οι πολλοί και άξιοι
το καμάρι αυτής της χώρας, ούτε λόγος.
Όλοι, τους έχουν ξεχάσει, γιατί δεν πουλάνε, εμείς όμως
δεν τους ξεχάσαμε, δεν τους ξεχνούμε και δεν θα τους ξεχάσουμε
Ποτές !
Γιατί μας κάνουν υπερήφανους, ξεχωριστούς
Γιατί είναι μέσα στην ψυχή μας
Και εκεί θα μείνουν για πάντα μέχρι το
Τέλος !
Αυτοί πιστεύουν ότι όλα θα ξεχαστούν, όλα θα περάσουν
αρκεί να σιωπούν.
Πλανώνται, όμως !
Ο Λαός δεν ξεχνά
Ποτές!

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος είπε:

Η γράψε κάτι που αξίζει να διαβασθεί
η κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί

Αυτό δεν το έμαθαν στον εκπαιδευτικό
περίπατο στη Βοστώνη
Αυτό που έμαθαν, είναι
Το μοναδικό τους μέλημα να είναι πως
θα εκλεγούν στις επόμενες εκλογές.

Καπετάν Δημήτρης
Ο γιος της Θάλασσας

Δευτέρα 15 Μαΐου 2006

Προστασία του πνεύματος.....

Προστασία του πολιτισμού μας
Προστασία της κουλτούρας μας
Προστασία της τέχνης
Αυτό χρίζονται κριτές
Τι θα πει η Εκκλησία
Η πολιτεία στο πλευρό της
Είμαστε ένας τόπος θεοκρατικός λένε
στο εξωτερικό για μας, για τον τόπο μας.
Αυτόν τον τόπο που τον φωτίζει ο ήλιος
του πνεύματος χιλιάδες χρόνια, και είναι
μέσα στο γαλάζιο της θάλασσας κάτω από
το Μπλε του Ουρανού

Επιτέλους

Η εκκλησία θα κρίνει σ αυτό τον τόπο αν πρέπει
να πάμε να δούμε μια έκθεση ζωγραφικής, τέχνης,
να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να γράψουμε ένα πεζό
ένα ποίημα, να πάμε να δούμε μια ταινία ?
Δεν βρισκόμαστε σε άλλες εποχές, αυτές εμείς
τις ξεπεράσαμε, τις αφήσαμε πίσω.
Αυτό, πρέπει να το καταλάβουν όλοι αυτοί που
βγαίνουν και μιλάνε μπροστά από την αγία τράπεζα,
φορώντας το ράσο, πιστεύοντας ότι τους προστατεύει
και αυτό χρίζονται κριτές των πάντων εν ονόματι
του Χριστού.
Η χριστιανική θρησκεία και ο Χριστός μας δεν έχει
να φοβηθεί τίποτα από μας, αλλά μόνο απο αυτούς,
τους αυτό χριζόμενους κριτές των πάντων.
Ας σταματήσουν επιτέλους το κήρυγμα
Αλλιώς ας βγάλουν τα ράσα και να έρθουν να δούμε
και εμείς τι είδους παντελόνια φοράνε απο κάτω
Αν φοράνε βέβαια
Λέω, εγώ τώρα !
Και να σηκωθούν να φύγουν από τους θρόνους που κάθονται,
γιατί αυτό μόνο τους ενδιαφέρει και τίποτα άλλο.
Ο Χριστός μας δεν καθόταν σε κανένα θρόνο, δεν είχε
ανάγκη απο θρόνο.
Ο Χριστός ήταν πάντα και περπατούσε ανάμεσα στους
ανθρώπους και γι αυτό μπήκε στην ψυχή την δική μας
και όχι στην δική σας.
Λοιπόν να σταματήσει η κοροϊδία και η υποκρισία
μια για πάντα, γιατί το μόνο που κάνετε είναι κακό
σ αυτό τον τόπο, που είναι δικός μας τόπος, όλων
των μικρών, των πολύ μικρών και ταπεινών.
Και αν θέλετε να είναι και δικός σας τόπος, αυτό που
έχετε να κάνετε, είναι να αφήσετε ήσυχο επιτέλους
τον Χριστό.
Δεν έχει ανάγκη την προστασία την δική σας.
Όπως προφυλάξαμε τις Θερμοπύλες εμείς, έτσι
θα προφυλάξουμε αυτόν τον τόπο και τον
Χριστό μας.

Αλίμονο αν ο Χριστός και η Χριστιανική θρησκεία
έχει ανάγκη την προστασία την δική σας.

Ο θεός είναι ίδιος και ας έχει χίλια ονόματα
αλλά πρέπει να επιλέξεις ένα
για να απευθύνεσαι σ εκείνον
P. Coelho

Καπετάν Δημήτρης
Ο γιος της Θάλασσας

Κυριακή 14 Μαΐου 2006

Στα παιδιά του ίδιου Θεού

Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ
σε όλους, σε όλα τα παιδιά, κορίτσια και
αγόρια, γιατί για μένα όλοι είστε παιδιά μου
και έτσι θα παραμείνετε.

Όχι για τα καλά σας λόγια, αλλά για την ομορφιά
της ψυχής σας που απλόχερα προσφέρεται
στην ψυχή την δική μου, μέσα από όλα αυτά
που γράφεται και εγώ διαβάζω, με τα μάτια
τα δικά μου που τα μεταφέρουν στην ψυχή μου.

Θέλω να είστε σίγουροι όλοι ότι είστε παιδιά
του ίδιου Θεού, με όλο τον σεβασμό και την
εκτίμηση του γιου της Θάλασσας.

Αυτά τα μικρά χαρτάκια που γράφω πάντα
αυτά τα λίγα λόγια, τα τοποθετώ στην τσέπη μου
που είναι στο μέρος της καρδιάς μου και θα τα γράψω
στο μπλοκάκι της Ζωής μου με το μολύβι το δικό μου
και εκεί θα μείνουν για πάντα μέχρι το τέλος.

Μήπως και κάποια στιγμή τα διαβάσουν κάποιοι
άλλοι που θα έρθουν μετά από μας, για να καταλάβουν
ποια είναι τα παιδιά του ίδιου Θεού.

Και όταν έρθει η ώρα να σταθούν μπροστά στον δημιουργό
να ξέρουν, να μπορούν, να κάνουν τον απολογισμό.

Ο γιος της Θάλασσας

Σάββατο 13 Μαΐου 2006

Το τέλος και η αρχή......

Ξεκινάω πάντα από το τέλος
για να φτάσω να αρχίσω απ την αρχή
το τέλος είναι ακόμη μακριά
όσο μακριά είναι και η αρχή

Δεν έφτασα ακόμη στο τέλος του ταξιδιού
είμαι ακόμη στην αρχή τις περιπλάνησης
είναι ακόμη μακριά το τέλος
όσο μακριά είναι και η αρχή

Ακόμη είμαι στην αρχή
είναι πολύ μακριά το τέλος
χρειάζεται πολύς κόπος
ακόμα και για την αρχή

Το τέλος είναι όλη η ομορφιά
της Ζωής, η ευχαρίστηση της ψυχής
η άφιξη στο τέλος είναι μακριά
όσο μακριά είναι και η αρχή

Το ταξίδι μέσα στη Ζωή
εξαρτάτε από το τέλος
γιατί το τέλος, αρχίζει
από την αρχή της Ζωής

Στο τέλος της Ζωής θυμάσαι
το πρώτο κλάμα, της αρχής της Ζωής
αμέσως θυμάσαι, ότι το τέλος δεν είναι μακριά
όσο μακριά είναι η αρχή.

Δεν χρειάσθηκε ποτέ να γίνω
τεξανός, νότιο αμερικάνος
αφρικανός, νότιο αφρικάνος
ανατολίτης, ασιάτης, ευρωπαίος

Η μουσική και οι στίχοι
μιλάνε μέσα στην ψυχή μου
από όποιο μέρος του πλανήτη
και αν είναι, γιατί η μουσική
και οι στίχοι, μιλάνε την ίδια
γλώσσα με την δική μου.

Ο γιος της Θάλασσας

Παρασκευή 12 Μαΐου 2006

Η υποκρισία της εξουσίας.....

Να μην έχεις ποτέ την ανάγκη κανενός
Αλλά άμα χρειασθεί, καλό είναι
να έχεις την ανάγκη όλων.

Αυτό είναι το νόημα της
Κοινωνικής Πολιτείας

Οι δικοί μας εδώ, αυτοί που μας κυβερνάνε,
λένε βέβαια ότι μας κυβερνάνε,
Αυτοί !
Για να μην μας πουν ότι μας δουλεύουν
Λέω, τώρα εγώ
Για όλους, και τους 300, και συν όλους αυτούς
τους περίεργους που είναι γύρω, γύρω, μέσα και έξω
365 μέρες το χρόνο, 24 ώρες το 24 ωρο, μας λένε
χωρίς ντροπή, γιατί αν είχαν θα ντρεπόντουσαν
Κοινωνικό κράτος
Κοινωνική κυβέρνηση
Κοινωνική αντιπολίτευση
Κοινωνική δικαιοσύνη
Κοινωνικός διάλογος
Κοινωνική υγεία
Κοινωνική ασφάλιση
Κοινωνικό πρόσωπο
Κοινωνική παιδία
Κοινωνική αλληλεγγύη
Κοινωνικοί εταίροι
Κράτος δικαίου
Κράτος πρόνοιας

Τώρα τελευταία μας λένε για την επιτροπή σοφών.

Κάποιος από αυτούς, τους απ έξω πρότεινε και
Κοινωνικές Εταίρες,
Πως είχαν εταίρες στην Αρχαία Αθήνα ?

Ένας άλλος από την τοπική, λεγόμενη, αυτοδιοίκηση
πρότεινε να γίνουν
Κοινωνικές γειτονιές
Κοινωνικές συνοικίες
Έτσι, για προτοτυπία

Το δούλεμα και η διακυβέρνηση της Χώρας συνεχίζεται
από όλους αυτούς τους κοινωνικούς ανθρώπους
της κοινωνίας, που μέσα σε αυτή συνεχίζουμε να ζούμε.
Όλο για κοινωνικό πρόσωπο μας μιλάνε όλοι τους
για να το εμπεδώσουμε !
Ποιοι ?
Αυτοί, που το πρόσωπό τους μόνο κοινωνικό δεν είναι
Αφού κοιτάζουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη
και δεν ντρέπονται, αλλά χαμογελούν από ικανοποίηση.
Και που τους λέμε, σαν δεν ντρέπεστε
Δεν τρέχει τίποτα !
Πέρα βρέχει !

Σκέψου ότι σε αυτούς εμπιστευθήκαμε τις τύχες μας
και την προστασία μας.

Μήπως χρειάζεται να γράψω
Ντροπή σας ?
Λέω, εγώ τώρα

Τώρα θα κάνουν και συνταγματική αναθεώρηση
Δηλαδή, το δούλεμα πάνω στο δούλεμα
Και το κοινωνικό πρόσωπο συνεχίζεται
στο ίδιο μοτίβο

Λαέ μου προδομένε και ταλαιπωρημένε το αισθητήριό σου
Που πήγε ?

Καπετάν Δημήτρης
Ο γιος της Θάλασσας

Πέμπτη 11 Μαΐου 2006

Ε, όχι, ρε γαμώτο.....

Για σκέψου, να προσπαθείς να τους πεις ότι είσαι Έλληνας
και να μην σε ακούει κανένας.
Να προσπαθείς να τους πείσεις ότι είσαι Έλληνας
και να μην σε πιστεύει κανένας.
Για φαντά σου να προσπαθείς να τους πείσεις, για αυτό
που είσαι και πιστεύεις.
Ε, όχι, ρε γαμώτο
Αυτοί όλοι είναι Έλληνες και εγώ όχι ?
Τι λες, ρε
Ε, και εγώ τι είμαι ?
Ποιός είμαι ρε παιδιά ?
Εσύ δεν είσαι Έλληνας
Είσαι με τους άλλους, μου λένε
Ποιούς άλλους ρε παιδιά ?
Ξέρεις εσύ, μου απαντάνε
Ξέρω εγώ ? αναρωτιέμαι
Βρε παιδιά, σε αυτό τον τόπο, εδω με γέννησε η μητέρα μου
στο μαιευτήριο της Έλενας, και δεν είμαι Έλληνας ?
Τι είμαι βρε παιδιά ?
Για πέστε μου να καταλάβω, να μάθω
Ναι, εδώ γεννήθηκες
Αλλά δεν ανήκεις εδώ
Γιατί βρε παιδιά ? και που ανήκω ?
για να το μάθω, να το ξέρω.
Γιατί, δεν είσαι υγιώς εθνικόφρων
Και γι αυτό δεν ανήκεις σε αυτό τον τόπο.
Δεν είσαι Έλληνας, πάει και τέλειωσε.
Αυτό μου είπαν, όταν ήμουν ακόμη αμούστακο παιδί,
παιδόπουλο ακόμη, που πήγα να ρωτήσω να μου πουν
ποιός είμαι.
Για φαντάσου να φτάσω στο σημείο να πάω να ρωτήσω
να μου πουν ποιός είμαι.
Ποιός είμαι τέλος πάντων ?
Ποιόν, εμένα.
Που ο πατέρας ο δικός μου πολέμησε στην Αλβανία μαζί
με όλους τους ήρωες, στην πρώτη γραμμή για να μείνει
ελεύθερη αυτή η Πατρίδα.
Και αυτοί να μου λένε ότι εγώ δεν είμαι Έλληνας
Δεν ανήκω σε αυτό τον τόπο.
Εμένα που η μαμά Μαργαρίτα με έπαιρνε στην αγκαλιά της
και έτρεχε στα καταφύγια να κρυφτούμε για να γλιτώσουμε
από τους βομβαρδισμούς.
Εσύ δεν είσαι Έλληνας
Έτσι μου έλεγαν
Κάποτε μεγάλωσα, με φώναξαν και μου είπαν, ότι για να γίνω
Έλληνας πρέπει να υπογράψω αυτό το χαρτί, που γράφει
ότι αποτάσσω, απαρνούμαι τα πιστεύω μου.
Και εγώ τους απάντησα ότι δεν το υπογράφω αυτό το χαρτί.
Και ξέρετε γιατί ?
Γιατί είμαι Έλληνας
Και σηκώθηκα και έφυγα
Έτσι, Απλά !
Και συνέχισα να ζω και έφτασα μέχρι και σήμερα
τούτη την ώρα, που γράφω όλα αυτά με το χέρι
το δικό μου, το μολύβι μου στο μπλοκάκι της Ζωής μου.
Όλα αυτά τα λίγα που έγραψα παραπάνω, είναι πέρα
για πέρα αληθινά, με το χέρι στην καρδιά.
Και ξέρεται γιατί έγιναν όλα αυτά ?
Γιατί τον Πατέρα μου τον είχαν στα συρματοπλέγματα
στο Χασάνι, μετά την απελευθέρωση.
Αυτή ήταν η τιμή για τους ήρωες, από αυτούς τους Έλληνες.
Εκεί τον βρήκε ο θείος ο Σιταρίδης, μισοπεθαμένο και
τον έφερε στο σπίτι πάνω στο κάρο του, μέσα στα άχυρα
που είχε για τα ζωντανά.
Αυτά είδαν τα μάτια μου τα παιδικά, τον Πατέρα μου
μέσα στα άχυρα, μισοπεθαμένο, τον Ήρωα, που πολέμησε
για να μείνει ελεύθερη και ανεξάρτητη αυτή η Πατρίδα.
Και εμένα μου έλεγαν ότι δεν είμαι Έλληνας, δεν ανήκω
σε αυτή την Πατρίδα, μιάσματα μας λέγανε
Οι κριτές μας
Οι κριτές της ανθρώπινης ψυχής
Της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Όλα αυτά τα έγραψα επ ευκαιρία της παρουσίασης
του βιβλίου, χθές του Μανόλη Γλέζου.

Εκεί στην παρουσίαση δεν είχε θέση κανείς άλλος, επίσημος.
που λέμε, εκτός από τον Κάρολο Παπούλια
όχι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά τον
άνθρωπο Κάρολο Παπούλια.
Όλοι οι άλλοι επίσημοι ήταν η υποκρισία, σε όλη της
την μεγαλοπρέπεια.
Αυτό έχω να πω και το γράφω.
Άσε που πρέπει να είσαι και Χριστιανός Ορθόδοξος
για να είσαι Έλληνας !

Καπετάν Δημήτρης
Ο γιος της Θάλασσας

Τετάρτη 10 Μαΐου 2006

Η μοναδικότητα της γοητείας της μοναξιάς.....

Ο γιος του μπλε του ουρανού
και του γαλάζιου της θάλασσας

Ας κοιμηθώ στην αγκαλιά της και ας ονειρευτώ
όλες τις ομορφιές του κόσμου, της ζωής, της ψυχής
μέχρι το τέλος, και ας μην ξυπνήσω ποτές
από το ταξίδι αυτό της Ζωής μου

Ευλογημένος να είναι ο δημιουργός
που μας χάρισε όλη αυτή την ομορφιά
που μέσα σε αυτή ζούμε

Κλαίω και δεν μπορώ να σταματήσω
την ευτυχία που βγαίνει
από την ψυχή μου, κυλάει
και βρέχει τα μαγουλά μου

Μέχρι να μου φύγει η τελευταία αναπνοή
θα ζω για σένα, και ας πεθάνω μέσα
στην απεραντοσύνη της ψυχής σου
και ας ξεκουραστώ για πάντα ευτυχισμένος

Όλα αυτά που βγαίνουν από την ψυχή μου
και τα γράφω, είναι όλα αληθινά
όταν τελειώσουν αυτά που είχα μέσα στην ψυχή μου
και τα έγραψα, θα είναι το τέλος

Αν κάποιοι θέλουν να με θυμούνται
ας διαβάσουν πάλι από την αρχή
όλα αυτά που έχω γράψει

Έτσι, Απλά !

Μόνο η μοναδικότητα της γοητείας της μοναξιάς
σε ταξιδεύει παρέα με την μουσική
τους ήχους της θάλασσας και του αγέρα
κάτω από το φως του ήλιου, του φεγγαριού
των αστεριών, μέσα στην ομορφιά
της Ζωής της μοναδικής.

Τρίτη 9 Μαΐου 2006

Μην ξεχάσεις....

Ανεβαίνοντας το καλντερίμι προς το βράχο
της Παναγιάς, να ανάψεις ένα κερί στο εκκλησάκι
του Αι Νικόλα που βρίσκεται στα αριστερά, λίγο
πριν ανέβεις τα 114 σκαλιά του βράχου της εκκλησιάς
της Παναγιάς και να κάνεις μιαν ευχή.

Μην ξεχάσεις

Να κάτσεις ψιλά στον βράχο να δεις την δύση του ήλιου
με τα μάτια τα δικά σου, την ώρα του ηλιοβασιλέματος
του ήλιου της Ζωής, μέσα στα γαλανά νερά της θάλασσας,
που την ίδια ώρα ανατέλλει σε κάποια άλλη μεριά
του πλανήτη μας και σίγουρα κάποιος άλλος θα κάθεται
σε κάποιον βράχο για να δει την ανατολή του ήλιου
της Ζωής, της δημιουργίας.

Μόνο τα χρώματα να δεις φτάνει, είναι όλη η ομορφιά
της Ζωής, η ομορφιά της δημιουργίας, η ποιό όμορφη
στιγμή για την ψυχή, από τις εικόνες που μεταφέρουν
μέσα της τα μάτια τα μοναδικά.

Χιλιάδες φωτογράφοι έχουν αποθανατίσει αυτή την στιγμή
αλλά μόνο τα μάτια τα δικά σου μπορούν να δουν και
να αποθανατίσουν για πάντα αυτές τις εικόνες τις μοναδικές
της δημιουργίας και να τις κρατήσουν για πάντα ζωντανές.

Μόνο τα μάτια τα δικά σου.

Και στην επιστροφή μην ξεχάσεις να κάνεις και μιαν ευχή
κατεβαίνοντας τα σκαλιά του βράχου της Παναγιάς.

Μέσα σ' αυτές τις λίγες γραμμές αυτής της σελίδας
βρίσκεται όλη η ομορφιά της Ζωής και το πέρασμα
το δικό μας.

Ο γιος του μπλε του Ουρανού
και του γαλάζιου της Θάλασσας

Δευτέρα 8 Μαΐου 2006

Πλεονάκις επολέμησάν με εκ νεότητός μου, και γαρ ουκ ηδυνήθησαν μοι.

Αν το ταλέντο είναι πόσα βγάζεις, πόσα παίρνεις
και πιστεύεις ότι είσαι ταλαντούχος και επιτυχημένος
όπως όλοι αυτοί σου λένε, καλύτερα να μείνω ατάλαντος
σε όλη μου τη Ζωή, όπως είμαι.

Ξέρεις τι τους είπα ?
Ότι ο Καπετάνιος δεν είναι
οικόπεδο για αντιπαροχή
ούτε για αξιοποίηση από σας.

Είμαι άξιος όπως κάθε άνθρωπος
και έτσι θα παραμείνω για πάντα.

Την αξιοσύνη και το ταλέντο
τα έδωσε ο δημιουργός με την περί συ
μεγαλοσύνη που τον διακρίνει, σε όλους
τους ανθρώπους και όχι επιλεκτικά όπως
ορισμένοι πιστεύουν και ισχυρίζονται

Εντολή σου, είπε, αυτός ο κόσμος
και γραμμένος μες στα σπλάχνα σου είναι
Διάβασε και προσπάθησε και πολέμησε, είπε
Ο καθείς και τα όπλα του, είπε
Από το " Άξιον εστί "

Η αξιοσύνη και το ταλέντο δεν έχει καμιά σχέση
αν μένεις σε σπίτι που είναι σκεπασμένο
με πισσόχαρτο, λαμαρίνες, τενεκέδες
η κεραμοσκέπαστο και πολυτελείς μονώσεις

Και ούτε αν κάνεις μπάνιο στη σκάφη από λαμαρίνα
η στο τζακούτζι και στις μπανιέρες τις πολυτελείς.
Η αξιοσύνη και το ταλέντο είναι χάρισμα μοναδικό
του Δημιουργού προς όλους τους ανθρώπους

Του ίδιου Θεού, τους μικρούς, τους πολλούς
και τους ταπεινούς.

Και συνεχίζω να περπατώ μέσα στη Ζωή
στους δρόμους που στρώσαμε εμείς
οι μικροί, οι πολλοί και ταπεινοί
οι άξιοι, με τις ευλογίες του και τα χαρίσματά του

Όταν τον αντίκρισα και είδα τα μάτια του
βουρκωμένα και τα δάκρυα να τρέχουν
στα μαγουλά του, αισθάνθηκα αμέσως
όλος ο κόσμος να χάνεται

Τα γόνατά μου λύγισαν, λες και μια
δύναμη με έκανε να γονατίσω
μπροστά του και να προσκυνήσω
το μεγαλείο της ψυχής του

Αυτού του κόσμου του μικρού και ταπεινού
που ζούμε όλοι μας, που μας τον χάρισε
ο Δημιουργός με όλη του την ψυχή
και την μεγαλοσύνη που τον διακρίνει.

Βλέποντας τα δάκρυα να κυλούν
στα μάγουλά του, η σκέψη μου
πήγε μόνη της χωρίς δισταγμό
να φύγω από τη Ζωή
να μην δω το τέλος.

" Καπετάνιος Εστί "

Κυριακή 7 Μαΐου 2006

Άλλαξε τον κόσμο

Αν μπορούσα να φτάσω τα αστέρια
θα κατέβαζα ένα για σένα.
Θα το έβαζα στην καρδιά μου για
να μπορείς να δεις την αλήθεια.
Ότι η αγάπη που έχω μέσα μου είναι
ακριβώς αυτό που φαίνεται.
Αλλά προς το παρόν τη βρίσκω μόνο
στα όνειρά μου.

Μπορώ να αλλάξω τον κόσμο
Να είμαι το φως στο σύμπαν σου
Να σκέφτεσαι ότι η αγάπη μου ήταν
κάτι πραγματικά καλό
Αγάπη μου, αν μπορούσα να αλλάξω
τον κόσμο.

Αν μπορούσα να είμαι βασιλιάς
για μια μέρα,
θα γινόσουν βασίλισσά μου
δεν θα μπορούσα αλλιώς.
Και η αγάπη μας θα κυβερνούσε
στο βασίλειό μας.

Στίχοι από το τραγούδι του Έρικ Κλάπτον
Change the world
από το άλμπουμ Pilgrim 1999.

Δάκρυα στον παράδεισο

Θα γνωρίζεις το όνομά μου
αν σε δω στον ουρανό
θα είναι όλα ίδια
αν σε δω στον ουρανό.
Πρέπει να φανώ δυνατός και να συνεχίσω
γιατί ξέρω πως δεν ανήκω
εδώ στον ουρανό.

Tears in Heaven

Έρικ Κλάπτον
Ο θεός ζει !
και συνεχίζει να παίζει τα μπλουζ

Σάββατο 6 Μαΐου 2006

Οικόπεδο για αντιπαροχή η ανθρώπινη γνώση, η ψυχή, η σκέψη

Ξέρεις τι τους είπα ?
Ότι ο καπετάνιος δεν είναι οικόπεδο για αντιπαροχή
Τους χαιρέτησα ευγενικά και έφυγα
Και αυτοί παρέμειναν άφωνοι, και δεν με ξανά ενόχλησαν
Και εγώ συνεχίζω να γράφω ταξίδια της ψυχής
της καρδιάς, της Ζωής, της ομορφιάς, της αγάπης
του μυαλού, του κορμιού, της σκέψης, της γνώσης
του χαμόγελου, της χαράς, της λύπης, του ουρανού
των αστεριών, της θάλασσας, της καθημερινότητας.
Ταξίδια μαγικά και ονειρεμένα, αλλά όλα αληθινά
πέρα για πέρα, και θα συνεχίσω μέχρι το τέλος.
Αλλά εγώ οικόπεδο για αντιπαροχή δεν είμαι
Λάθος πόρτα κτυπήσανε
και το γράφω με όλο μου τον σεβασμό και την εκτίμηση
μέσα από την ψυχή του καπετάνιου, σε όλους εσάς
που γράφετε στις ιστοσελίδες σας που για μένα είναι
όλες αγαπημένες και έτσι θα παραμείνουν.

Συνεχίζω......

Τι σας συνέβη στην παιδική σας ηλικία και γίνατε
τέτοιος άνθρωπος που είστε σήμερα ?
Ρώτησε δημοσιογράφος τον Υπουργό Άμυνας
των Ενωμένων Πολιτειών, Χθες.
Μήπως του συνέβη να πεινάει και να μην έχει νερό
να ποιεί όπως τα 140.000.000 παιδιά σε όλο τον Πλανήτη ?
Λέω εγώ, τώρα
Μήπως του συνέβη στην παιδική του ηλικία να του βιάζουν
την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την παιδική ?
όπως στις φυλακές του Αμπού Γκράη ?
το μυαλό του, την σκέψη του ?
Να του βιάζουν το κορμί και την ψυχή του ?
Όπως στο Γκουαντάναμο ?
Μήπως του συνέβη να του βιάζουν την παιδική ψυχή του ?
Τι του συνέβη άραγε ?
και έγινε τέτοιος άνθρωπος που είναι σήμερα ?
Μήπως του συνέβη να είναι παιδί ενός άλλου Θεού ?
Απαντήσεις που βρίσκονται μέσα στην ψυχή του
όχι βέβαια την παιδική, αλλά της ψυχής του τις τωρινής.
Αλήθεια κύριε Υπουργέ
Τι ψυχή θα παραδώσετε ?
Όταν σταθείτε μπροστά στον Δημιουργό ?
Γυμνός μαζί με όλους αυτούς που δώσατε εντολή εσείς
ο ίδιος, να βασανίζονται στο Γκουαντάναμο
στο Αμπού Γκράη και σε τόσα άλλα κολαστήρια ?
Όταν σας ρωτήσει ο Δημιουργός τι θα του πείτε ?
Ότι κάνατε όλα αυτά που δεν τα χωράει το μυαλό
του ανθρώπου, η ανθρώπινη σκέψη, ο ανθρώπινος νους ?
Αυτά θα του πείτε του Δημιουργού ?
Θα ήθελα να είμαι εκεί και εγώ και όλοι μας
να ακούσουμε τι θα πείτε
Κρίμα που δεν σας δικάζει η Παγκόσμια Κοινότητα
για να γίνεται πιο διάσημος ακόμη κύριε Υπουργέ !
Να σας πω την αλήθεια ?
Ντρέπομαι στ αλήθεια εγώ για σας.
Γιατί είμαι άνθρωπος

Ο γιος της Θάλασσας !

Παρασκευή 5 Μαΐου 2006

Καλημέρα Κάρλα.....

Μιλόσεβιτς, Βλάντιτς
Διεθνές Δικαστήριο Χάγης
Κάρλα Ντελπόντε
Όταν ακούς το όνομα, πριν την δεις, λες Κάρλα
συναρπάζεσαι, μόλις την δεις σε πιάνει αμέσως φόβος.
Τα μάτια σου μεταφέρουν στην ψυχή σου αμέσως αυτό
το αίσθημα του φόβου, που το βλέπεις αμέσως στα μάτια
το αιασθάνεσαι σε όλο το κορμί σου, οι κτύποι της καρδιάς
αρχίζουν να κτυπούν τρομαγμένα, μόλις πλησιάσεις
στα σκαλιά για να ανέβεις στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
σου κόβονται τα πόδια, θέλεις να φύγεις, να τρέξεις
να γλιτώσεις, γιατί αμέσως αισθάνεσαι τι σε περιμένει
από την Κάρλα, γιατί είσαι μικρός, πολύ μικρός.
Αλλά δεν ξέρει η Κάρλα, ότι όλοι εμείς οι μικροί, οι πολύ μικροί
και ταπεινοί, όλοι μαζί ήμαστε μεγάλοι, πολύ μεγάλοι.
Της το λέω λοιπόν εγώ, γιατί δεν την φοβάμαι, δεν την φοβήθηκα
ποτές, γιατί έχω δίπλα μου, πάντα κοντά μου, στα αριστερά μου
όσο μακρύ είναι το χέρι μου, τον φίλο, τον σύντροφο, τον συμβουλό μου
τον μοναδικό, τον θάνατο.
Ναι Κάρλα δεν είμαι μόνος και για αυτό δεν σε φοβάμαι, δεν σε φοβήθηκα
ποτές Κάρλα μου.
Τους δίκασες για γενοκτονία, και εγώ μαζί σου Κάρλα μου.
Εσένα και το Διεθνές Δικαστήριο ποιοί πιστεύεις ότι θα σας δικάσουν ?
Θα σου πω εγώ Κάρλα μου.
Εμείς οι μικροί, οι πολύ μικροί και ταπεινοί θα σας δικάσουμε
γιατί δεν τολμήσατε να δικάσετε όλους τους Μπούς που αυτοί
κάνανε και συνεχίζουν να κάνουν ανενόχλητοι γενοκτονίες
και όχι γενοκτονία από αμέλεια, αλλά γενοκτονίες εκ προμελέτης
με πρόθεση, το ακούς Κάρλα μου ?
Και ετοιμάζονται να κάνουν και άλλη γενοκτονία Κάρλα μου,
όπως αυτή των Αρμενίων, που η Διεθνής Κοινότητα αδιαφορεί
ούτε καν θέλει να αποδώσει δικαιοσύνη, γιατί νομίζεται
ότι ήμαστε παιδιά ένος άλλου Θεού, ενός κατώτερου Θεού,
όπως είναι τα 140.000.000 παιδιά σε όλο τον Πλανήτη
που δεν έχουν να φάνε και να ποιούν νερό, αυτό Κάρλα μου
δεν είναι γενοκτονία εκ προμελέτης ?
Και εγώ σου λέω ότι όλοι μας ήμαστε παιδιά του ίδιου Θεού
του ένος και μοναδικού, το ακούς Κάρλα ?
Δεν θα σταματήσω ποτές να στο θυμίζω Κάρλα μου,
μέχρι το τέλος, μέχρι την στιγμή που θα σταθούμε γυμνοί
μπροστά στον δημιουργό και τότε θα δεις ότι όλοι ήμαστε
παιδιά του ίδιου Θεού και όχι παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Θα έρθει μια μέρα που απ το μνήμα μας θα ηχήσει φωνή ισχυρή.
Και τι κερδίσατε Κάρλα μου ?
Μπας και σκοτώσατε τον γίγαντα του Πνεύματος ?
Μη και μπορέσατε να σβήσετε τον Ήλιο ?

ο γιος του μπλε του Ουρανού
και του γαλάζιου της Θάλασσας

Πέμπτη 4 Μαΐου 2006

Καλημέρα.....

Καλέ μου φίλε καλημέρα !
" Κοινωνική ιατρική πρόνειας "
Όπως κα εσύ έτσι και εγώ θλίβομε για όλα αυτά
για την αδιαφορία για τον άνθρωπο
Όλα για την κερδοσκοπία, όλα εν ονόματι του κέρδους
αυτή είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα.
Βλέπεις όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε, στα σχολειά
που έχουν πάει αυτά τους μαθαίνουν και όχι για τον άνθρωπο
όπως εμάς και ας ήμαστε στο ίδιο σχολειό.
Στην μία τάξη, η αργότερα στο αμφιθέατρο του Πανεπιστήμιου
άλλα μαθαίνουμε εμείς άλλα αυτοί, Γιατί ?
άλλα παρακολουθούν αυτοί άλλα εμεις.
Και η Ζωή συνεχίζεται μέσα στην αδικία σε όλο της το μεγαλείο
που μόνο εμείς βλέπουμε και αισθανόμαστε.
Αυτοί δεν βλέπουν, απλώς κοιτάζουν.
Μέχρι και η Παγκόσμια Κοινότητα απέτυχε σε όποια προσπάθεια
και αν έκανε, είναι θλιβερό, αλήθεια πονάει η ψυχή μου.
Είναι πολύ δύσκολο σήμερα να είσαι Άνθρωπος
Ενώ είναι πολύ εύκολο να είσαι Παλιάνθρωπος !
Αυτοί όλοι τους πιστεύουν ότι ήμαστε παιδιά
ενός κατώτερου Θεού, αλλά κάνουν λάθος
Εμείς όλοι μας οι πολύ μικροί και ταπεινεί
ήμαστε παιδιά του ίδιου Θεού και θα μας βρούν μπροστά τους
και τότε όταν σταθούμε μπροστά στον δημιουργό
ας πουν ότι εμείς ήμαστε παιδιά ενος κατώτερου Θεού.

ο γιος του μπλε του Ουρανού
και του γαλάζιου της Θάλασσας

Τετάρτη 3 Μαΐου 2006

Ακούγοντας Αντρέα Μποτσέλι......

Θα γίνω γέφυρα να περάσεις
Θα γίνω δάκρυ να ξεχάσεις
Θα σε περιμένω να ξανάρθεις
Μέχρι να έρθει το πρωί

Κλείνω τα μάτια μου
Μήπως και σε ονειρευτώ
Μήπως έρθει πάλι κοντά μου
Η μορφή σου η αγαπημένη η λατρεμένη

Είναι η ώρα που καθόσουν δίπλα μου
Που άκουγα την ανάσα σου
Τους κτύπους της καρδιάς σου
Και ταξιδεύαμε μαζί σε τόπους ονειρικούς

Όσο η καρδιά μου κτυπά
Θα είσαι πάντα μέσα στην ψυχή μου
Η μορφή σου θα κυλά όπως το αίμα
Μέσα στις φλέβες του κορμιού μου

Θα σε περιμένω να γυρίσεις
Για πάντα κοντά σ' εμένα
Μα και αν δεν μπορείς να γυρίσεις
Εγώ θα νοιάζομαι και θα αγαπώ πάντα εσένα

Από τα ταξίδια του
γιου του μπλε του Ουρανού
και του γαλάζιου της Θάλασσας

Τρίτη 2 Μαΐου 2006

Μια ματιά ένα χαμόγελο φτάνει μόνο.....

Μια ματιά ένα χαμόγελο
κλείνουν μέσα τους
ολόκληρη τη Ζωή
όλη την ομορφιά της Ψυχής

Μάτια μου μοναδικά, ονειρεμένα
εσείς που δίνεται σε μένα
όλη την ομορφιά της Ζωής
τη χαρά της ψυχής σε μένα

Μόνο μια ματιά φτάνει
να πάρουν τα μάτια τα δικά μου
να την στείλουν στην ψυχή μου
να την κρατήσει μέσα της για πάντα

Ένα χαμόγελο γλυκό, αλήθεια τι ευτυχία
μόλις το δεις, αμέσως χαμογελάς και εσύ
αισθάνεσαι αμέσως όλη την ευτυχία
όλη την ομορφιά της Ζωής, της Ψυχής

Ένα χαμόγελο γλυκό όλα τα ομορφαίνει
ομορφαίνει και απαλύνει την ευαισθησία της ψυχής
σε κάνει να χαμογελάς και εσύ, δίνοντάς σου
την μοναδική ευτυχία για τη Ζωή

Ένα χαμόγελο, μια ματιά μόνο
τίποτα άλλο δεν χρειάζεται
για να κλείσεις μέσα σε λίγες γραμμές
μιας σελίδας
όλη την Ζωή και την ομορφιά της Ψυχής

ο γιος του μπλε του Ουρανού
και του γαλάζιου της Θάλασσας

Δευτέρα 1 Μαΐου 2006

Μην ξεχάσεις.......

Ανεβαίνοντας το καλντερίμι προς το βράχο
της Παναγιάς, να ανάψεις ένα κερί
στο εκκλησάκι του Αι Νικόλα που βρίσκεται
στα αριστερά λίγο πριν ανέβεις τα 114 σκαλιά
του βράχου της εκκλησιάς της Παναγιάς
και να κάνεις μιαν ευχή

" Δώσε μου χέρι να πιαστώ για να κρατηθώ "

Σικάγο 1886, ημέρα Σάββατο

Η ημέρα μνήμης των ηρώων της Εργατικής Πρωτομαγιάς
γιορτάζεται σε όλο τον Πλανήτη
Εκτός
Των Ενωμένων Πολιτειών

Χρειάζεται να προσθέσω τίποτα άλλο ?

Μόνο να δω πότε θα στερέψουν τα δάκρυα
από τα μαγουλά μου

Από παιδί προσπαθώ !

Ο γιος του μπλε του Ουρανού
και του γαλάζιου της Θάλασσας

Πως να στεγνώσουν τα μάτια μου από τα δάκρυα....

Πως
Ποτέ κανείς δεν βρέθηκε να μου πει
Πως
Ας μου δείξει κάποιος, ας μου πεί
Πως
Να βγάλω από την ψυχή μου μέσα
Πως
Όλα αυτά που κουβαλάω όλη μου τη Ζωή
Πως
Να ξεχάσω, αλήθεια γίνεται ?
Πως
Το ακάνθινο στεφάνι του Χριστού μας
Πως
Να το ξεχάσω, πέστε μου
Πως
Το στεφάνι του δικού μου μαρτυρίου
Πως
Να το ξεχάσω, ας μου πει κάποιος
Πως
Να στεγνώσουν τα μάτια μου από τα δακρυά μου
Πως
Τούτη την ώρα που γράφω όλα αυτά
Πως

Ο γιος του μπλε του Ουρανού
και του γαλάζιου της Θάλασσας

Return
Miradolina
Πες πως σας αντάμωσα
μια νύχτα σε ένα όνειρο

Έτσι, Απλά !