Κυριακή 30 Απριλίου 2006

Πλανήτης Ελλάδα

Ανοιξιάτικο πρωινό, πίνοντας καφέ καπνίζοντας ακούω ράδιο
για την πρωινή μου ενημέρωση και γράφω στο μπλοκάκι
της ζωής μου με το μολύβι μου.
Δυο σταθμούς ειδησεογραφικούς ακούω, περισσότερο Φλας
και λίγο Σκάι, σήμερα, σε κάποια στιγμή ακούω στον Σκάι
τραγούδια Ρώσικα, δεν καταλαβαίνω στην αρχή και περιμένω
να ακούσω την συνέχεια, σε λίγο σκάει μύτη η κυρία υπουργός
τουρισμού, λαλίστατη και αρχίζει να λέει για την πίτα
του τουρισμού που όλο και μεγαλώνει γιατί μέσα σ' αυτή την πίτα,
αχταρμάς, βάλαμε λέει, και την μεγάλη Ρωσία που θα γεμίσει
τα τουριστικά μας θέρετρα, το συνάλλαγμα δεν θα ξέρουμε που
να το βάλουμε, από την Ρωσία.
Αναρωτιέμαι εγώ, Γιατί ?
Γιατί έχω πάει τόσες φορές στη Ρωσία που η κυρία υπουργός
δεν έχει πάει ούτε στον ύπνο της, ούτε στα ονειρά της.
Έχω μείνει εκεί, έχω κάνει παρέα μαζί τους, έχω μιλήσει,
έχω περπατήσει αναμεσά τους, ξέρω πως ζουν, με πόσα ζουν,
πόσα παίρνουν, που ζουν, έχω φίλους αδελφικούς και με το μισθό
που παίρνουν δεν φτάνει να πάνε ούτε μέχρι το Μενίδι
στον Πλανήτη Ελλάδα πως θα έρθουν ?
Αφού ο μισθός τους δεν ξεπερνά τα 200 ευρώ, τώρα, και σε ανθρώπους
που έχουν βγάλει το Πανεπιστήμιο, υψηλής μόρφωσης προσόντων
και επιπέδου. Εκτός αν απευθύνεται στο Κρεμλίνο και στον Πούτιν
για να μεγαλώσει την πίτα.
Το πετρέλαιο, το αργό, έχει ξεπεράσει τα 70$ το βαρέλι, η Ρωσία
έχει χεστεί στο $.
Ναι, η Ρωσία.
Όχι όμως και οι Ρώσοι.
Μόνο ο Πούτιν, το Κρεμλίνο και οι σύντροφοι.
Πως διάολο θα μεγαλώσει η πίτα ?
Τόσοι πολλοί είναι αυτοί ? που μπορούν να μεγαλώσουν την πίτα ?
Και τα Ρώσικα τραγούδια συνεχίζονται, το μόνο που δεν άκουσα είναι
να τραγουδά η κυρία υπουργός Ρώσικα τραγούδια που μου αρέσουν.
Τι ατυχία ρε γαμώτο ?
Απτόητη όμως η κυρία υπουργός, λέει!
Έχω ανοιχτή γραμμή με το Πεκίνο για το μεγάλωμα της πίτας.
Θα τους δώσουμε τεχνογνωσία, λέει!
Μήπως η κυρία υπουργός δεν ξέρει που πέφτει η Κίνα ?
Λέω τώρα εγώ, μήπως ?
Έχει πάει ποτέ στην Κίνα ?
Έχει πάει ποτέ στα Κινέζικα Πανεπιστήμια ?
Χρειάζεται να γράψω τίποτα άλλο ?
Τι καταπληκτικό πρωινό είναι αυτό ?
Αφού μου τρέχουν τα σάλια από την πίτα, λες να είναι και σιροπιαστή ?
Λες να φάμε και εμείς κανένα κομμάτι ναύτη μου ?
Να ευχαριστηθεί και η ψυχή μας ?
Λες ρε γαμώτο ??????? Λες
Καλό πρωινό σε όλους τους κατοίκους του Πλανήτη Ελλάδα
Λίγο χιούμορ και χαμόγελο είναι ότι καλλίτερο

ο γιος της θάλασσας !

Σάββατο 29 Απριλίου 2006

Μια βραδιά διαφορετική από τις άλλες

Μόλις γύρισα σπίτι, είναι λίγο πριν τα μεσάνυχτα, Παρασκευή
βράδυ, έξω βρέχει, ψιλόβροχο, αλλά συνέχεια.
Βραδιά πολύ όμορφη, περπάτησα μέσα στη βροχή, κάτω από
τα δένδρα του δρόμου που με φέρνει σπίτι, δεν με ένοιαζε
καθόλου η βροχή είναι κάτι πολύ γνώριμο για μένα, είναι κάτι
που μου αρέσει, αυτή η αίσθηση των σταγόνων της βροχής
που πέφτει στα μαλλιά και το πρόσωπό μου.
Λιγοστοί περνάνε αυτή την ώρα και γρήγορα γρήγορα να πάνε
εκεί που πάνε, εγώ αργά νωχελικά με ομορφιά στην κίνηση
συνεχίζω να περπατώ στην άκρη του δρόμου μέσα στο ψιλόβροχο
αυτής της νύχτας. Έφυγα από το Καφέ της πλατείας που σχεδόν
κάθε βράδυ πίνω τον βραδινό καφέ μου και ένα ποτάκι με πάγο.
Σήμερα είχε και διακοπή ρεύματος και έπινα καφέ και ποτό
στο Φως των κεριών που άναψαν τα κορίτσια του καφέ της πλατείας
η Κατερίνα και η Γιώτα που κάνουν την βραδινή βάρδια.
Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ ρομαντικά μέσα στην ησυχία
της νύχτας του ψιλόβροχου και στο φως των κεριών.
Που θα πάτε, μου λέει η Κατερίνα, δεν κάθεστε που είναι
τόσο ρομαντικά ? Δεν είχε άδικο η Κατερίνα.
Πράγματι, βραδιά όμορφη, μοναδική, σηκώθηκα έβαλα
τη ζακέτα μου είπα καληνύχτα στα κορίτσια, βγήκα, περπάτησα
μέσα στη βροχή και από τους σκοτεινούς δρόμους έφθασα σπίτι
και το ψιλόβροχο συνεχίζεται.
Μια βραδιά διαφορετική από τις άλλες.
Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου και ακούω μουσική.
Η μουσική και οι στίχοι αρχίζουν να χαϊδεύουν τα αυτιά και
την ψυχή μου, ώρα μαγική, μοναδική, ονειρεμένη και εγώ
παίρνω το μολύβι μου και γράφω καθισμένος στη θέση την δική μου,
γράφω στο μπλοκάκι το δικό μου, το μπλοκάκι της ζωής μου
και η μαγεία της μουσικής και των στοίχων συνεχίζεται.
Πάρε την καρδιά μου και γράψε το όνομά σου
Κλείσε τα μάτια σου και ονειρέψου
και η βραδιά συνεχίζεται, μια βραδιά διαφορετική από τις άλλες.
Καλό βράδυ σε όλους τους αγαπημένους μου
Σε όλους τους αγαπημένους επισκέπτες της σελίδας της ζωής μου.

ο γιος της θάλασσας !

Παρασκευή 28 Απριλίου 2006

Πλανήτης Ελλάδα

Δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειο για το αυτοκίνητο τους
μ' αρέσει ναυτάκο μου , που το λένε και αυτοκινητό τους.
Δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειο του σπιτιού τους
άκου του σπιτιού τους ? Είναι να τρελαίνεσε ναύτη μου
ποιού σπιτιού τους ?
Καπετάνιε μου σε αυτό που μένουν.
Μα ναύτη μου δεν είναι δικό τους, το χρωστάνε, έχουν πάρει
δάνειο για 20-30 χρόνια, και δεν μπορούν να το αποπληρώσουν.
Εν τάξει καπετάνιε μου, τι να κάνουν ?
Να μείνουν στο ενοίκιο ?
Στο ενοίκιο ναύτη μου όπως μένω εγώ.
Καλά καπετάνιε, εν τάξει
Εσύ έχεις να πληρώσεις το ενοίκιο, αυτοί μπορεί να θέλουν
να αγοράσουν ένα σπίτι και να το αποπληρώσουν με το ποσό
που πληρώνουν για ενοίκιο.
Κακό είναι ?
Όχι ναύτη μου, δεν λέω ότι είναι κακό, αλλά βλέπω ότι δεν μπορούν
να το αποπληρώσουν και τώρα τους κάνουν έξωση.
Τώρα τι γίνεται ναύτη μου ?
Θα σου πω εγώ ναύτη πριν μου απαντήσεις τι γίνεται.
Όλοι θέλουν να γίνουν ιδιοκτήτες, το κατάλαβες ναύτη ?
Όλοι εκτός από μένα και πολύ λίγους, να δούμε σε λίγο πως θα μπορούμε
να περνάμε, να κυκλοφορούμε μέσα από τις ιδιοκτησίες τους.
Όλος ο Πλανήτης Ελλάδα κοντεύει να γίνει μια ιδιοκτησία, όλο ιδιοκατοίκιση
ακούς, μέχρι και στις κορυφές των βουνών, την κορυφή του Ολύμπου,
την κορυφή των θεών, μέχρι και αυτή η κορυφή είναι ιδιόκτητη και θέλεις
ειδική άδεια και διαβατήριο για να πας.
Τα άκουσες ναύτη ?
Τα άκουσα, μήπως πρέπει να έχεις διαβατήριο καπετάνιε μου
και από τα καινούργια ? για να δουν μήπως, μήπως λέω, είσαι από άλλο πλανήτη ?
Λες ναυτάκο μου ?
Αυτό δεν το είχα σκεφθεί.
Άσε ναύτη μου, το άλλο που το πας ?
Την καταπάτηση την λένε αξιοποίηση.
Ναι, όπως το ακούς, καινούργια πατέντα είναι αυτή, σύγχρονη, μοντέρνα
όποιος γουστάρει όπου του αρέσει πάει κάνει μια καταπατησούλα, τόση δα,
και αξιοποιεί την περιοχή, τον χώρο.
Έτσι λένε, όταν ρωτάω.
Τι έγινε ρε παιδιά ? εδώ πριν λίγο περνάγαμε και πηγαίναμε πλατεία
στη δουλειά μας, τώρα βλέπω όλα τα περάσματα είναι κλειστά
με συρματόπλεγμα, τι γίνεται ρε γαμώτο ?
Καπετάνιε μου θα γίνει αξιοποίηση του χώρου.
Τι λες ρε ? και εμείς πως θα περνάμε, θα σαλτάρουμε τα σύρματα ?
Όχι καπετάνιε μου, να πηγαίνεις από την άλλη μεριά.
Ποιά άλλη μεριά βρε παιδιά, αφού και από κει τα έχουν κλίσει
όλα με συρματόπλεγμα και μάλιστα έχουν βάλει και πόρτα.
Τώρα τι γίνεται ναυτάκο μου ?
Θα μείνουμε εδώ ?
Πως θα πάμε για καφέ πλατεία ?
Εν τάξει καπετάνιε μου, μην τσαντίζεσαι, δεν άκουσες?
θαγίνει αξιοποίηση αφου μας το είπε και ο Δήμαρχος.
Ρε ναύτη τώρα που μας το είπε και ο Δήμαρχος να κοιμάσαι ήσυχος.
Αλλά δεν μου είπες, πως θα πάμε για καφέ πλατεία ?
Τι να σου πω καπετάνιε μου.
Αυτό δεν μας το είπε ο Δήμαρχος.
Θα σου πω εγώ τι θα κάνουμε ναυτάκο μου
Θα ξαναγυρίσουμε στα καράβια, θα φύγουμε στο πέλαγος να μας
κτυπήσει ο θαλασσινός αέρας μήπως συνέλθουμε και να πιούμε
τον καφέ μας τον βαπορίσιο όπως όλα μας τα χρόνια.
Αυτό θα κάνουμε ναυτάκο μου, και άσε όλους τους άλλους τους
καταπατητές να αξιοποιούν τους χώρους μαζί με τον Δήμαρχο.
Καπετάνιε μου, λες να τους πιάσει ξαφνικά και να θέλουν
να αξιοποιήσουν και την θάλασσα ?
Λες καπετάνιε μου ?
Μην φοβάσαι ναυτάκο πελαγίσιε, θα μας ειδοποιήσουν τα Άλμπατρος
που τα βλέπουν όλα, εκεί ο χώρος δεν χρειάζεται αξιοποίηση, τον έχει
αξιοποιήση από την αρχή ο δημιουργός.
Το μόνο που χρειάζεται το πέλαγος είναι να μην το ρυπαίνουμε.
Να το φυλάσσουμε σαν κόρη οφθαλμού.
Ξέρεται τι έγινε μετά από λίγα χρόνια ?
Κτιστήκανε μεζονέτες κεραμοσκέπαστες παρακαλώ.
Αυτό έγινε !
Σιγά μην βάζανε πισσόχαρτο στις στέγες τις αξιοποίησης !
Έτσι, απλά !

ο γιος της θάλασσας !

Πέμπτη 27 Απριλίου 2006

Η γοητεία της μοναξιάς....

Αφού είσαι καλά χωρίς εμένα
όλα είναι καλώς καμωμένα
πάντως εγώ πάντα θα σ' αγαπώ
και θα νοιάζομαι για σένα.
Αυτά μου είπε πριν λίγες μέρες ένα πρόσωπο πολύ αγαπημένο
που πράγματι αγαπώ, σέβομαι και εκτιμώ.
Σε ευχαριστώ Δημήτρη μου που με θυμήθηκες, ήταν ότι πιο
όμορφο για μένα, και εγώ συνέχισα να περπατώ παρέα με την γλυκιά
φωνή της και τα λόγια ψυχής και καρδιάς της.
Όχι ικανοποιημένος, αλλά ευτυχισμένος ακολουθώντας τον δρόμο
τον δικό μου, τον δρόμο τις Γοητείας τις Μοναξιάς.
Αμαν βρε Δημήτρη μου με αυτή την μοναξιά σου.
Και εγώ συνεχίζω το σεργιάνισμα στον κόσμο και στις ομορφιές
της ζωής, ακολουθώντας την ψυχή την καρδιά και το ενστικτό μου.
Έχω βρει την ισορροπία μου, στις σχέσεις μου με τους άλλους
την πορεία στη ζωή, στην σκέψη, στο χαμόγελο, στον έρωτα
την αγάπη, στον κοινωνικό μου και καθημερινό μου περί γύρω,
με τους δίπλα τους απέναντι, λέω καλημέρα με έναν άλλο τρόπο
και όχι απλά επειδή πρέπει να πω η από ευγένεια.
Άλλαξα τρόπο ζωής, έτσι απλά !
Ναι, αλλά είσαι μόνος σου, Μίμη μου.
Δηλαδή για να αλλάξει κάποιος τρόπο ζωής πρέπει να έχει και παρέα ?
Μια συντροφιά Μιμάκο μου.
Δηλαδή η συντροφιά καταπολεμά, απαλύνει την μοναξιά ?
Συμβατικά και σε εικονική πραγματικότητα δεν ζούσα ποτέ και ούτε
πρόκειται να ζήσω, σε αυτό είμαι απόλυτος.
Δεν είμαι εναντίον τις συντροφικότητας και αυτό το ξέρεις πολύ καλά.
Την μοναξιά τις ψυχής, τις σκέψης την ομορφαίνουν όλα τα όμορφα
και ενδιαφέροντα που έχω μέσα μου και ζω με αυτά αρμονικά, συνεχίζοντας
την πορεία της ζωής μου παρέα με την Γοητεία της Μοναξιάς.
Έτσι, απλά !

ο γιος της θάλασσας !

Τετάρτη 26 Απριλίου 2006

Η υποκρισία σε όλη της την μεγαλοπρέπεια

2 δις άνθρωποι σε ολόκληρο τον Πλανήτη επιρρεάστηκαν
από το ατύχημα του ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ μετά τις 1:23 του πρωινού
της 26ης Απριλίου 1986.
Κάθε λίγα λεπτά, ασταμάτητα πεθαίνει και κάποιος άνθρωπος
από καρκίνο σε όλο τον Πλανήτη. Σκεφτείτε και όλα τα άλλα
πλάσματα που μας περιβάλουν που μας ομορφαίνουν τη ζωή
που ζούμε ανάμεσά τους.
Για αυτά τα πλάσματα δεν υπάρχουν στατιστικές
παρά μόνο για τον άνθρωπο.
Γιατί ?
Αυτό το ερώτημα θα με ακολουθεί σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου.
Φοβερος τύπος ο άνθρωπος !
Μόνο για τον άνθρωπο μου λένε, για τα δις πλάσματα που ζούμε
ανάμεσά τους που είναι δίπλα μας που μας ομορφαίνουν τη ζωή
Τίποτα !
Δεν ασχολείται κανένας μαζί τους, σαν να μην υπάρχουν, και όμως
είναι δίπλα μας, ζούμε ανάμεσά τους.
Είναι ζωή αυτή ?
Ας μου απαντήση κάποιος !

ο γιος της θάλασσας !

Για να μην ξεχνάμε......

1:23
Πρωί της 26ης Απριλίου 1986

Η θλιβερή επέτειος
του ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ

20 Χρόνια μετά !

Για να θυμόμαστε το πιο θλιβερό γεγονός
της ανθρωπότητας στον Πλανήτη μας !

Ταξιδεύοντας......

Ταξίδευσα σχεδόν, σε όλη μου τη ζωή, απο τα 20 μου χρόνια
μέσα στον ήλιο, την αγκαλιά της θάλασσας, κάτω από το μπλε
του ουρανού και των αστεριών, πάνω στο κύμα, παρέα με τον αέρα
τον θαλασσινό, την πρωινή αύρα και την νυχτερινή δροσιά της θάλασσας.
Είδαν τα μάτια μου όλη την ομορφιά της ανατολής και της δύσης του ήλιου
της ζωής, του θαύματος της δημιουργίας.
Παρέα μου είχα τα θαλασσοπούλια, τα χελιδονόψαρα, που με το πέταγμά τους
ομόρφαιναν την μπονάτσα του πέλαγους και ζωγράφιζαν στο γαλάζιο
της θάλασσας με τα δελφίνια να πηδούν με χάρη μοναδική στα απόνερα
του πλοίου και ταξίδευαν μαζί μου ταξίδι μοναδικό και ονειρεμένο, ακολουθώντας
την ρότα του πλοίου την ρότα την δική μου, της ζωής μου, μέσα στο μπλε του ουρανού
και του γαλάζιου της θάλασσας.
Της θάλασσας που για μένα είναι η μάνα, η αδελφή, η συντρόφισσα, η κόρη η μοναδική
μέχρι να φτάσω στην ζεστή αγκαλιά του απάνεμου και φιλόξενου λιμανιού της ζωής μου.
Ταξίδι ζωής, όλης της ζωής μου, μέσα στην αγκαλιά της θάλασσας μάνας,
που στην φιλόξενη αγκαλιά της, ακουμπώντας στα ζεστά στήθια της έφθασα σε όλες
τις γωνιές και τις ομορφιές της ζωής και του κόσμου.
Ταξίδι ονειρικό μέσα στις ομορφιές της ψυχής, της καρδιάς του μυαλού του κορμιού
μέσα στην αγκαλιά της θάλασσας του έρωτα και τις ομορφιάς της ζωής.
Έφτασα μέσα από την αγκαλιά της θάλασσας σε μέρη εξωτικά, ονειρεμένα,
σε τόπους που μόνο στα όνειρα μπορείς να δεις.
Ταξίδι χωρίς τελειωμό, για να γνωρίσω και άλλα πλάσματα, άλλους ανθρώπους,
να ζήσω να περπατήσω αναμεσά τους, να δω πως ζούνε, πως περπατάνε, πως μιλούν,
το χαμογελό τους, τα μάτια τους, την χαρά τους μα και την λύπη τους.
Να καθίσω δίπλα τους, να τους αγγίξω, να ακούσω την ανάσα τους, να φάω μαζί τους,
να πιω, να τραγουδήσω, να χορέψω τους χορούς τους, να ακούσω τα τραγούδια τους.
Να μοιραστώ μαζί τους το χαμογελό μου την ψυχή μου την καρδιά μου.
Να ερωτευθώ να με ερωτευθούν, να κάνουμε έρωτα κάτω από τον ουρανό, τον ήλιο
τα αστέρια το φεγγάρι. Έζησα μαζί τους μέσα στην ομορφιά της ζωής της δικής τους,
έμαθα και πήρα μαζί μου και τα όμορφα και τα άσχημα, έμαθα την σκέψη τους,
τα ονειρά τους, τις ελπίδες τους, πως βλέπουν τους άλλους ανθρώπους.
Είδαν τα μάτια μου πως ανατέλλει και πως δύει ο ήλιος και η ζωή σε άλλους τόπους
εκτός από τον δικό μας τόπο.
Όπου και αν πήγα με αγάπησαν και τους αγάπησα μέσα από την ψυχή μου, είδα
στα μάτια τους την λάμψη της ομορφιάς της ζωής, τα μάτια τους να έβλεπες μόνο
φτάνει να τα δεις όλα, τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα.
Η ώρα του χωρισμού, του αποχαιρετισμού, ήταν και παραμένει για μένα το δύσκολο
κομμάτι στη ζωή μου, ποτέ δεν μπόρεσα να το ξεπεράσω μέχρι αυτή την στιγμή
που γράφω. Μια αίσθηση που θα την πάρω μαζί μου στο αιώνιο ταξίδι της ψυχής
της ζωής και όλης της ομορφιάς του οδοιπορικού της ζωής μου, μέσα στην αγκαλιά
της θάλασσας και του κόσμου.
Δάκρυα απέραντης ευτυχίας και ομορφιάς θάμπωσαν τα μάτια μου....
Κάπου βραδιάζει κάπου νυχτώνει όταν σε μας ξημερώνει.
Δεν χρειάζεται να λες τίποτα, μόνο να ακούς την ανάσα και τους κτύπους της καρδιάς σου
μέσα στην ομορφιά και την απεραντοσύνη της θάλασσας, της Ζωής !

ο γιος της Θάλασσας !

Τρίτη 25 Απριλίου 2006

Πλανήτης Ελλάδα......

Αν δεν μιλήσεις συμβιβάζεσαι
Αν δεν μιλάς έχεις συμβιβασθεί
Εγώ έμαθα, από μόνος μου, να μην συμβιβάζομαι
για τίποτα και με τίποτα και μιλάω και θα μιλάω
και γράφω και θα γράφω.
Τα μάτια μου βλέπουν και όχι απλώς κοιτάζουν.
Τι βλέπουν ? θα σας γράψω.
Όλοι κοιτάζουν καθημερινά όλους αυτούς που μπαινοβγαίνουν
στο Μέγαρο Μαξίμου, εκεί στην είσοδο, στην σιδερένια πόρτα
που περιμένουν όλοι οι ρεπόρτερ για να κάνουν τη δουλειά τους
όλοι κοιτάζουν αυτούς τους τύπους που μπαίνουν στο Μέγαρο
περνώντας από μπροστά τους με το χέρι στην τσέπη, άλλος έχοντας
το αριστερό χέρι, άλλος το δεξί χέρι στην τσέπη.
Όλοι μόνο κοιτάζουν, δεν βλέπουν, κάποιοι που βλέπουν με ρωτάνε
καπετάνιε μας γιατί ο ένας περνάει έχοντας στην τσέπη το δεξί
και ο άλλος το αριστερό χέρι ?
Εγώ γελάω ευχαριστημένος γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που βλέπουν,
Γιατί ο ένας είναι δεξιό κάβαλος και ο άλλος αριστερό κάβαλος.
Ωραία καπετάνιο μου,
Ο Καραμανλής που δεν βάζει το χέρι σε καμιά τσέπη τι είναι ?
Ο Καραμανλής είναι κέντρο, κέντρό ως, δεν έχει ανακαλύψει ακόμα
αν είναι δεξιό κάβαλος η αριστερό κάβαλος, είναι στον δοκιμαστικό
σωλήνα ακόμα, έτσι δεν είπε ο Σαλαγκούδης ?
Καλά όλα αυτά καπετάνιε μου όπως τα λες
αλλά με τις γυναίκες τι γίνεται ?
Αυτές πολύ σπάνια περνάνε την πόρτα του Μέγαρου Μαξίμου
φαίνετε ο Καραμανλής να μην τα πάει καλά με τις γυναίκες
με τους άνδρες τα βολεύει.
Αυτές βλέπεις δεν έχουν καβάλο.
Τώρα τελευταία βλέπω κάπου κάπου να περνάει την πόρτα
η Ντόρα, αυτή βέβαια φοράει πάντα παντελόνι και ας μην έχει καβάλο,
δεν τον χρειάζεται, έχει γλυκό και όμορφο χαμόγελο και περήφανη
περπατησιά, τα πείρε από τον πατέρα της.
Βλέπεις τι βλέπω ?
Ενώ όλοι οι άλλοι απλώς κοιτάζουν !

ο γιος της Θάλασσας !

Δευτέρα 24 Απριλίου 2006

Θάλασσά μου εσύ.......

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
θάλασσα μου, Ζωή μου εσύ
ψυχή μου, άνεμος Ζωής μου εσύ
ανάσα μου, γλυκιά μου, μοναδική μου εσύ

Θάλασσα, αγάπη μου, ερωτά μου εσύ
αγκαλιά μου ζεστή και τρυφερή μου εσύ
μάτια γαλάζια της ζωής μου εσύ
ταξίδια στα γαλάζια μάτια σου εσύ

Σεργιάνισμα στον κόσμο στη ζωή πάντα εσύ
πάνω στο κύμα σου ταξίδεψα όλη μου τη ζωή εσύ
με τον αγέρα τις ανάσα σου τις μοναδικής εσύ
μέσα στο γαλάζιο του κορμιού σου εσύ
κάτω απ' το μπλε του ουρανού και των αστεριών εσύ

Όνειρα, χαρές, λύπες κάναμε μαζί εσύ
θάλασσα μάνα μου συντροφισσά μου εσύ
ψυχή απ' την ψυχή σου, ζωή απ' την ζωή σου εσύ
θύμησες μοναδικές, ονειρεμένες, μες την αγκαλιά σου εσύ

Ζήσαμε μαζί, παρέα μου εσύ, μία και μοναδική εσύ
γλυκιά και αγαπημένη, θάλασσα ψυχή μου εσύ
καρδιά μου, ερωτά μου, ζωή μου εσύ
ανατολή και δύση της ζωής μου εσύ

Ηλιοβασίλεμα της ψυχής και της καρδιάς μου εσύ
μοναδικέ ερωτά μου εσύ
Ω, Ναί! μοναδικέ μου έρωτα
θαλασσά μου εσύ, σ' αγαπώ

ο γιος της θάλασσας !

Κυριακή 23 Απριλίου 2006

Ταξιδεύοντας.......

Έρωτα μου, αγάπη μου, Ζωή
και απαραίτητη μου αναπνοή
Τραγουδά ο Χατζηγιάννης μια ανάσα από την ψυχή μου
ακούγοντας τους κτύπους της καρδιάς μου.
Καλό πρωινό σε όλους τους πιστούς της αγάπης, του έρωτα,
της Ζωής, του θαύματος της Ζωής τις μιάς και μοναδικής.
Καλημέρα Ζωή της γειτονιάς των αγγέλων......
Καλημέρα σε όλα τα παιδιά της συνοικίας το όνειρο.......
Καλημέρα στα Άλμπατρος του Νοτιά
Καλημέρα σε όλη την ομορφιά της Ζωής
που μας χάρισε απλόχερα ο δημιουργός.
Καλημέρα σε όλα τα πλάσματα που μας περιβάλλουν
και μας ομορφαίνουν τη Ζωή.
Καλημέρα ήλιε μου μοναδικέ που μας φωτίζεις την Ζωή
και μας ζεσταίνεις την ψυχή την καρδιά και το κορμί.
Καλημέρα θάλασσα μου ονειρεμένη και μαγική που μας
λικνίζεις μέσα στην ομορφιά της Ζωής.
Καλημέρα φεγγάρι μου, αστέρια του ουρανού περιμένοντας
να έρθει το βράδυ να κοιμηθώ και να ονειρευτώ.
Αύριο θα ξημερώσει μια άλλη μέρα, ίσως καλλίτερη από την σημερινή.
Ελπίδα μου, Ερωτά μου, Αγάπη μου, Ζωή......

Να είσται όλοι καλά όπου και αν βρίσκεστε
η Ζωή είναι μια και μοναδική......
Χωρίς επιστροφή !
Να μην ξεχνάμε όμως, ότι δεν είναι μόνο το σήμερα
Είναι και το αύριο......
Έχω ένα προαίσθημα όμως απόψε........

ο γιος της Θάλασσας !

Σάββατο 22 Απριλίου 2006

Μεγάλη Παρασκευή

Ο σταυρικός θάνατος του Χριστού, η κορύφωση του θείου δράματος.
Το μέγα μυστήριο της θείας φιλανθρωπίας, το ενέχυρο της θείας
ευσπλαχνίας και σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους.
Η πορεία του μαρτυρίου, η σταύρωση για την σωτηρία των ανθρώπων.
Η ανάσταση του Χριστού, του Χριστού όλων των ανθρώπων.
Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, η ψυχή είναι η ίδια η Ζωή.
Η Μητέρα μου με έλεγε ψυχή απ' την ψυχή μου, η Μάνα της γέννησής μου,
η Μάνα του Καπετάνιου της ψυχής και της Ζωής.
Θύμησες που μένουν ανεξίτηλες, χωρίς φθορά απ' τον χρόνο στην ψυχή μου.
Σκέψεις που έρχονται την ώρα που περιμένω να αγγίξω τον επιτάφιο, με ευλάβεια
και μάτια βουρκωμένα, ίδια στάση, ίδιες σκέψεις, ίδιο συναίσθημα στην ψυχή μου
με εκείνο την ώρα του αποχαιρετισμού της Μητέρας μου που έφυγε απ' την Ζωή.
Ναι, η μητέρα μου ήταν ο Χριστός μου, γιατί είμαι ψυχή απ' την ψυχή της.
Εγώ ήμουν ένας απ' αυτούς που ακολούθησαν την πορεία του μαρτυρίου της
μέχρι την κορύφωση και τον θανατό της, την ταφή.
Ο τελευταίος άνθρωπος που αισθάνθηκε την ψυχή της να φεύγει ήταν η αδελφή μου
η Ειρήνη, η κόρη της Μάνας, η ψυχή απ' την ψυχή της.
Αυτή είναι όλη η ομορφιά της ψυχής, της Μεγάλης Παρασκευής όλων των ανθρώπων.

ο γιος της θάλασσας !

Παρασκευή 21 Απριλίου 2006

Εβδομάδα των Παθών

Το δρόμο του μαρτυρίου μέχρι τον λόφο της σταύρωσης και την ανάσταση
θα ακολουθήσω αυτή τη φορά. Είναι μια υπόσχεση που έχω δώσει σε μένα
σαν άνθρωπο, απλό και ταπεινό.
Υποκλίνομαι με πραγματική ευλάβεια μπροστά στο θείο δράμα στο μεγαλείο,
το ψυχικό μεγαλείο του Χριστού όλου του κόσμου για αυτή του την συγκλονιστική
πορεία και θυσία που έκανε για τον άνθρωπο, που όμοιά της δεν υπάρχει από
την γέννηση του κόσμου, τις ζωής, σε αυτό τον πλανήτη.
Θα ακολουθήσω τα βήματα του Χριστού στο δρόμο του μαρτυρίου τραβώντας
τον σταυρό της σταύρωσης του, μαζί του, μέχρι τον λόφο της σταύρωσης
και τις θυσίας του, τις κορύφωσης του μαρτυρίου και θα καθίσω εκεί μέχρι
την ανάσταση μήπως και αισθανθώ έστω και λίγο από το ψυχικό μεγαλείο
της ψυχής και τις καρδιάς του.
Από το μεγαλείο που μου έδωσε να ζήσω τη ζωή την μία και μοναδική παρέα
με τον θάνατο και όχι με τον φόβο.
Ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος ούτε καλός φίλος.
Ο θάνατος είναι σύμβουλος.
Ο θάνατος είναι ο αιώνιος σύντροφος μου, βρίσκεται πάντα στα αριστερά μου
όσο μακριά φτάνει το χέρι μου. Αυτό που κάνω κάθε φορά που έχω ανυπομονησία
γυρίζω προς τα αριστερά μου και ζητάω από τον θάνατο να με συμβουλέψει.
Ο θάνατος είναι μόνος σοφός σύμβουλος, είναι πάντα εδώ μαζί μου.
Τώρα, που γράφω αυτές τις σκέψεις μου, καθισμένος στην δική μου θέση
με καφέ και τσιγάρο. Ναι , είναι ο αιώνιος συντροφός μου.
Όλα αυτά που γράφω, τώρα, αρχίζοντας η Μεγάλη εβδομάδα, η εβδομάδα των παθών
του Γολγοθά, του Μαρτυρίου τις συγκλονιστικής πορείας του Χριστού προς την σταύρωση
και την κορύφωση του μαρτυρίου, μέχρι την Ανάσταση, είναι μέσα στην ψυχή μου
από τότε που κατάλαβα την ζωή και στάθηκα στα πόδια μου για την πορεία την δικιά μου
μέχρι το τέλος μου, μέχρι την κορύφωση του δικού μου μαρτυρίου και τον θάνατο.
που είναι πάντα δίπλα μου, ο μόνος σοφός σύμβουλος στην πορεία μου προς την κορύφωση
και το τέλος. Μαζί ανεβαίνουμε τον δρόμο του μαρτυρίου, μαζί με τον Χριστό
όλων των ανθρώπων. Η μεγάλη διαφορά, η συγκλονιστική, ακόμα και του θανάτου
είναι ότι ο Χριστός διάλεξε και αποφάσισε τον θανατό του και όχι ο θάνατος ο συμβουλός του.
Ενώ εγώ ?
Περιμένω πότε θα με αρπάξει ο θάνατος, ο καλός μου σύμβουλος, ο σύντροφος της ζωής
και του θανάτου μου. Γιατί έμαθα, τώρα ξέρω.
Η ζωή και ο θάνατος πάνε πλάι πλάι, απέχουν όσο μακριά φτάνει το χέρι μου
και είναι πάντα στα αριστερά μου.
Φοβόμουν, τώρα δεν φοβάμαι τον θάνατο γιατί είναι ο σύμβουλός μου και συνεχίζω
να ζω παρέα μαζί του. Έμαθα και ξεπέρασα τον φόβο, παρέα με τον θάνατο, ξεπέρασα
τον φόβο μέσα στις θύελλες τις καταιγίδες τα κύματα βουνά των ωκεανών που πήγαιναν
να καταπιούν το πλοίο και μένα, έμαθα να μην φοβάμαι γιατί είχα παρέα τον θάνατο
τον καλό μου σύμβουλο τον μόνο σοφό και πιστό συμτροφό μου, στην κουβέρτα
και στην πλώρη του πλοίου μέσα στα άγρια κύματα της θάλασσας των ωκεανών.
Ναι, βγήκα σώος, χωρίς να φοβάμαι και γύρισα στη βάση μου παρέα με τον θάνατο,
τον κολλητό μου, όπως λένε τα ξεπεταρούδια της Ζωής.
Γιατί είμαι κυνηγός και πολεμιστής.
και συνεχίζω να ζω και να χαμογελώ παρέα με τον θάνατο που είναι πάντα στ' αριστερά μου
όσο μακριά φτάνει το χέρι μου !

ο γιος τις θάλασσας !

Πέμπτη 20 Απριλίου 2006

Ταξιδεύοντας......

Ταξίδι του μυαλού τις ψυχής τις καρδιάς
στα πλήκτρα του κορμιού σου του αναστεναγμού σου
θα ακολουθήσω πετώντας από λουλούδι σε λουλούδι
μέσα στην ομορφιά και την μαγεία τις ψυχής σου
τις ζωής σου παρέα με τις πολύχρωμες πεταλούδες
με τα μοναδικά χρώματα ακολουθώντας το μαγικό
ερωτικό πέταγμά τους από λουλούδι σε λουλούδι
ρουφώντας το νέκταρ τις ζωής και τις ομορφιάς σου.

Ταξίδι μοναδικό μαγικό ονειρεμένο.
Αυτή τη φορά θα γίνω θάλασσα να περάσεις μέσα από
την ψυχή την καρδιά τα ονειρά μου
να ακούσω τον κτύπο τις καρδιάς σου την ανάσα σου
να μου χαϊδεύει την ψυχή την καρδιά το κορμί μου
να νιώσω την μαγεία την θεϊκή του περάσματός σου
προς την ευτυχία και την κορύφωση του ταξιδιού μου
μέσα στο απάνεμο λιμάνι τις καρδιάς της ψυχής
και του κορμιού σου.

Να σερφάρω μέσα στην ονειρεμένη αγκαλιά σου
πετώντας πάνω στα χείλια σου και στα φιλιά σου
πάνω στα κύματα του κορμιού σου τα μοναδικά
και ονειρεμένα
μέσα στον άνεμο τις ζωής σου τον λατρεμένο
το πέλαγος τις ομορφιάς τις ψυχής τις καρδιάς
και του κορμιού σου.
Έρωτα μου Αγάπη μου Ζωή !

ο γιος της θάλασσας !

Θα παραμείνω πάντα κυνηγός και πολεμιστής
για την ψυχή την καρδιά την ζωή
και τις ομορφιές της μέχρι το τέλος.

Έτσι, απλά, τόσο απλά και τρυφερά !

Τετάρτη 19 Απριλίου 2006

Το παιδί της γνώσης

Κυριακή σήμερα, 2η μέρα του Απρίλη, ξύπνησα νωρίς και η σκέψη μου
είναι συνεχώς από χθες στο Ζάππειο στην Γιορτή του Παιδικού βιβλίου.
Ανοίγω την μπαλκονόπορτα στην κουζίνα και τραβάω τις κουρτίνες
να μπει το φως του ήλιου και ο μοναδικός αέρας της Άνοιξης, παίρνω
από την ανάσα της ανάσα για την ζωή. Τα μάτια μου αχόρταγα βλέπουν
και θέλουν να πάρουν όλη την ομορφιά αυτής της ημέρας της Άνοιξης.
Μονολογώ, καταπληκτική ημέρα σήμερα καπετάνιε, μοναδική.
Έτοιμος ο καφές μου, κάθομαι ανάβω τσιγάρο και απολαμβάνω το πρωινό.
Ένα ακόμα πρωινό προστίθεται στη ζωή μου και γι' αυτό ευχαριστώ τον δημιουργό.
Ντύνομαι κατεβαίνω από το σπίτι, περπατώ στους όμορφους δρόμους εδώ που μένω,
περνάω από την πλατεία, χαιρετώ τους πρωινούς γνωστούςμου, κάποιος με ρωτάει,
που πας καπετάνιε πρωινιάτικά ? Πάω στο Ζάππειο, στη Γιορτή του Παιδικού Βιβλίου,
πάω να γίνω για μια ακόμα φορά παιδί και συνεχίζω για την στάση του λεωφορείου.
Μόνος είμαι στην στάση, δεν έχει ακόμα κίνηση και ας έχει πάει η ώρα 10 το πρωί.
Μπαίνω στο λεωφορείο και πάμε για σταθμό του μετρό, Δουκίσσης Πλακεντίας.
Κατεβαίνω, ακυρώνω το εισιτήριο μου μπαίνω στον συρμό και σε λίγη ώρα Σύνταγμα.
Βγαίνω στην πλατεία και πηγαίνω προς τον κήπο, αγοράζω το κουλούρι μου
και περπατώντας αργά φτάνω στο Ζάππειο Μέγαρο, κίνηση όχι ιδιαίτερα μεγάλη
όσο ερχόμουν, κοντοστέκομαι έξω από την είσοδο πριν ανέβω τα σκαλιά, διαβάζω
Γιορτή Παιδικού Βιβλίου.
Εδώ ήμαστε καπετάνιε μου, μονολογώ φωναχτά και ανεβαίνω τα σκαλιά.
Στην είσοδο μου δίνει το πρόγραμμα μια κοπελιά με χάρη και γλυκό χαμόγελο,
πράγματι παιδικό αυτό βλέπουν τα μάτια μου, προχωράω, ακούω όμορφες φωνούλες
γνώριμες σε μένα, στρίβω στα δεξιά και μπαίνω στην παραμυθοχώρα.
Δεν έχει πολύ κόσμο ίσως είναι νωρίς ακόμα, λέω μόνος μου στον καπετάνιο για
να ησυχάσει, γιατί τον βλέπω λίγο ανήσυχο. Με υποδέχονται όμορφες χαρούμενες
και γλυκές φατσούλες, στα αριστερά μου σε ένα χαμηλό τραπέζι με γύρω γύρω σκαμπό
κάθονται μικρές όμορφες και χαρούμενες φατσούλες και ζωγραφίζουν με έγχρωμα μολύβια.
Βρίσκω και εγώ ένα σκαμπό και κάθομαι ανάμεσα τους, μερικά με κοιτούν
και μου χαμογελούν, όπως κάθομαι διαβάζω απεναντί μου.
Το παραμύθι είναι για το παιδί ένα ιδανικό όργανο για να κρατήσει κοντά του τον ενήλικο.
Αναρωτιέμαι ποιός το προσέχει άραγε από τους ενήλικες ?
Ποιός το διαβάζει ? Κανείς !
Όση ώρα κάθομαι κανείς δεν σταμάτησε για να το διαβάσει. Παίρνω μερικές άσπρες κόλες
διαβάζω και γράφω αυτό που βλέπω για να το πάρω μαζί μου στο δρόμο προς τη γνώση.
Γίνομαι και εγώ ξανά παιδί με όλα αυτά τα παιδιά γύρω μου, καθισμένος αναμεσά τους
και γράφω και οι σκέψεις έρχονται ποταμός, μαζί με τις θύμησες.
Με κοιτούν που γράφω και μερικά έρχονται να διαβάσουν τι γράφω στα άσπρα χαρτιά
που έχω μπροστά μου, μερικοί μεγάλοι, ενήλικες, απλώς με κοιτάζουν και εγώ εξακολουθώ
να γράφω. Οι αναμνήσεις και οι θύμησες πολύ παλιές, πολλά χρόνια......
Όταν έπαιρνα ένα βιβλίο στα χέρια μου έπρεπε να διαβάσω τον τίτλο, να τον ερμηνεύσω.
Ένα από τα βιβλία είχε τον τίτλο Στάχυα και Παπαρούνες.
Τι είναι αυτό το πράγμα που γράφει εδώ αναρωτήθηκα ?
Και από κάτω, Μυθιστόρημα.
Μ' άρεσε, Μ' άρεσε.
Και εγώ συνεχίζω να θυμάμαι.
Το ίδιο εκείνο βράδυ η Βιολέτα κλείστηκε στο δωματιό της και άνοιξε όλα τα βιβλία που
τις είχαν φέρει, άγγιξε απλά τα χρυσά γράμματα στα εξώφυλλα και με τα δάκτυλα της
πήρε να χαϊδεύει τις λέξεις και τις εικόνες, πόσο θα το ήθελε να ήξερε να διαβάζει ?
Έτσι, απλά !
Καπετάνιε μου τι κάνουμε τώρα ?
Εγώ θα εξακολουθώ να διαβάζω παραμύθια στην μικρή Κωσταντίνα και στην Βιολέτα
μέχρι να μάθουν να διαβάζουν.
Αυτό θα κάνω Ναυτάκο μου.
Έτσι, απλά !

Φεύγοντας, γυρίζω κοιτάω όλη αυτή την ομορφιά των μικρών μου φίλων
και ψιθυρίζω.
Ελάτε να πετάξουμε μαζί
στα εξωτικά νησιά
για να βρούμε τον κρυμμένο
θησαυρό !

ο γιος της θάλασσας !

Τρίτη 18 Απριλίου 2006

Ταξιδεύοντας......

Love 97,5 το ταξίδι συνεχίζεται, η μουσική και τα τραγούδια
χαϊδεύουν την ψυχή μου. Τραγουδά ο Άλαν Τζάκσον τώρα, Κάντρι
μουσικές και τραγούδια μοναδικές που σε πάνε παντού από Βοριά
στον Νοτιά και από Ανατολή στη Δύση για να ανατείλουν ξανά και
πάλι στην ψυχή στην καρδιά μου το μυαλό μου την σκέψη μου και
το ταξίδι συνεχίζεται μέσα στην ομορφιά της ζωής της μουσικής και
των στίχων των τραγουδιών και δεν σταματά, όπως η ανάσα και
οι κτύποι της καρδιάς μου.
Love 97,5 και η μουσική και τα τραγούδια Κάντρι συνεχίζονται,
άλλο χρώμα, άλλη αίσθηση ακούσματα που γαληνεύουν την ψυχή,
αίσθηση μοναδική που μόνο εγώ μπορώ να την αισθανθώ ακούγοντας
την μουσική και τα τραγούδια όλου του κόσμου μια ανάσα από την ψυχή
και την καρδιά μου, από το ράδιο μου που είναι στα αριστερά μου και εγώ
συνεχίζω να γράφω το ταξίδι μου στην ζωή και τις ομορφιές της και η μουσική
και τα τραγούδια συνεχίζονται μέσα στην ομορφιά την μαγεία αυτής της νύχτας.
Τα τραγούδια και η μουσική εναλλάσσονται με ένα μαγικό τρόπο λες και είναι όνειρο,
πέταγμα στον ουρανό μέχρι τα αστέρια, από τον Πολικό αστέρα
μέχρι τον Σταυρό του Νότου και εγώ συνεχίζω να ονειρεύομαι γράφοντας μέσα από
το μυαλό και την ψυχή μου ακούγοντας τους κτύπους της καρδιάς μου να κτυπούν
με μια αρμονία μοναδική και να ακολουθούν όλη την ομορφιά της μουσικής και της ζωής.
Απόλαυση μοναδική για την ψυχή την καρδιά και το κορμί.
Ω, Ναι, λέω δυνατά !
Είναι ευτυχία η μοναδική αυτή στιγμή και όμως είναι αλήθεια, είναι αληθινό
δεν είναι όνειρο, τα γράφω καθισμένος στη θέση την δικιά μου, με το μολύβι μου
την γόμα δίπλα μου και την ξύστρα του χεριού, και από το ράδιο ακούω Love 97,5
και η μουσική και τα τραγούδια συνεχίζονται, αυτή είναι η αλήθεια, δεν ονειρεύομαι,
εδώ είμαι, ακούω τους κτύπους της καρδιάς μου και την ανάσα μου και η μαγεία
της μουσικής των τραγουδιών και της ζωής συνεχίζεται.
Η ζωή είναι πολύ όμορφη και αξίζει να την ζήσουμε να την απολαύσουμε μέχρι το τέλος.
Αυτό το λέω σε όλους που αγάπησα και μ' αγάπησαν με πλήρη γνώση μέσα απο
το οδοιπορικό της ζωής μου στον κόσμο και τις ομορφιές του, που ήταν μοναδικό
που όμοιό του λίγοι άνθρωποι έχουν ζήσει και το ταξίδι συνεχίζεται ταξιδεύοντας
μέσα στις ομορφιές της ψυχής της ζωής μέχρι το τέλος.
Love 97,5 και η μαγεία συνεχίζεται !

ο γιος της θάλασσας !

Υ.Γ. Να μην ξεχάσετε την Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ από τις 22.00
Love 97,5 η μαγεία θα συνεχιστεί, αξίζει !

Δευτέρα 17 Απριλίου 2006

Ταξιδεύοντας......

Love στους 97,5 και το ταξίδι της μοσικής, της συνέχειας της ζωής
συνεχίζεται παρέα με το μολύβι μου που γράφω την γόμα και την ξύστρα του χεριού.
Γνώριμη εικόνα για μένα, πραγματική, από τις πιο αγαπημένες βραδινές ώρες μου.
Μες στην ομορφιά την ησυχία της νύχτας και το ταξίδι συνεχίζεται ακούγοντας μουσική
τραγούδια αγαπημένα που μιλούν για έρωτα, αγάπη, ομορφιά ψυχής και κάθε τόσο
ο σταθμός διακόπτει για λίγο, τόσο δα, Love στους 97,5 και η ομορφιά της μουσικής
και των τραγουδιών συνεχίζεται μέσα στην ομορφιά και την ησυχία της νύχτας.
Και εγώ συνεχίζω να γράφω παρέα με τον ήλιο την θάλασσα τον ουρανό το γαλάζιο
του πέλαγους του φεγγαριού του ξάστερου ουρανού με τα αστέρια τα μακρινά
και τους γαλαξίες. Και το ταξίδι συνεχίζεται μέσα στις ομορφιές της ψυχής της ζωής.
Ακούγοντας τους κτύπους της καρδιάς μου τους γνώριμους για μένα να κτυπούν
αρμονικά, σχεδόν μελωδικά, απολαμβάνοντας η καρδιά την ομορφιά της ψυχής της ζωής.
Και η μουσική από το ράδιο μου, που πάντα βρίσκεται στα αριστερά μου μια ανάσα
από την καρδιά μου, συνεχίζεται και εγώ γράφω για την ψυχή την ομορφιά της ζωής
του έρωτα την αγάπη τα όνειρα και ακούω τους κτύπους της καρδιάς μου να κτυπούν
με μια αρμονία μαγική και όλη αυτή η ομορφιά και η μαγεία μπαίνουν στην ψυχή μου
στην ζωή μου και το ταξίδι μέσα στη ζωή και τις ομορφιές της συνεχίζεται.
Σε λίγο χαράζει η καινούργια ημέρα !

Ο γιος της θάλασσας !

Κυριακή 16 Απριλίου 2006

Ρομαντικός μέχρι το τέλος......

Τι να κάνω, φαίνεται ότι είμαι ρομαντικός περισσότερο από ότι πρέπει.
Κάτι είναι και αυτό σήμερα, με τους ρυθμούς που ζούμε.
Εγώ λέω καπετάνιε μου να συνεχίσουμε να ήμαστε ρομαντικοί.
Ότι πεις Ναυτάκο μου, δεν σου χαλάω εγώ χατίρι αυτή την τόσο όμορφη μέρα.
Το ξέρω καπετάνιε μου, ποτέ δεν μου χάλασες χατίρι
γι' αυτο και σ' αγαπώ και θα σ' αγαπάω.
Να είσαι καλά καπετάν Δημήτρη, γιε της θάλασσας.
Τώρα ναυτάκο μου, ποιός από τους δυο μας είναι ρομαντικός ?
Άσε μην μου πεις, το βλέπω στα μάτια σου τα γαλανά, στο γλυκό χαμογελό σου.
Να είσαι καλά, καλέ μου φίλε, πιστέ και μοναδικέ.
Γελάω, Ε ?
Από ευχαρίστηση ναυτάκο μου για αυτό που βλέπουν τα μάτια μου
και το ευχαριστιέται η ψυχή μου, η ψυχή που ζήσαμε μαζί όλο το οδοιπορικό
της ζωής μας, πλάι πλάι και δεν χωρίσαμε ποτέ ούτε στιγμή, ούτε για λίγο
μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις λίγες γραμμές στο μπλοκάκι μου, με το μολύβι μου
το μολύβι της ζωής μου.
Ναι, είμαι ρομαντικός. Τι να κάνω ?
Αλλά ωραίος ρομαντικός, Καπετάνιε μου.
Έτσι θα συνεχίσω, παρέα με την Γοητεία της Μοναξιάς και θα παραμείνω
για πάντα εραστής της Γοητείας της Μοναξιάς, μέχρι το τέλος.
Και ας με λένε ρομαντικό.
Αγάπησέ με, αγάπησέ με, αγάπησέ με σήμερα
μες την ζωή σου σεργιάνισέ με
βραδιές και απομεσήμερα
τραγουδά η Χαρούλα μας.

Έρωτα μου, Αγάπη μου
Ζωή
τρις λέξεις διαφορετικές
και απαραίτητη μου αναπνοή

Καλό πρωινό !
ο εραστής της Γοητείας της Μοναξιάς
Ο γιος της θάλασσας !

Η επιστροφή στην Ιθάκη μου.....

Πέρασαν 40 ολόκληρα χρόνια και ο Καπετάνιος, ο γιος της θάλασσας
ο φίλος από καρδιάς των Άλμπατρος, που πέταξε καθισμένος στα φτερά τους
σε όλες τις θάλασσες, τα πέλαγα, πέρασε μέσα από θύελλες, καταιγίδες, καταστροφές
έφτασε ο καιρός να αποχαιρετήσει τους πιστούς συντρόφους του και να γυρίσει
στην Ιθάκη του. Να ξεκουραστεί στον Πλανήτη του Πολιτισμού, τον Πλανήτη Ελλάδα !
Εσύ είσαι γιε της θάλασσας που γύρισες στον πλανήτη του πολιτισμού?
Ναι, γιατί μου το λες αυτό Καπετάνιε μου ?
Εδώ αγόρι μου τον μοναδικό αυτό πλανήτη του πολιτισμού τον έκαναν τον κατάντησαν
πλανήτη της μούντζας, του φάσκελου, του μπινελικιού και των καντιλιών.
Τον πλανήτη του πολιτικού πολιτισμού μας λένε τώρα, αυτά έκαναν.
Ανακάλυψαν ξαφνικά άλλο πολιτισμό αυτοί.
Μα τι λες καπετάνιε μου ?
Έτσι όπως τα ακούς γιε μου.
Εμείς άλλη Ελλάδα ονειρευόμαστε, με γνώση, αξιοπρέπεια, σεβασμό, εκτίμηση, σκεπτόμενους
ανθρώπους με χαμόγελο και αισιοδοξία για την ζωή και υπερήφανοι για την Ελλάδα μας.
Ξέρεις τι είπε προχθές ο Κώστας Τσόκλης, ο προικισμένος αυτός Έλληνας, στην έκθεση του
με τα καινούργια του έργα στην Κατερίνα Πουλοπούλου του Φλας ?
Όταν τον ρώτησε για το υπουργείο πολιτισμού του πλανήτη του πολιτισμού ?
Άσε τον άνθρωπο, αυτός μέχρι χτες ασχολίτο με κλέφτες και αστυνόμους, αύριο
με φαντάρους και ναύτες τι σχέση έχει με μας ?
Αυτοί όλοι σήμερα είναι εδώ αύριο εκεί, έρχονται και παρέρχονται.
Εμείς κορίτσι μου ήμαστε εδώ, θα μείνουμε και θα ήμαστε για πάντα.
Αυτά είπε ο Κώστας Τσόκλης.
Αμ, το άλλο το μοναδικό το άκουσες ?
Ρώτησα πριν λίγες μέρες, έτσι, σε μια συζήτηση, υποτίθεται σκεπτόμενων ανθρώπων.
Τι ήθελα και ρώτησα ?
Μήπως ξέρουν την Κική Δημουλά.
Τραγουδίστρια είναι καπετάνιε μου ? μου είπαν.
Έτσι, απλά !
Ποτέ δεν ντράπηκα στην ζωή μου περισσότερο για κάτι που ρώτησα.
Δεν πρόκειται ποτέ άλλη φορά να ρωτήσω.
Αυτή την Μεγάλη Κυρία της Ποίησης που υποκλίνονται όλοι, όπως και εγώ, μπροστά
στο μεγαλείο της ψυχής και του μυαλού της, μου την είπαν τραγουδίστρια.
Τι άλλο άραγε θα ακούσω σε αυτό τον Πλανήτη του πολιτισμού ?
Τον Πλανήτη Ελλάδα που όλοι οι πλανήτες του σύμπαντος υποκλίνονται, χάρις σε αυτούς
τους ανθρώπους του πολιτισμού.
Μήπως ξέρουν τον Ρίτσο, τον Ελύτη, τον Σεφέρη ?
Όχι, κανείς !
Όλοι μου λένε κάπου τους έχουμε ακούσει, κανείς δεν μου λέει τους έχω διαβάσει.
Γιατί, ρε γαμώτο ?
Όλοι τρέχουν για Μάστερ και διδακτορικό, την Κική δεν έχουν διαβάσει.
Άμα ήταν τραγουδίστρια θα την είχαν ακούσει.
Καπετάνιε μας, δεν πουλάει η Κική, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Σεφέρης.
Τι είναι ρε παιδιά, ματσάκια μαϊντανό για να πουλήσουν ?
Αυτοί είναι όλη η Ελλάδα μας και όχι μαϊντανός.
Ναι, αλλά δεν πουλάνε καπετάνιε μας.
Το μόνο που μου απομένει απόψε, να γράψω αυτή την στιγμή που τα γράφω με το μολύβι
το δικό μου μέσα από την ψυχή και την καρδιά μου, είναι ένα μεγάλο συγνώμη στην Κική
τον Ρίτσο τον Ελύτη τον Σεφέρη και όλους τους προικισμένους Έλληνες.
Υποκλίνομαι ταπεινά μπροστά τους και ζητώ συγνώμη μέσα απο την ψυχή και την καρδιά
του γιου της θάλασσας !
Δάκρυα θάμπωσαν τα μάτια μου και εγώ συνεχίζω να γράφω και δεν θα σταματήσω
να γράφω για αυτούς τους σπουδαίους Έλληνες.
Το μόνο που μου απομένει είναι να βγω έξω, να περπατήσω στούς όμορφους δρόμους αυτή
την ώρα της ησυχίας, κάτω από τον ξάστερο ουρανό και να ονειρευτώ.
Να μείνω μόνος όπως πάντα, παρέα με την Γοητεία της Μοναξιάς της μόνης πιστής
στην ζωή μου !
Για να μην πάω και πέσω στο κενό !

ο γιος της θάλασσας !

Σάββατο 15 Απριλίου 2006

Ο δρόμος προς τη γνώση......

Από το Ταξίδι στο Ιξτλάν
Carlos Castaneda.

Αν είχε επίγνωση της απόφασης του και αναλάβαινε την ευθύνη της
θα έπαιρνε την τροφή και θα ένιωθε κάτι παραπάνω από ικανοποιημένος.
Ίσως μάλιστα να αντιλαμβανόταν πως και η τροφή ήταν δύναμη.
Μερικές φορές είναι αναγκαίο να βρίσκεις γρήγορα ένα ευνοϊκό μέρος στο ύπαιθρο,
η τουλάχιστον πρέπει να διαπιστώνεις αν το μέρος που πρόκειται να αναπαυτής είναι κακό.
Κάποτε καθίσαμε να ξεκουραστούμε δίπλα σε ένα λόφο κι εσύ θύμωσες πολύ
και αναστατώθηκες. Το μέρος εκείνο ήταν εχθρικό για σένα.
Πρέπει να μάθεις στο να αναγκάζεις σιγά σιγά τα μάτια σου να δουν ξεχωριστά
την ίδια εικόνα. Η έλλειψη εικονικής μεταστροφής συνεπάγονταν μια διπλή αντίληψη
του κόσμου και αυτή η διπλή αντίληψη, σου δίνει την ευκαιρία να διακρίνεις αλλαγές
στο περιβάλλον τις οποίες τα μάτια κανονικά είναι ανίκανα να συλλάβουν.
Νομίζεις πως θα μπορούσες να βρεις μόνος σου ένα κατάλληλο μέρος για να ξεκουραστούμε?
Δεν έχω ιδέα ποιο είναι το κριτήριο για ένα κατάλληλο μέρος.
Το κοίταγμα με σύντομες ματιές επιτρέπει στα μάτια να συλλάβουν ασυνήθιστες εικόνες.
Τι είδους εικόνες ?
Δεν είναι εικόνες ακριβώς, περισσότερο μοιάζουν με αισθήματα, κοιτάζοντας ένα θάμνο
δέντρο η βράχο, όπου σου αρέσει πιθανόν να ξεκουραστείς τα μάτια σου μπορούν
να σε κάνουν να νιώσεις αν το μέρος αυτό είναι κατάλληλο για ξεκούραση η όχι.
Δεν με νοιάζει τι είδες, μπορούσες να δεις και ελέφαντα. Το θέμα είναι αν νιώθεις πως
είναι το μέρος που μας ενδιαφέρει.
Μην απογοητεύεσαι, χρειάζεται καιρός για να μάθεις να χρησιμοποιείς κατάλληλα
τα μάτια σου. Έχεις κλίση στο κυνήγι, να τι πρέπει να μάθεις. Ν α κυνηγάς.
Το πνεύμα του κυνηγού ξαναγύρισε σε σένα τώρα πλέον πιάστηκες στο δίχτυ.
Οι κυνηγοί είναι πάντοτε κυνηγοί, είμαι και εγώ κυνηγός.
Εννοείς πως κυνηγάς για να ζεις ?
Κυνηγώ για να επιβιώσω, δεν μπορώ σίγουρα να ζήσω από αυτή τη γη.
Το να είσαι κυνηγός, σημαίνει να ξέρεις πολλά πράγματα, σημαίνει ότι μπορείς να βλέπεις
τον κόσμο με διαφορετικούς τρόπους.
Για να είναι κανείς κυνηγός πρέπει να βρίσκεται σε τέλεια ισορροπία με όλα, αλλίωτικα
το κυνήγι χάνει τη σημασία του.
Σήμερα λόγου χάρη σκοτώσαμε ένα μικρό φίδι, έπρεπε να ζητήσω συγνώμη που του αφαίρεσα
τη ζωή τόσο αιφνίδια και οριστικά. Έκανα ότι έκανα, γνωρίζοντας ότι και η δική μου ζωή
θα μου αφαιρεθεί κάποια μέρα με τον ίδιο ξαφνικό και οριστικό τρόπο.
Έτσι, από γενική άποψη, εμείς και τα φίδια είμαστε ίσοι.
Ένα από αυτά μας έθρεψε σήμερα.
Ποτέ δεν αντιλήφθηκα μια ισορροπία σαν αυτή που λες όταν κυνηγούσα.
Αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν σκότωνες απλώς ζώα, εσύ και η οικογένεια σου
τρώγατε το κυνήγι.
Συνεχίζεται......

ο γιος της θάλασσας !
Κυνηγός της Ζωής και της Γνώσης.

Παρασκευή 14 Απριλίου 2006

Η γοητεία της Μοναξιάς

Από πολύ καιρό, από χρόνια ψάχνω να βρώ, προσπαθώ τόσο καιρό
να πίσω εμένα να γράψω για την Μοναξιά και την Γοητεία της.
Μέχρι τώρα δεν το είχα καταφέρει.
Όχι, δεν το απέφευγα, δεν είναι κάτι από αυτά που αποφεύγω, δεν αποφεύγω τίποτα.
Γιατί από τότε που στάθηκα στα πόδια μου, ισορρόπησα στη ζωή, ζω ελεύθερος,
ανεξάρτητος και αδέσμευτος. Απολαμβάνω την γοητεία της μοναξιάς.
Ναι, για γοητεία πρόκειται, μοναδική. Ένας έρωτας που τον ζω καθημερινά παρέα
με την γοητεία της μοναξιάς και δεν τον αλλάζω με τίποτα και για τίποτα.
Ο καπετάνιος του πέλαγους και του αγέρα, ο γιος της θάλασσας που πέρασε μέσα από όλα
τα στοιχειά της φύσις σαν το Άλμπατρος που σκίζει τον ουρανό περνώντας μέσα
από καταιγίδες και θύελλες με σιγουριά, έτσι πορεύτικα σε όλη μου την ζωή.
Χαράζοντας με σιγουριά στον χάρτη της ζωής μου όλη μου την πορεία, όπως ακριβώς
χάραζα τις σίγουρες πορείες των ταξιδιών του πλοίου μου.
Πετώντας σαν το Άλμπατρος ελεύθερος ανεξάρτητος αδέσμευτος.
Όχι στον ουρανό και τα σύννεφα αλλά εδώ στην γη, στην καθημερινότητα.
Και έγινα καπετάνιος της ζωής, της ψυχής, του μυαλού, του έρωτα και του κορμιού
και συνεχίζω να ζω παρέα με την γοητεία της μοναξιάς.
Εραστής της γοητείας της μοναξιάς, όχι του ονείρου.
Ποτέ δεν ζούσα ούτε ζω με όνειρα παρ' όλο που είναι όμορφα και γοητευτικά.
Έγινα με τα χρόνια κυνηγός της ζωής της ψυχής της γνώσης του έρωτα και του κορμιού.
Ο κυνηγός ελάχιστα πράγματα αφήνει στην τύχη, τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή.
Πάντα πορεύτηκα με σιγουριά και σταθερότητα σε όλο το οδοιπορικό της ζωής μου.
Την σιγουριά αυτή την απέκτησα στα ταξίδια μου τα μοναχικά, μέσα στο πέλαγος
στο απόλυτο σκοτάδι, κάτω από την σκέπη του γαλανού ουρανού και την αστροφεγγιά
της νύχτας παρέα με τα γλαροπούλια, τα Άλμπατρος, ακουμπισμένος στην κουπαστή
της γέφυρας, της γέφυρας της ζωής, της ψυχής και του κορμιού.
Βρήκα την ισορροπία της ζωής, κατάφερα να φέρω σε αρμονία τις αισθήσεις του μυαλού
της ψυχής και του κορμιού και έγινα εραστής της Γοητείας της Μοναξιάς.
Ναι, εγώ ο κοσμοπολίτης της ζωής.
Ο γιος της θάλασσας !

Πέμπτη 13 Απριλίου 2006

Η Γοητεία της Γνώσης

Ο Δον Χουάν συνεχίζει, λέει στον Καστανέντα.
Εσύ, αντίθετα νιώθεις πως είσαι αθάνατος.
Και οι αποφάσεις ενός ανθρώπου που θεωρεί τον εαυτό του αθάνατο μπορούν
ν' ακυρώνονται, να αμφισβητούνται η να προκαλούν λύπη.
Είναι δυνατόν να βλέπουμε τον θάνατό μας ?
Και βέβαια, είναι εδώ μαζί μας.
Είμαι γέρος άνθρωπος, και με την ηλικία μαθαίνει κανείς πολλά πράγματα.
Γνωρίζω πολλούς γέρους, αλλά ποτέ δεν το έμαθαν αυτό.
Πως τα κατάφερα ?
Ας πούμε τα κατάφερα γιατί έπαψα να έχω προσωπική ιστορία, γιατί δεν νιώθω
σημαντικότερος από τίποτα και γιατί ο θάνατος μου κάθεται ακριβώς δίπλα μου.
Σκέψου το θάνατό σου τώρα, είναι δίπλα σου. Μπορεί να σε τσακώσει κάθε στιγμή,
γι' αυτό δεν έχεις χρόνο στη διάθεσή σου για περιττές σκέψεις και θυμούς κανένας μας
δεν έχει χρόνο γι' αυτά. Μην απογοητεύεσαι, χρειάζεται καιρός για να μάθεις
να χρησιμοποιείς κατάλληλα τα μάτια σου. Το θέμα είναι να νοιώθεις με τα μάτια σου.
Το πρόβλημα σου τώρα είναι ότι δεν ξέρεις τι πρέπει να νιώθεις.
Θα συνηθίσεις όμως σιγά σιγά με την άσκηση.
Κανένας δεν μπορεί να σου πει τι πρέπει να νιώσεις.
Δεν πρόκειται για θερμότητα, για φως, για λάμψη η χρώμα. Είναι κάτι άλλο.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω την τεχνική.
Από την στιγμή που θα μάθεις να χωρίζεις τις εικόνες και να βλέπεις το καθετί με δυο
όψεις, θα πρέπει να συγκεντρώνεις την προσοχή σου στην περιοχή που βρίσκεται
ανάμεσα στις δυο εικόνες. Κάθε αλλαγή που αξίζει τον κόπο να σημειωθεί, λαβαίνει
χώρα σ' αυτή την περιοχή. Εκείνο που μετράει είναι το αίσθημα που σου δίνει.
Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Σήμερα είδες μια λάμψη. αλλά αυτό δεν σημαίνει
τίποτα γιατί το αίσθημα έλειπε.
Δεν μπορώ να σου πω πως να νιώθεις.
Πρέπει να το μάθεις μόνος σου.
Όλα τα πιο πάνω τα έγραψα διαβάζοντας τα από το " Ταξίδι στο Ιξτλάν " Carlos Castaneda!
Νοιώθοντας με τα μάτια μου αυτά που διάβαζα και για αυτό τα έγραψα.
Τώρα ξέρω τι πρέπει να νιώθω, το αίσθημα που μου δίνει την ώρα που διαβάζω.

Τα έγραψα με το μολύβι το δικό μου, έχοντας πλάι μου την γόμα μου μην τυχόν γράψω
κάτι λάθος, καθισμένος στην θέση την δική μου, το γνώριμο για μένα " σημείο "
Είναι το σημείο που βρήκα για να γράφω, αυτό που βρήκα, είδαν τα μάτια μου.
Το θέμα είναι να νοιώθεις με τα μάτια, Αυτό νοιώθω με τα μάτια, και γράφω με το μολύβι
το δικό μου, την γόμα για τα λάθη και αριστερά μου πάντα το ράδιο μου να παίζει μουσική.
Γλυκά πονούσε το μαχαίρι
Έσταζε γλύκα η μαχαιριά
Τραγουδά ο Βοσκόπουλος αυτή την ώρα που γράφω καθισμένος στη θέση, την δική μου θέση.
Αυτή είναι η ομορφιά του να γράφεις αυτά που νοιώθεις, αυτά που βλέπουν τα μάτια σου.
Νοιώθω με τα μάτια μου και γι' αυτό και γράφω.
Αυτό που νιώθεις την ώρα που γράφεις είναι μοναδικό, μια αίσθηση που όμοια της δεν
μπορεί κανείς άλλος να την νιώσει, εκτός από σένα που γράφεις και βλέπεις με τα μάτια σου
που νοιώθουν. Κανείς άλλος δεν μπορεί να την νιώσει.

Αν δεν ένοιωθα με τα μάτια μου την ώρα που διάβαζα το Ταξίδι στο Ιξτλάν, δεν θα έγραφα
τίποτα και ποτέ.
Και ξέρεις γιατί ?
Βλέπω την ώρα που διαβάζω, αντί απλώς να κοιτάζω. Άλλη αίσθηση.
Ναι, Νοιώθω με τα μάτια μου ! Καπετάνιος, ο Γέρο Καπετάνιος !
Έτσι, Απλά !
Ο γιος της Θάλασσας !

Τετάρτη 12 Απριλίου 2006

Ταξιδεύοντας προς την γνώση......

Ο θάνατος είναι σύμβουλος !
Ο θάνατος σου σε προειδοποίησε, η προειδοποίηση
γίνεται πάντα με ένα ρίγος.
Ο θάνατος είναι ο αιώνιος σύντροφός μας βρίσκεται πάντα
στα αριστερά μας, όσο μακριά φτάνει το χέρι μας.
Οταν κοίταζες το γεράκι, αυτός σε παρακολουθούσε.
Σε παρακολουθεί πάντα και θα σε παρακολουθεί μέχρι να σε τσακώσει.
Πως μπορούμε να νιώθουμε τόσο σημαντικοί όταν ξέρουμε ότι ο θάνατος μας παραμονεύει ?
Εκείνο που πρέπει να κάνεις όταν σε πιάνει ανυπομονησία, είναι να γυρίζεις
προς τα αριστερά σου και να ζητάς από τον θάνατό σου να σε συμβουλέψει.
Αν ο θάνατός σου, σου κάνει κάποιο νεύμα, αν έχεις την τύχη να τον δεις για μια στιγμή,
η έστω αν έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεται δίπλα σου και σε παρακολουθεί,
γλιτώνεις από ένα σωρό ασήμαντα πράγματα.
Είσαι γεμάτος προκαταλήψεις.
Ο θάνατος είναι μόνος σοφός σύμβουλος που διαθέτουμε.
Όταν νίωθεις, όπως πάντοτε σου συμβαίνει, πως όλα σου πάνε στραβά και σε οδηγούν
στην καταστροφή, γύρισε προς τον θανατό σου και ρώτησε τον αν είναι έτσι.
Ο θάνατος σου θα σου πει πως κάνεις λάθος και πως τίποτα άλλο δεν μετράει
έξω από το αγγιγμά του.
Εγώ δεν σε άγγιξα ακόμα.
Ένας από μας πρέπει να ζητήσει τη συμβουλή του θανάτου και να απαλλαγεί από
τις μικρότητες που ανήκουν σε ανθρώπους που ζουν τη Ζωή τους σ' άμπως
ο θάνατος να μην υπάρχει.
Κάνε με να ξαναδώ πάλι εκείνη τη σκιά.
Εννοείς το θάνατο σου, έτσι δεν είναι ?
Είναι δυνατό να βλέπουμε τον θάνατό μας ?
Και βέβαια, Είναι εδώ μαζί μας !

Από το Ταξίδι στο Ιξτλάν
Carlos Castaneda.

Αν πρέπει να πεθάνω, απλούστατα θα πεθάνω !
Ο γιος της θάλασσας !

Τρίτη 11 Απριλίου 2006

Πλανήτης Ελλάδα

Εκμετάλλευση Παιδιών !

Εκμετάλλευση της ίδιας της Ζωής, της ίδιας της δημιουργίας, της συνέχειας της Ζωής
αυτού του θαύματος της δημιουργίας.
Γίνεται από ανθρώπους που ήρθαν στη ζωή από αυτή την ζωή και την εκμεταλλεύονται.
Δεν το χωράει το μυαλό, η ψυχή, η καρδιά είναι αδιανόητο και όμως η εκμετάλλευση
του παιδιού, των παιδιών, των νεογέννητων συνεχίζεται χωρίς σταμάτημα.
Πως θα ζήσουμε χωρίς παιδιά ? Χωρίς νεογέννητα, πως ?
Είναι δυνατόν να ζήσουμε χωρίς αυτό το θαύμα της δημιουργίας ?
Μήπως θα γεννηθούμε κατ' ευθείαν μεγάλοι, Γέροι ?
Τι κόσμος θα είναι αυτός χωρίς παιδιά ?
Και μόνο που ακούς την φράση εκμετάλλευση παιδιών, νεογνών σταματά το μυαλό
και η σκέψη. Είναι αδύνατο να το δεχθείς.
Τα νεογέννητα όμως έχουν την δυνατότητα αυτή ?
Αυτό το ερώτημα θα με βασανίζει μέχρι το τέλος της Ζωής μου.
Γιατί δεν γεννήθηκα Γέρο Καπετάνιος.
Η μητέρα μου με γέννησε και με έφερε στον κόσμο, αυτή πρώτη άκουσε το κλάμα μου.
Το κλάμα και το χαμόγελο του νεογέννητου, του μωρού της κάθε μάνας που σήμερα
το κάνουν εκμετάλλευση.
Την σημερινή μέρα έπρεπε όλες οι σημαίες στα μπαλκόνια να είναι μεσίστιες για
να μας θυμίζουν αυτή την ημέρα της εκμετάλλευσης των παιδιών της ζωής της δημιουργίας
σε όλο τον Πλανήτη !

Ο γιος της θάλασσας !

Κατάθεση Ψυχής.......

Άρχισα τα ταξίδια μου για επαγγελματικούς λόγους, λίγο πριν τα 20 μου χρόνια
παιδόπουλο, ξεπεταρούδι όπως με έλεγε ένας από τους Καπετάνιους μου.
Κροσσάρισα μέσα σ' αυτό το οδοιπορικό της ζωής μου όλους τους ωκεανούς, όλες τις θάλασσες
του πλανήτη και τα πέλαγα, μίλια μακριά από το σπίτι μου, αυτούς που αγαπούσα,
τους φίλους, την παρέα, την γειτονιά, τον τόπο μου.
Περιπλανήθηκα μέσα από τα πέλαγα σε όλες τις γωνιές τα λιμάνια τις παραλίες τα ποτάμια
σχεδόν όλου του κόσμου, από ανατολή μέχρι δύση από βοριά μέχρι τον νοτιά.
Είδα σ' αυτό μου το οδοιπορικό ζωής όλα τα όμορφα, τα άσχημα της ζωής, δεν θέλω να γράψω
τα καλά και τα κακά, πέρασα όλες τις δυσκολίες, τις δοκιμασίες, τις ομορφιές μαζί με όλους
τους αγαπημένους συντρόφους μου σε όλο το οδοιπορικό αυτό της ζωής μου.
Κάθε φορά και κάτι καινούργιο, πήραμε το ναύλο καπετάν Δημήτρη, το καινούργιο ναύλο
μου έλεγε κάθε φορά ο δόκιμος.
Αυτό συνεχιζόταν πάντα, όλα τα χρόνια, όλοι περιμέναμε το καινούργιο ναύλο, όμορφο
η άσχημο, ποτέ δεν είπε κανείς καλό η κακό.
Το ναύλο πάντα ήταν καλοδεχούμενο από όλους μας, άλλος προορισμός καινούργιος κόσμος
καινούργια περιπλάνηση και ας ήταν επαγγελματική.
Χάραζα πορεία, πορείες καινούργιες στους χάρτες του καινούργιου ταξιδιού,
όλοι με ρωτούσαν πότε φτάνουμε καπετάνιε μας ? πότε υπολογίζεις ? όλοι αυτό με ρωτούσαν
όλα τα χρόνια , πότε φτάνουμε καπετάν Δημήτρη ?
Μια ολόκληρη ζωή από τα 20 μου χρόνια ξεπεταρούδι τότε.
Πότε φτάνουμε ?
Φτάσαμε καπετάν Δημήτρη
Απίκου ήμαστε καπετάνιε
Σε λίγο, δέσαμε καπετάνιο μου ! μου λέει ο πρώτος μηχανικός.
All Fast !
Πέρας με την Μηχανή ! πέρας με την μηχανή μου επαναλαμβάνει ο ανθυποπλοίαρχος βάρδιας. Πέρας ταξιδιού γράφω στο Ημερολόγιο Γέφυρας.
Πέρας ταξιδιού και για τον Καπετάνιο.
Κοιτάζω γύρω μου μέσα στην γέφυρα αν όλα είναι στη θέση τους όλα τα γνώριμα σε μένα
μια ολόκληρη ζωή.
Αυτό είναι το τελευταίο ταξίδι του Καπετάνιου του γιου της θάλασσας και του ανέμου.
30 χρόνια περιπλάνησης σε όλες τις θάλασσες τους ωκεανούς, μέσα από φουρτούνες, θύελλες
τυφώνες, κυκλώνες, ζέστες, κρύα, ομίχλες, μπονάτσες, άπνοιες κάτω από τον ήλιο και την
σκέπη του μπλε του ουρανού παρέα με τα αστέρια στον ουρανό, τον σταυρό του νότου
τον ωρίωνα, τον πολικό το αστέρι του βοριά την μεγάλη και την μικρή άρκτο που με
την βοηθειά τους πέρασα όλους τους ωκεανούς, τις θάλασσες της ψυχής της καρδιάς
και της ζωής μου. Ο τελευταίος κατάπλους του καπετάνιου, το τέλος του οδοιπορικού
ζωής μέσα στα πέλαγα και στον αγέρα της θάλασσας.
Εγώ έγραψα την τελευταία απόλυση στο Ναυτικό μου Φυλλάδιο, το Φυλλάδιο της ζωής μου
που με συνόδευε όλα μου τα χρόνια πιστός σύντροφος.
Τέλος εποχής, όχι όμως και τέλος ζωής, καινούργιος καπετάνιος, ξεπεταρούδι όπως ξεκίνησα
και εγώ, η ζωή συνεχίζεται αυτή είναι η ομορφιά.
Καινούργιο ναύλο, καινούργιος προορισμός, καινούργιος Καπετάνιος.
Καπετάνιε πότε φτάνουμε ?
Ο αποχαιρετσμός, το δύσκολο πέρασμα του οδοιπορικού μου, όπως το πέρασμα του Οδυσσέα
στην αναζήτηση του για την Ιθάκη.
Ποτέ μέχρι τώρα που γράφω το μικρό αυτό οδειπορικό ζωής, με δάκρυα στα μάτια, δεν μπόρεσα να ξεπεράσω τον αποχαιρετισμό.
Όλοι με περίμεναν στην σκάλα του πλοίου με συγκίνηση, πολλοί με δάκρυα στα μάτια για
να με σφίξουν στην αγκαλιά τους και να μου δώσουν ένα φιλί αγάπης, εκτίμησης
σεβασμού εμπιστοσύνης, να μου ευχηθούν καλή πατρίδα και καλή συνέχεια στη ζωή.
Στιγμές μοναδικές που έμειναν για πάντα στην ψυχή του απόμαχου πια Καπετάνιου
του γέρου καπετάνιου του βοριά του νοτιά του πιστού φίλου των Άμπατρος του γιου
της θάλασσας με την χρυσή καρδιά που έμεινε πάντα παιδόπουλο.
Δεν έκρυψα την συγκίνηση μου την ώρα του αποχαιρετσμού ούτε τα δάκρυα στα μάτια μου
τους αγκάλιασα όλους και τους έσφιξα στην αγκαλιά μου, στην αγκαλιά του Καπετάνιου τους. Δάκρυα ευγνωμοσύνης ήταν τα δάκρυα στα μάτια μου, το ευχαριστώ από την ψυχή μου
σε όλους αυτούς που με εμπιστεύθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στις περιπλανήσεις μας στους
ωκεανους. Πιστοί σύντροφοι, όχι πλήρωμα μου, παρ' όλο που ήμουν Καπετάνιος τους.
Κατέβηκα την σκάλα του πλοίου με τα δάκρυα στα μάτια, όλοι περίμεναν να κατέβει
ο καπετάνιος για να φύγει το πλοίο, στο πλατύσκαλο με περίμενε ο Λοστρόμος φίλος από
χρόνια, πιστός και αγαπημένος, η μάνα και ο πατέρας του καταστρώματος, ο Λαέρτης
του Οδησσέα, μ' αγκάλιασε με δάκρυα στα μάτια, σφιχτά μην του φύγω, τελευταίο
αγκάλιασμα, τελευταίο αντίο Καπετάν Δημήτρη μας μου λέει μια ανάσα από την ανάσα μου.
Δεν χρειάστηκε να πω τίποτα άλλο.
Ανέβηκε η σκάλα του καραβιού, το τελευταίο του οδειπορικού μου, περίμενα στην προβλήτα
έλυσαν οι κάβοι, τραβούσαν το πλοίο τα ρυμουλκά να απομακρυνθεί από την προβλήτα
το γύρισαν, πρόσω αργά η μηχανή, όλοι κουνούσαν τα χέρια για τον τελευταίο χαιρετισμό
του Καπετάνιου τους από τα ρέλια και τις κουπαστές, τρία σφυρίγματα από τον καινούργιο
Καπετάνιο, το ξεπεταρούδι, τρία σφυρίγματα με την μπουρού του πλοίου για το αντίο
στον Καπετάν Δημήτρη το παιδί τον γιο της θάλασσας.
Κουνούσα και τα δυο μου χέρια σε ένα χαιρετσμό ψυχής, αντίο με δάκρυα στα μάτια,
κάθισα εκεί μέχρι να βγει από τον λιμενοβραχίονα του λιμανιού και πάρει τον δρόμο
για το καινούργιο ναύλο. Καλό σας ταξίδι, καλές θάλασσες, ο Άγιος Νικόλας στην πλώρη σας.
Σήμερα απελύθη αμοιβαία συναινέση ο Καπετάν Δημήτρης.
Έτσι έγραψα στο Ημερολόγιο Γέφυρας.
Έτσι, απλά !

Από καιρό ήθελα να γράψω αυτό το μικρό οδοιπορικό ζωής μου για όλους εσάς που θα
το διαβάσετε στην μικρή αυτή κοινότητα της Συνοικίας το Όνειρο.
Μέσα στο οδοιπορικό της ζωής μου, στις αναζητήσεις μου στο δρόμο προς την γνώση βρήκα
αυτή την μικρή κοινότητα τώρα, σαν τον Οδυσσέα που βρήκε την Ιθάκη του.
Και είπα, Καπετάνιε βρήκες την δική σου Ιθάκη με τα Άλμπατρος σαν του Νοτιά.
Μπήκα, με καλώς όρισαν δυο νεράιδες σαν από παραμύθι και έμεινα.
Πράγματι αυτή είναι όλη η αλήθεια.
Ευχαριστώ όλους σας για το καλώς όρισες, η πιό όμορφη κουβέντα μέτα το αντίο
Καπετάν Δημήτρη την ώρα του αποχαιρετισμού.
Είναι μια πραγματική κατάθεση ψυχής σε όλα τα παιδιά , κορίτσια και αγόρια.
Καλημέρα γιε της θάλασσας
καληνύχτα ναύτη, ναυτάκο
Να είσαι καλά Καπετάνιε
Γεια σου Καπετάνιε, γλυκέ μου Καπετάνιε
Σου είμαι ευγνώμων Καπετάνιε μου
Γιε της θάλασσας
Καπετάνιε με την χρυσή καρδιά
Όλα αυτά για μένα από τα παιδιά της μικρής αυτής κοινότητας.
Χρεάζεται να προσθέσω τίποτα άλλο ?
και το ευχαριστώ από καρδιάς που σας λέω δεν είναι τίποτα
μπροστά σε αυτά που μου προσφέρεται απλόχερα.
Βρήκα την ομορφιά της ψυχής και της καρδιάς τις σκέψης.
Την μικρή αυτή κοινότητα την ονόμασα Συνοικία το όνειρο
γιατί συνορεύει με την Γειτονιά των αγγέλων που μένω.
Σας ευχαριστώ για το ζεστό σας καλώς όρισμα και τηναγάπη σας !

Ο γιος της θάλασσας!

Δευτέρα 10 Απριλίου 2006

Ταξιδεύοντας......

Ταξιδεύοντας στα πέλαγα του μυαλού
της ψυχής της καρδιάς και της ζωής
ο έρωτας σκαρφαλώνει μέχρι τον ουρανό
και τ' αστέρια με σκάλα
που κεντούν οι άγγελοι τ' ουρανού
ανοίγει πόρτες και παράθυρα κλεισμένα

Να ήσουν θάλασσα να μην σ' άλλαζα
να ήσουν πάντοτε δικιά μου
Άσε με να προσπαθήσω την διάθεση σου ν' αλλάξω
να φύγουμε για κόσμους μακρινούς μαγικούς και ονειρεμένους
ταξίδια μέσα στις ομορφιές της ψυχής της καρδιάς και της ζωής.
Της ζωής που ονειρευόμαστε κάτω από την σκέπη του ήλιου
του ουρανού μέσα στην αγκαλιά της θάλασσας της γαλανής
με αεράκι δίχως ψύχρα του πέλαγους
στην απεραντοσύνη της αγάπης της ομορφιάς του απέραντου
γαλάζιου της ψυχής και της καρδιάς
μέσα στην πανδαισία των χρωμάτων των ματιών σου.
Είναι μικρό το σ' αγαπώ μονάχα δυο λέξεις
Έρωτα μου αγάπη μου ζωή μου εσύ
Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται να πω
Το μόνο που μένει είναι να ονειρευτώ.........
Ταξίδι έγινα για σένα καρδιά μου εσύ μοναδική
Αστέρι μοναδικό μακρινό και λαμπερό να φέγγη τον δρόμο σου
προς τον έρωτα της ζωής της ψυχής και της καρδιάς
Εγώ θα περιμένω να γυρίσεις κοντά μου
στην γειτονιά των αγγέλων αγάπημου ερωτά μου μοναδικέ !

ο γιος της θάλασσας και του ανέμου !

Κυριακή 9 Απριλίου 2006

Πλανήτης Ελλάδα

Σήμερα πρωινό και πρώτο ρε Ναύτη, τι ομορφιά είναι αυτή στον Πλανήτη μας?
Είδες Καπετάνιε μου, είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε στον Πλανήτη Ελλάδα.
Δεν έχεις άδικο Ναυτάκο, ήμαστε και γαμώ τους τυχερούς και ξέρεις γιατί ?
Γιατί ζούμε στον πιο γαμά το Πλανήτη, στον πλανήτη της μούντζας του φάσκελου
και του μπάχαλου ναυτάκο.
Καπετάνιε μου συγνώμη τι εκφράσεις είναι αυτές σήμερα ?
Μοντέρνες και σύγχρονες Ναυτάκο γαμάτε.
Είδες Καπετάνιε για να κάνεις παρέα με την ανιψιά σου την Μαργαρίτα τι έμαθες ?
Άσε θα σου πω εγώ τι έμαθα Ναυτάκο μου.
Ότι πεις Καπετάνιε μου, μόνο μην εκνευρίζεσαι και σου ανέβει η πίεση.
Εν τάξει Ναύτη, πήρα χάπι το πρωί για να στα πω από πρώτο χέρι.
Πήγα εχθές εδώ στον Δημήτρη για να πάρω κιμά και λίγο μοσχαρίσιο κρέας για το σπίτι
να έχω για μαγείρεμα.
Γεια σου Δημήτρη μου τι κάνεις ? Πως πάει η δουλειά ?
Γεια σου Καπετάνιε μου, μια χαρά είμαι, η δουλειά λίγα πράγματα δεν πάνε καλά
τα οικονομικά Καπετάνιε μου.
Έχεις δίκιο Δημήτρη μου, ο κόσμος τα φέρνει δύσκολα.
Καπετάνιε μου κιμά και μοσχάρι για μαγειρευτώ όπως συνήθως ?
Ναι, Δημήτρη μου, όπως πάντα.
Περίμενε λίγο να τελειώσω αυτή την παραγγελία και θα στα βάλω.
Τι είναι όλα αυτά ρε Δημήτρη που κόβεις ? τραπεζώματα θα έχουνε ?
Όπως το λες Καπετάνιε μου, αλλά όχι για ανθρώπους, για τους σκύλους τους είναι,
σκύλο τραπέζωμα Καπετάνιε μου, μα τι λες ρε Δημήτρη ?
Γιατί δεν παίρνουν κατεψυγμένα από τον Φώτη απέναντι που παίρνουμε και εμείς ?
Μα τι λες Καπετάνιε κατεψυγμένα αυτοί θα δώσουν στους σκύλους τους ?
Γιατί ρε Δημήτρη μου εντερικά θα πάθουν τα σκυλιά ?
Καπετάνιε μου αυτοί είναι ζωόφιλοι, έτσι λένε. που ξέρω εγώ ?
Πολύ ωραία ρε Δημήτρη, εμείς βλέπεις είμαστε ζώα γι' αυτό δεν παθαίνουμε εντερικά άσε
που δεν ήμαστε και ζωόφιλοι, αυτό που το πας Δημήτρη μου ?
Τα άκουσες αυτά τα ωραία Ναυτάκο μου ?
Καινούργια έκφραση άκουσα από τον Δημήτρη σήμερα σκύλο τραπέζωμα, και γαμώ
τα τραπέζια.
Τι λες ρε πούστη μου ?
Ρε ναύτη δεν φτάνει που σε ενημερώνω τι γίνεται στον Πλανήτη Ελλάδα με λες
και πούστη σου
Συγνώμη Καπετάνιε μου ξέφυγε.
Καλά ρε Ναύτη, αφού ξέρεις εγω πόσο σε αγαπάω, δεν τρέχει τίποτα.
Ναύτη ξέρεις τι θα γίνει ? γαμώ τα σκύλο τραπεζώματα, να είναι καλά τα σκυλιά
να περνάνε καλά ρε Ναύτη, μαζί τους και εγώ, πλάσματα του Δημιουργού είναι, κάτοικοι
του Πλανήτη Ελλάδα, κατοικίδια τα λέει η Σούλα η απέναντι, την ξέρεις ρε Ναύτη, έτσι ?
Αυτή την καταπληκτική κυράτσα με τα πασαλειψατέρ και τα κρεμαστάρια ?
Ακριβώς, κόβει το μάτι σου ρε Ναύτη , μπράβο !
Ξέρεις τι με ρώτησε μια μέρα που συναντηθήκαμε κατεβαίνοντας προς την πλατεία
η Σουλάρα ? Καπετάνιε μου εσείς δεν έχετε σκύλο ?
Όχι κυρία Σούλα δεν έχω κατοικίδιο, μ' αρέσει να μένω μόνος μου παρέα με τον Ναύτη μου.
Α, δεν είστε φιλόζωος Καπετάνιε μου.
Ενώ εσείς κυρία Σούλα και όλη η οικογένεια είστε φιλοζωοι, έτσι ?
Ακριβώς Καπετάνιε. Μπράβο κυρία Σούλα, ωραία ,πολύ ωραία.
Το βλέπω, βγάζεται τον σκύλο για βόλτα επειδή έχει και ωραία ημέρα σήμερα για
να ξεσκάσει. Όχι, Καπετάνιε μου, δεν κατάλαβες, τον βγάζω μόνο για να κάνει
την ανάγκη του. Μπάβο Σούλα μου, μοναδική.
Τον βγάζεις βόλτα για να γεμίσει σκατά τα πεζοδρόμια, αυτό κάνεις Σούλα μου φιλόζωη
που θέλεις και κατοικίδιο, και εσείς είσαστε φιλόζωοι ενώ ο Καπετάνιος δεν είναι.
Τι λες ρε Σούλα ?
Χίλιες φορές με τον Ναυτάκο μου που δεν κατουράει και χέζει τα πεζοδρόμια παρά φιλόζωος
με κατοικίδιο σαν και σένα Σούλα μου, μοναδική μου Σουλάρα !
Μα τι λες καπετάνιε ?
Τι είναι αυτά που μου λες ?
Έτσι ακριβώς όπως στα λέω Σούλα !
Έχετε καταντήση όλο τον Πλανήτη Ελλάδα ένα βόθρο φράκα στα κάτουρα και στα σκατά
και μου λες ότι είστε φιλόζωοι, ενώ εγώ δεν είμαι.
Τι να σου πω άλλο ρε Σούλα ?
Και έρχεται και καλοκαίρι Σούλα μου.
Καπετάνιε τα καλοκαίρια το παίρνω μαζί μου στις διακοπές μας.
Μπράβο Σούλα, να γεμισει σκατά όλη την επικράτεια !
Γεια σου Σούλα μεγάλη, τεράστια Σούλα !
Να σου πω κάτι τελευταίο Σούλα μου ?
Το προάστιο μας έχει καταντήση ένα μπάχαλο, ένας αχταρμάς, ανθρώπων σκύλων
και σκατών σε λίγο πρέπει να αλλάξουμε προάστιο γιατί κοντεύει να γίνει σαν
την χωματερή των Άνω Λιοσίων. τ' ακούς Σούλα μου?
Τα ακούω Καπετάνιε, αλλά φιλόζωος δεν είσαι.
Χέσανε οι φιλόζωοι και βγήκες εσύ Σούλα μου.
Τα άκουσες Ναυτάκο μου ?
Ναι Καπετάνιε μου, όλα τα άκουσα, για αυτό πήρες χάπι της πίεσης το πρωί ?
Ναι Ναύτη μου και θα πάρω ένα ακόμα το απόγευμα γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί
μέχρι το βράδυ, έτσι για να είμαι ήσυχος.
Καπετάνιε μου μήπως πρέπει να πάμε καμιά βόλτα μέχρι τους φίλους μας τους καρδιακούς
τα Άλμπατρος ? Λέω μήπως.
Εγώ λέω Ναύτη ποντοπόρε να μείνουμε εδώ στον Πλανήτη Ελλάδα, με όλες αυτές
τις Σούλες της φιλόζωες που μας ομορφαίνουν την ζωή μας.
Ότι πεις Καπετάνιε μου.
Να είσαι καλά, καλέ μου Ναύτη !

Υ.Γ. Την Σούλα την βλέπω κάθε μέρα να βγάζει τον σκύλο της βόλτα όχι για να ξεσκάσει
από την κλεισούρα να τρέξει ελεύθερος ανεξάρτητος αδέσμευτος όπως πρέπει για ένα ζώο
όπως ο σκύλος, αλλά μόνο για να χέσει και να κατουρήσει όλα τα πεζοδρόμια των Βριλησσίων. Γεια σου Σούλα μου, να είσαι καλά που μου έφτιαξες την ημέρα.
Γεια σου Καπετάνιε μου !

Σάββατο 8 Απριλίου 2006

Ημερολόγιο Γέφυρας

Πρώτη ημέρα, πρώτη σελίδα !
Οκτώβρης 1959

Από εδώ αρχίζει το οδοιπορικό ζωής του Γιου της Θάλασσας.
Του ανέμου και του πέλαγους.
Του φίλου ψυχής και καρδιάς των Άλμπατρος του Νοτιά.

Μου έλειψε η μουσική, ο ήχος του κύματος το ψιθύρισμα της, οι στίχοι του τραγουδιού
της θάλασσας, της θάλασσας της μοναδικής και αγαπημένης που στην ζεστή και φιλόξενη
αγκαλιά της έγειρα το κεφάλι μου, κλείσαν τα μάτια μου και κοιμήθηκα στην αγκαλιά της.
Ύπνο ονειρικό και μαγικό, παίρνοντας ανάσα από την ανάσα της και ζωή από την ζωή της.
Κάτω από τον ξάστερο ουρανό του πέλαγους μέσα στον αγέρα τον μοσχομυρισμένο
του ωκεανού από ιώδιο και αλάτι, πετώντας στον ουρανό τα θαλασσοπούλια
τα παιδιά της θάλασσας.
Άντρεψα ζυμωμένος με θάλασσα θαλασσινό αλάτι ιώδιο αγέρα του πέλαγους κάτω
από τον ήλιο και το μπλε του ουρανού.
Έζησα όλα μου τα χρόνια, χρόνια μοναδικά και ονειρεμένα με ταξίδια που μόνο
στα όνειρα μπορείς να ονειρευτής.
Κοιμήθηκα και ξύπνησα μέσα στην αγκαλιά της, πήρα από την ανάσα της το χρώμα
των ματιών της, την ζεστασιά της αγκαλιάς της, όλη την ομορφιά της ψυχής
και της καρδιάς της.
Ήτανε γραφτό να σ' αγαπήσω θάλασσα, σαν μάνα, αδελφή σαν φίλη μοναδική
εσύ που μου στάθηκες σε όλη μου τη ζωή, εσύ που μου έδωσες ότι πιο όμορφο στη ζωή
απλόχερα και αγαπημένα.
Σήμερα είμαι εδώ και γράφω για σένα, ονειρεύομαι όλα όσα περάσαμε μαζί στο δρόμο
προς την ομορφιά και την ευτυχία της ζωής.
Δεν θα σταματήσω να γράφω για όλα αυτά που ζήσαμε μαζί πιασμένοι χέρι χέρι
και να ονειρεύομαι τα ταξίδια τα μακρινά τα ονειρεμένα που κάναμε μαζί μέσα
στην αγκαλιά σου την ονειρεμένη και μοναδική.

Αυτή είναι η μικρή μου εισαγωγή στο " Ημερολόγιο Γέφυρας ".
Από εδώ θα ξεκινήσω να γράφω όλα όσα πέρασα όλα μου τα χρόνια.
μια ζωή ολόκληρη και μοναδική, μέχρι το τέλος, μέχρι να κλίση για πάντα
το Ημερολόγιο της Ζωής μου στην αγκαλιά της Θάλασσας !
Ξεκίνησα πρώτα με την θάλασσα την ονειρεμένη.
Να ήτανε η αγάπη σαν όλες τις θάλασσες μαζί ! λέει ο στίχος του τραγουδιού.
Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται να προσθέσω.
Αυτή που μου στάθηκε όλη μου την ζωή σαν Μάνα, Αδελφή,Κόρη μοναδική
και με νανούρισε στην αγκαλιά της.
Είναι μια μικρή μόνο κατάθεση ψυχής από τον Καπετάνιο του Πέλαγους
τον γιο της Θάλασσας και του ανέμου !

Διάβασε το και μετά αν δεν το χρειάζεσαι πέταξε το αλλά κράτησε το μέσα
στην ψυχή και την καρδιά σου.
Εγώ δεν χρειάσθηκε ποτέ να το διαβάσω γιατί το έχω κρατήσει βαθιά
μέσα στην ψυχή και την καρδιά μου.
Για πάντα !
Και θα το κρατήσω μέχρι το τέλος !

Ο Γιος της Θάλλασσας

Παρασκευή 7 Απριλίου 2006

Πλανήτης Ελλάδα

Καλημέρα σε όλους τους μοναδικούς και φινετσάτους του Πλανήτη Ελλάδα !
Κατεβαίνω μεσημεράκι από το σπίτι μου για να πάω πλατεία έχω ραντεβού
με τον Ναυτάκο για καφέ. Περπατάω αργά και τραβηχτά και σταματάω στην γωνία
του δρόμου που μένω στο καφενείο καφετέρια την ημέρα και μεζεδοπωλείο τα βράδια
για να πω ένα γεια στα παιδιά τα δικά μας, βλέπω ειναι σχεδόν γεμάτο από νεαρό κόσμο,
ρωτάω τον Μανόλη, τι γίνεται εδώ Μανόλη μου ?
Καπετάνιε μου είναι η ημέρα που δίνουν εξετάσεις για να πάρουν το δίπλωμα.
το δίπλωμα ? ποιό δίπλωμα ρε Μανόλη ?
Του αυτοκινήτου Καπετάνιε μου.
Πλησιάζω σε ένα από τα τραπέζια που κάθονται 5 νεαρά παιδιά αγόρια και κορίτσια,
συγνώμη, μπορώ να σας ρωτήσω κάτι που με απασχολεί ?
Βέβαια κυριέ, μου λέει μια κοπελιά, μπορείτε να μου πείτε τι το θέλετε αυτό το δίπλωμα ?
Θα σας πω κύριε μου, όλα μας τα χρόνια μέχρι και σήμερα πηγαίναμε σχολείο χωρίς διακοπή,
διάβασμα πάνω στο διάβασμα, πήραμε όλα τα διπλώματα, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο.
Δίπλωμα πανεπιστημίου, Δίπλωμα ξένης γλώσας και όχι μίας, Δίπλωμα Μάστερ, Διδακτορικό, Δίπλωμα πληροφορικής και φτάσαμε μέχρι εδώ που μας βλέπεται τώρα.
Γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ ? θα σας πω.
Είπαμε, μια μέρα που πίναμε καφέ στην πλατεία, βρε παιδιά πήραμε όλα τα διπλώματα
και προκοπή δεν είδαμε ακόμα, τι γίνεται ? τι θα γίνει με μας ?
Εγώ λέω να πάμε να πάρουμε και το δίπλωμα του αυτοκινήτου, όχι για να οδηγούμε, εδώ
δεν έχουμε λέφτά να περάσουμε, αλλά μήπως αλλάξει η τύχη μας και η ζωή μας.
Και έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ που μας βλέπετε τώρα, είπαμε να πάμε να πάρουμε ένα δίπλωμα
ακόμα. Καταλάβατε κύριε ?
Αν κατάλαβα λέει ? Πολύ καλά και σ' ευχαριστώ για την ενημέρωση, συγνώμη για την
περιέργεια, έτσι ? Παρακαλώ, με τι ασχολίστε ?
Καπετάνιος είμαι κορίτσι μου.
Να είσαι καλά Καπετάνιε μου.
Ξέρετε τι άλλο σκεφτήκαμε Καπετάνιε ?
Να πάμε να πάρουμε και το δίπλωμα του Πιλότου μήπως κάποια στιγμή μπορέσουμε
να πετάξουμε έξω από αυτόν τον Πλανήτη Ελλάδα.
Τι να σου πω τώρα κορίτσι μου ? ότι δεν έχεις τα δίκια σου ?
Πάντως αν τα βρείτε πιο σκούρα ελάτε να με βρείτε στην πλατεία να σας πάρω να πάμε
όλοι μαζί να κάνουμε παρέα στα Άλμπατρος και να πετάμε μαζί τους στον αγέρα του πέλαγους ελεύθεροι, ανεξάρτητοι και αδέσμευτοι και να ονειρευόμαστε μια καλλίτερη χώρα.
Ευχαριστούμαι Καπετάνιε μας, να είσαι καλά.
Όπως τα βλέπω Καπετάνιε μου γρήγορα θα έρθουμε να σε βρούμε.
Εγώ θα σας περιμένω, καλό πρωινό σε όλους και καλή τύχη.

Υ.Γ. Σε λίγο όπου νάνε θα μας πουν την υποκρισία , κοινωνική υποκρισία.
Αυτοί είναι ικανοί για όλα, ξέρετε αυτοί που μας κυβερνάνε, η εξουσία.
Ο Καπετάνιος αποφάσισε να γράφει σε αυτή την καινούργια σελίδα με τον τίτλο
Πλανήτης Ελλάδα, όλα όσα συμβαίνουν, και τα καλά, χρησιμοποιώντας την κριτική του
απέναντι στην υποκρισία της εξουσίας.
Είναι ευθύνη και υποχρέωση κάθε πολίτη να χρησιμοποιεί την κριτική του απέντι
στην υποκρισία της εξουσίας.
Καπετάν Δημλητρης !

Πέμπτη 6 Απριλίου 2006

Ημερολόγιο Γέφυρας

Ξέρεις τι μου θύμησες ?
Τώρα, σήμερα Πριγκίπισσα των Άλμπατρος ?
Ότι, πιο πολύ αγαπώ και έχω μέσα στην ψυχή μου και για αυτό σε ευχαριστώ.
Θύμησες μοναδικές και ονειρεμένες που όμοιες τους κανείς άλλος δεν έχει ζήσει
παρά μόνο ο Γέρο Καπετάνιος στις Θάλασσες του Νοτιά, έχοντας παρέα του τα Άλμπατρος
του Ωκεανού τους Αυτοκράτορες των κυμάτων και του αγέρα του πέλαγους, που μαζί
με τις Πριγκίπισσες και τα πριγκιπόπουλα τους μου έκαναν συντροφιά στον μοναχικό
αυτό πλου του Ωκεανού του Νοτιά.
Αυτά τα μοναδικά πλάσματα της δημιουργίας που περήφανα και μεγαλόπρεπα σχίζουν
τον αέρα του πέλαγους σαν άγγελοι πάνω από το κύμα.
Μήπως δεν είναι άγγελοι ? μονολογώ
Άγγελοι είναι Καπετάνιε μας, μου λέει το μικρό τζόβενο κοντά στο αυτί μου.
Ναι, άγγελοι πραγματικοί όμως του λέω και τα Άλμπατρος συνεχίζουν να σερφάρουν
στις κορυφές των κυμάτων όπως οι χορευτές του κλασσικού μπαλέτου με τις ονειρεμένες
κινήσεις τους, τώρα ποιός αντέγραψε ποιόν, σίγουρα όχι τα Άλμπατρος και ο ονειρεμένος
χορός πάνω απ' τα κύματα συνεχίζεται.
Ο Καπετάνιος παρακολουθεί την ρότα του καραβιού που σκαμπανεβάζει τούτη την ώρα
πάνω από τα κύματα και λικνίζεται από την φουσκοθαλασσιά του Νοτιά που τούτη
την ώρα είναι κατά πάντα και τα Άλμπατρος συνεχίζουν να μου κρατούν συντροφιά.
Αυτοί οι φίλοι, οι φίλοι ψυχής και καρδιάς του Καπετάν Δημήτρη του Καπετάνιου
της ψυχής της καρδιάς και της Ζωής, του Γέρου Καπετάνιου του Νοτιά και όλων
των Θαλασσών με την καρδιά και την ψυχή παιδιού, έφηβου και τώρα ώριμου άντρα
ζυμωμένου με Θάλασσα αλάτι, ιώδιο και θαλασσινό αέρα πελαγίσιο, με δυο μεγάλα
όμορφα Γαλανά μάτια που μέσα τους βλέπεις όλη την ομορφιά του Πέλαγους
του Γαλάζιου της Θάλασσας και το Μπλε του Ουρανού.
Αυτός είναι ο σημερινός Καπετάν Δημήτρης ο Γέρο Καπετάνιος της Θάλασσας
του Νοτιά. Αυτός που μεγάλωσε και πρώτο μπαρκάρισε τζόβενο και άντρεψε μέσα
στα παλιά και αγαπημένα σκαριά των καραβιών του Ωκεανού των ποντοπόρων, από τα
πιο παλιά με τους θερμαστάδες ακόμα, τα λίγο μετά τον πόλεμο, μέχρι τα σημερινά
σκαριά τα θαύματα της τεχνολογίας.
Τώρα είμαι εδώ και μένω στην " Γειτονιά των Αγγάλων " που συνορεύει με την
" Συνοικία το Όνειρο "
Γεια σας για σήμερα, πάω να κάνω συντροφιά στα Άλμπατρος.
Καπετάν Δημήτρης

Απεφάσισα από σήμερα όλα για την θάλασσα τα Άλμπατρος τα ταξίδια μου να τα γράφω
κάτω από τον τίτλο που αποτελεί για μένα την πιο μεγάλη τιμή.
"Ημερολόγιο Γέφυρας "
Με όλη μου την αγάπη και το σεβασμό μου για όλη την μικρή αυτή κοινότητα των αγγέλων.
Ναύτης καταστρώματος!

Τετάρτη 5 Απριλίου 2006

Το Άλμπατρος του πελάγους και της Ζωής......

Άλμπατρος,(Albatros), λέξη μαγική για μένα το παιδί του κύματος του πελάγους που σερφάρισε όλα του τα χρόνια στις κορυφές των κυμάτων του Ωκεανού, η ομορφιά και
η μεγαλοπρέπεια του πελάγους και του Ωκεανού του Νοτιά του Ινδικού Ωκεανού.
Από τα ομορφότερα πλάσματα της δημιουργίας.
Την ώρα εκείνη της δημιουργίας την μαγική ο δημιουργός βρισκόταν σε μεγάλα κέφια,
έβαλε όλο του το μεράκι το ταλέντο του το μοναδικό και όλη την ομορφιά της ψυχής του
και δημιούργησε αυτό το μοναδικό πλάσμα το Πουλί που σερφάρι με μοναδική χάρη
και μεγαλοπρέπεια στις κορυφές των κυμάτων του Ωκεανού του Νοτιά.
Το Άλμπατρος, που πετάει μια ανάσα απο τις κορφές των κυμάτων είτε με φουρτούνα είτε
με μπονάτσα, του έδωσε ο δημιουργός όλη την ομορφιά και την χάρη της δημιουργίας μόνο
μιλιά δεν του έδωσε αλλά το Άλμπατρος δεν χρειαζόταν μιλιά σου μιλάει με τα μάτια του
τα μοναδικά, με την κίνηση το λίκνισμα του σωματός του και των φτερών του των μοναδικών
ένα λίκνισμα του ονείρου μαγικό μια ανάσα από την κορυφή του κύματος, που όμοιο του
δεν έχω ξανά δει, σου μιλάει με την μαγική του κίνηση σχίζοντας κόντρα τον άνεμο σαν
άγγελος στον ουρανό του Ωκεανού, στη θάλασσα του νοτιά με τα μάτια και το ράμφος του
το μεγάλο βγάζοντας μικρούς ήχους σαν φωνούλες.
Δεν κουνάει ποτέ τα πολύ μεγάλα φτερά του όπως όλοι οι άλλοι γλάροι του πελάγους
πετάει περήφανα κόντρα στον πελαγίσιο άνεμο μόνο με μαγική κίνηση των φτερών και
του σωματος του ακολουθόντας την πορεία του καραβιού.
Υποκλίνομαι μπροστά στον δημιουργό και την μεγαλοσύνη του για το θαύμα αυτό
της δημιουργίας, υποκλίνομαι στα Άλμπατρος του νοτιά τους φίλους μου τους μοναδικούς
και αγαπημένους τους συντρόφους των ταξιδιών μου στη θάλασσα του νοτιά απο το νότιο
ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας μέχρι το Μοντεβιδέο.
Όταν κροσσάραμε τον νότιο Ινδικό πορεία σχεδόν 270 μοίρες, δυτικά, παρέα μου μέρα νύχτα
τα Άλμπατρος που το πρωινό περνούσαν και στέκονταν κοντά στα φτερά της γέφυρας μια
ανάσα και με καλημέριζαν, τα βράδια περνούσαν για καλή νύχτα για 7 μερόνυχτα.
Μας καλωσόριζαν μόλις γυρίζαμε στο ακρωτήρι του νοτιά, πορεία 270 και μας συνόδευαν
μας έκαναν παρέα μοναδική μέχρι την άφιξη στο Μοντεβιδέο.
Τα Άλμπατρος είναι τα μοναδικά πλάσματα που βρήκαν το αεικίνητο ταξιδεύουν κόντρα
στον άνεμο με όλες της συνθήκες και ας έχει ο άνεμος του νοτιά ταχύτητα πολλές φορές
πάνω από 100 μίλια τηνώρα, πετούν χωρίς καν να κουνάνε τα φτερά τους μόνο τα προσαρμόζουν με μαγικές κινήσεις στο ρεύμα του ανέμου. Είναι θαυμαστό μαγικό μοναδικό
όποιο χαρακτηρισμό και να δώσω δεν φτάνει για αυτές τις καταπληκτικές ψυχές του πελάγους του νοτιά. Τα Άλμπατρος ήταν η συντροφιά μου πάντα στα ταξίδια του νοτιά
πορεία 270 η 090 στα μοναχικά μου ταξίδια σ' αυτό το κροσσάρισμα του ωκεανού
η μοναδική παρέα μ' αυτούς τους αληθινούς αγγέλους του πελάγους και της ζωής, του
Καπετάνιου του κύματος που τώρα είναι το Άλμπατρος της ψυχής της ζωής της καρδιάς
και της ομορφιάς, μόνιμος κάτοικος τώρα της " Γειτονιάς των αγγέλων "
που συνορεύει με την " Συνοικία το Όνειρο "

Γεια σου Ναυτάκο!

Τρίτη 4 Απριλίου 2006

Η ομορφιά της Ζωής, η συνέχεια......

Η μικρή Κωσταντίνα, αυτό το τόσο γλυκό και χαριτωμένο πλάσμα, το γνώρισα πέρση
το καλοκαίρι στην Πέτρα της Λέσβου που πηγαίνω κάθε καλοκαίρι.
Είναι κόρη δυο καλών μου φίλων, δυο φύλων αγαπημένων, της Ντανιέλας και του Στέλιου
δυο 30 χρονα παιδιά σήμερα, όμορφα και στην ψυχή και την καρδιά.
Ο Στέλιος είναι γιός δυο οικογενειακών μου φίλων, τον ξέρω από μικρό παιδάκι με κοντό
παντελονάκι, όταν εγώ ήμουν τότε 40 χρονος, σήμερα τα παιδιά αυτά που γεννήθηκαν
σ' αυτό το μικρό χωριό της Λέσβου με την όμορφη παραλία και την Παναγιά, μεγάλωσαν
και έζησαν εκεί όλα τους τα χρόνια, ήταν και εξακολουθούν να είναι οι καλοί μου μικροί φίλοι. Έλα όμως που η Ζωή τα έφερε έτσι και έγινα φίλος και με την κόρη τους
την Κωσταντίνα που πέρση που την γνώρισα ήταν μόλις 4 χρόνων και εγώ 65 χρόνων,
μια γνωριμία μοναδική, γνωριμία ζωής την λέω εγώ, είναι σαν να μπαίνει όλη η ομορφιά
της ζωής μέσα σου, μια γνωριμία σαν παραμύθι.
Καθισμένος στο πλακόστρωτο καλντερίμι που οδηγεί στον βράχο που είναι η Παναγιά,
σκέψεις έρχονται και φεύγουν, μια όμως ξεχωρίζω, θα μπορέσω άραγε να φτάσω να διαβάζω
παραμύθια στα παιδιά της μικρής Κωσταντίνας ?
Ένα ερώτημα που δεν με βασανίζει, αλλά μου ομορφαίνει τη Ζωή.
Ναι, αυτή είναι η αλήθεια.
Να ζήσω, και να δω τα παιδιά της μικρής Κωσταντίνας να τους διαβάζω παραμύθια όπως
και στην μητέρα τους, να είναι οι μικροί μου φίλοι όπως η μητέρα τους, η κόρη της Ντανιέλας
και του Στέλιου των μεγάλων φόλων μου.
Αυτή είναι όλη η ομορφιά της ζωής και της συνέχειας, που λέω και ξανά λέω και δεν
θα κουραστώ να το γράφω.
Δεν είναι όνειρο ούτε παραμύθι, είναι η πραγματικότητα και η αλήθεια ενος κομματιού
της ζωής μου μέχρι σήμερα.
Όλα μου τα χρόνια πάλεψα με το κύμα του Ωκεανού και ήρθα εδώ σ' αυτό τον τόπο για
να μείνω και να ονειρευτώ, και έμεινα.
Δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου τα γαλανά, τα μάτια της θάλασσας και του ουρανού
και εγώ συνεχίζω να γράφω, θ' αρθώ έραγε ξανά απ' τα παλιά και από την αρχή να αρχίσω?
Ποιός το ξέρει ?
Έτσι, απλά !
Αυτά όλα που γράφω τώρα, ο Καπετάνιος με την χρυσή καρδιά, είναι πέρα για πέρα αληθινά
και μοναδικά, σήμερα 4 Μάρτη 2006.
Στα Βριλήσσια, με το μολύβι μου, το δικό μου, της γνώσης και της Ζωής.
Καθισμένος στο δικό μου " σημείο " όπως ο Δον Χουάν καθόταν στο " σημείο " όταν δίδασκε
τον Κάρλος Καστανέντα στο δρόμο της γνώσης.
Τώρα που το τέλειωσα θα το βάλω στο συρτάρι μου, για να το βρεί η μικρή Κωσταντίνα
τώρα, αλλά μαμά αργότερα και να το διαβάσει στα παιδιά της, στην περίπτωση που εγώ
δεν θα είμαι εκεί να τους διαβάζω παραμύθια όπως στη μαμά τους, και αυτή θα ξέρει,
θα μάθει από τον Καπετάνιο να διαβάζει παραμύθια στα μικρά παιδιά της και σε όλα
τα παιδιά του κόσμου, όπως τις διάβαζε ο Καπετάνιος με την χρυσή καρδιά.
Εδώ κλείνω αυτό το μικρό οδοιπορικό ενός μικρού κομματιού της Ζωής μου.
Ο Στέλιος γεννήθηκε μεγάλωσε και έζησε όλα του τα χρόνια στην Πέτρα.
Η Ντανιέλα ήρθε στην Πέτρα από την Αγγλία και έμεινε.
Η Κωσταντίνα γεννήθηκε στην Πέτρα, πήρε το όνομα της Γιαγιάς της.
Σήμερα είναι όλη η οικογένεια στην Αγγλία.
Να είναι καλά όπου και αν είναι!
Ξέχασα να πω για τον τόπο αυτό που τώρα είναι και δικός μου, ήρθα από μακριά
μέσα από το πέλαγος και την ομορφιά του Ωκεανού κάτω από την σκέπη της Παναγιάς
και του Ουρανού και έμεινα στην Πέτρα της Παναγιάς και της ομορφιάς.
Δεν είμαι από το νησί της Λέσβου ούτε είχα καμιά σχέση με τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Πήγα χωρίς να γνωρίζω ουσιαστικά κανέναν και να με γνωρίζει κανείς, τους αγάπησα
όλους μ' αγάπησαν και έμεινα μέχρι και σήμερα που γράφω όλα αυτά !
Έτσι, απλά !
Καπετάν Δημήτρης
Μόνιμος κάτοικος της " γειτονιάς των αγγέλων "

Δευτέρα 3 Απριλίου 2006

Μια πραγματικότητα......

Σαν εμποροπανήγυρη, όχι επαρχιακή αλλά Αθηναϊκή βλέπουν τα μάτια μου με την
είσοδο μου στο χώρο που έχουν διαμορφώσει στο Ζάππειο για την Γιορτή του Παιδικού Βιβλίου. Δεν είναι αίσθηση, είναι αυτό που βλέπουν τα μάτια μου και μπαίνει στην ψυχή μου.
Δεν φταίνε οι διοργανωτές παρά μόνο εμείς οι επισκέπτες με τα παιδιά μας που τα τραβολογάμε χωρίς να ξέρουμε γιατί. Γιατί δεν ξέρουμε που πάμε και γιατί.
Ο Καπετάνιος σαλπάρισε ξέροντας που πηγαίνει, και γιατί, όπως πάντα, και για αυτό
πάντα φτάνει στον προορισμό του, με την ευχή της φίλης Βίλλυ, ούριο άνεμο στα
πανιά σου Καπετάνιο μου. Μπαίνω και βλέπω γύρω μου τον κακό χαμό, όχι από τα παιδιά
αλλά απο τους ενήλικες, τα έχασα, σε μια στιγμή νόμισα ότι είχα έρθει αλλού, αλλά βλέποντας όλα αυτά τα όμορφα προσωπάκια των μικρών μου φίλων και ακούγοντας
τις γλυκές φωνές τους τις γνώριμες για μένα, ηρέμησα και κάθισα ανάμεσα τους, τότε
μόνο ησυχασα, μόνο τότε , και έμεινα μέχρι το τέλος μαζί τους.
Αδιάφοροι κινούνται σχεδόν όλοι οι ενήλικες, χωρίς να βλέπουν, απλά κοιτάζουν.
Τι άραγε ?
Μόνο τα προσωπάκια και τις κινήσεις των παιδιών αξίζει να βλέπεις, η ομορφιά της αθωότητας. Εξαίρεση λίγες μαμάδες μόνο που ήξεραν που βρίσκονται, όλοι οι άλλοι
μαμάδες και μπαμπάδες βιάζονται να τελειώσει και αυτή η αγκαρία, αυτή η υποχρέωση.
να γυρίσουν πίσω και το πολύ να πουν σε κάποιους ότι πήγαν σε μια κοινωνική εκδήλωση.
Στέκονται χωρίς να ξέρουν γιατί, αδιάφοροι για τον χώρο που βρίσκονται.
Κρίμα !
Προσωπική μου άποψη βέβαια αυτή.
Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί έκαναν παιδιά, δεν θέλω να καταλάβω.
Γιατί ? γιατί γεννήθηκα μεγάλωσα και έζησα στην Γειτονιά των αγγέλων, και θα
συνεχίσω να Ζω.
Αυτό που καταλαβαίνω είναι, ότι αυτή την ώρα το μόνο που ακούω βλέπω και αισθάνομαι
είναι οι χαρούμενες φωνούλες τα γελάκια των μικρών μου φίλων, όλη αυτή την ομορφιά
της Ζωής. Πράγματι η ομορφιά της ζωής μέσα από το παραμύθι.
Καλώς ήρθατε στην παραμυθοχώρα. Τίποτα άλλο δεν αξίζει πιό πολύ.
Εγώ όμως θα εξακολουθώ να διαβάζω παραμύθια στους μικρούς μου φίλους.
Πάντα, με ούριο άνεμο στα πανιά μου.
Καπετάν Δημήτρης !

Ομορφιά ψυχής και καρδιάς

" όποιος έχει ψυχή και καρδιά
παραμυθένια είναι ξεχωριστός και
δεν χρειάζεται να πω μοναδικός "

Γι' αυτό θα συνεχίσω να διαβάζω παραμύθια στην μικρή και γλυκιά Κωσταντίνα
και να της διηγούμαι όλες τις ομορφιές της ψυχής, της καρδιάς, της Ζωής, του όμορφου
κόσμου που μέσα σ' αυτόν ζούμε, ερχόμαστε και φεύγουμε σαν τα χελιδόνια.
Είναι οι πιο όμορφες στιγμές στη Ζωή μου όταν κάθεται κοντά μου, μια ανάσα, η μικρή
Κωσταντίνα και μου ζητάει με την τόσο γλυκιά φωνή της να τις διαβάσω παραμύθια, και
μου λέει, για σου Μίμη. Δεν ξέρει ακόμη να διαβάζει.
Στιγμή μαγική, παραμυθένια, ξεχωριστή μόλις βλέπω τα μάτια της μικρής φίλης μου
ενώ συνεχίζω την αφήγηση του παραμυθιού.
Η ομορφιά της αθωότητας μπροστά στα μάτια μου και εγώ συνεχίζω να βλέπω τα μάτια
της μικρής Κωσταντίνας, στιγμές μοναδικές, μαγικές, ονειρικές και όλη η Ζωή μαζί
με τις ομορφιές της κάνει παρέλαση μπροστά στα μάτια της μικρής Κωσταντίνας και
στα μάτια τα δικά μου και συνεχίζω την αφηγησή του παραμυθιού, την περιπλάνηση
στον κόσμο και την ομορφιά της ψυχής και της καρδιάς.
Μήπως η Ζωή δεν είναι ένα όμορφο και γοητευτικό παραμύθι ?
Πάντως ο Καπετάνιος θα συνεχίζει να διαβάζει παραμύθια στην μικρή του φίλη μέχρι
να μάθει να διαβάζει, μετά θα ξέρει η ίδια τι πρέπει να κάνει και τι θέλει.
Όλα αυτά έρχονται στο νου μου καθισμένος στο βράχο της Παναγιάς κοιτώντας
την ομορφιά του τοπιου, την απεραντοσύνη της Θάλασσας, περιμένοντας την δύση
του ήλιου και την απόλαυση του ηλιοβασιλέματος, που εδώ στην Πέτρα της Λέσβου
είναι μοναδικό. Η τράτα και μερικά ψαροκάικα σκίζουν τα ήρεμα νερά της γαλάζιας
θάλασσας πηγαίνοντας για ψάρεμα, τα γλαροπούλια πετούν με μια χάρη που μόνο αυτά
έχουν κουνώντας τα φτερά τους νωχελικά με μοναδική χάρη και ομορφιά ακολουθώντας
την τράτα και τα ψαροκάικα. Τα μάτια μου βλέπουν όλη αυτή την ομορφιά καθισμένος
στον βράχο της Παναγιάς, αμίλητος, περιμένοντας το ηλιοβασίλεμα, να δύση ο ήλιος
στην αγκαλιά της θάλασσσας της αγαπημένης μου και να ανατείλει σε άλλο σημείο
του πλανήτη με την σιγουριά ότι κάποιος άλλος την ίδια στιγμή θα περιμένει σαν και μένα
σε κάποιο βράχο για να δει την ανατολή του ήλιου.
Αλήθεια, τόσο κοντά βρίσκεται η ομορφιά και η ευτυχία της Ζωής, όσο η δύση με την ανατολή
του ήλιου την ίδια στιγμή.
Δεν είναι μοναδικό ?
Έτσι, απλά !

Έλα κύμα πάρε με και μες στην
αγκαλιά σου πάλι βάλε με
θάλασσα μάνα μου
αλμύρα μου εσύ

Να πάρω Ζωή από την Ζωή σου
και μετά ας κοιμηθώ
στο γαλάζιο σου το μοναδικό
κάτω από το μπλε του ουρανού
μέσα στην αγκαλία σου
έστω και για μια στιγμή
για μια στιγμούλα μόνο, τόση δα

Για σου Καπετάνιε μας.........

Κυριακή 2 Απριλίου 2006

Ταξιδεύοντας......

Μέσα στις ομορφιές
της Ζωής και της Ψυχής

Πρωινό σήμερα μοναδικό, από τα όμορφα ανοιξιάτικα πρωινά.
Με τον ήλιο να ανεβαίνει στον Ουρανό νωχελικά και να ζεσταίνει
τις αισθήσεις μας και την καρδιά μας,το φως του να μας δίνει
καινούργια ζωή και να φωτίζει όλα αυτά τα θαυμαστά της φύσης που
είναι γύρω μας, ένας πράγματι μοναδικός πίνακας ζωγραφικής,
ανεκτίμητος, που μόνο το μεράκι και το μαγικό χέρι του Δημιουργού
ζωγράφισε και τον χάρισε σε μας, για να απολαμβάνουμε την ομορφιά
της ζωής και της δημιουργίας.
Την απολαμβάνουμε άραγε Καπετάνιε μας ?
Εσύ, πρέπει να ξέρεις,που τα βλέπεις όλα από πάνω,από ψιλά και που
δεν είσαι μόνο Καπετάνιος στη Θάλασσα αλλά είσαι Καπετάνιος
και στη ζωή.
Την απολαμβάνουμε,βέβαια,ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο
τον μοναδικό,γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός σε όλο τον πλανήτη,δεν μοιάζει ο ένας με τον άλλο,υπάρχει διαφορετικότητα
μεταξύ τους,αυτό είναι το θαυμαστό της Δημιουργίας.
Όχι μόνο στούς ανθρώπους αλλά στα ζώα,στα φυτά,τα λουλούδια,
το κλίμα,τον αέρα,την βροχή,την γώσσα και όλα.
Αυτή η διαφορετικότητα είναι το μεγαλείο της δημιουργίας σε όλο
τον πλανήτη,η μοναδικότητα της ομορφιάς που μέσα σε αυτή ζούμε.
Αυτό βλέπω από πάνω ταξιδεύοντας,σε όλο τον πλανήτη όλα αυτά
τα χρόνια, μέσα στις ομορφιές της ζωής.
Το αν απολαμβάνουν όλοι αυτή την ομορφιά της ζωής και της ψυχής.
για να πω την αλήθεια,δεν το βλέπω από πάνω στις περιπλανήσεις μου,
τουλάχιστον με τα δικά μου μάτια.
Δεν μπορώ να δω τον κόσμο,την ζωή,μέσα από τα μάτια των άλλων
συνανθρώπων μου.Εγώ βλέπω τον κόσμο μόνο με τα μότια τα δικά μου
τον βλέπω όμως,και όχι απλώς τον κοιτάζω.
Ο δρόμος προς την ευτυχία περνάει μέσα από τα μάτια,μόνο όταν βλέπεις,όχι όταν απλώς κοιτάζεις.
Καπετάνιε μου πως θα βρώ αυτή την διαφορά ?
Θά την βρεις μόνο με τα μάτια,γιατί, μπορείς να νοιώσεις
και με τα μάτια.Αυτή την θαυμαστή δημιουργία μας χάρισε
ο δημιουργός,τα μάτια,είναι όλη η ζωή προς την ευτυχία,γιατί
αυτά βλέπουν τον δρόμο και όχι απλώς τον κοιτάζουν.
Αυτό το μοναδικό δώρο μας προσέφερε ο δημιουργός απλόχερα,
με την μεγαλοσύνη που τον διακρίνει,αρκεί να βρούμε το "σημείο"
ο καθένας το δικό του.
Και εγώ συνεχίζω ταξιδεύοντας μέσα στις ομορφιές
της Ζωής και της Ψυχής.
Άραγε θα φτάσω μέχρι το τέλος ?
Εγώ πάντως συνεχίζω να βρω την γνώση μεχρι το τέλος και μετα.....
Ας αναπαυθώ στην γειτονιά των αγγέλων.

Έτσι,απλά!

Σάββατο 1 Απριλίου 2006

Πλανήτης Ελλάδα

Μάθε, παιδί μου........
Το μέτρο για την ενσωμάτωση των μεταναστών είναι σπουδαίο.
Οι αλλοδαποί καλούνται να ακολουθήσουν μαθήματα ελληνικής γλώσσας, ιστορίας
και πολιτισμού. Η ευφυϊα του νομοθέτη αξίζει το σεβασμό μας.
Τους υποχρεώνει να μάθουν πράγματα που ουδείς άλλος έχει διάθεση να διδαχθεί.
Ακούστε να μιλάει ελληνικά ένας 15 χρονος από το κολωνάκι και ένας μεταναστης
από το Πακιστάν.
Ποιόν καταλαβαίνετε καλύτερα ?

Έκανες λάθος, φίλε
Το ίδιο μέτρο διακρίνεται από μια σατανική μεθόδευση που αποτρέπει τον υπερπληθυσμό
μεταναστών. Ο καλός αλλοδαπός παρατάει τη δουλειά του, διαβάζει και μαθαίνει
για τον ελληνικό πολιτισμό.
Τι θα υποθέσει όταν αφήσει το βιβλίο και κοιτάξει γύρω του ?
Ότι έκανε κάποιο λάθος, δεν ήρθε τελικά στην Ελλάδα, αλλά κάπου αλλού.
Θα φύγει διακριτικά, ζητώντας συγγνώμη για την παρεξήγηση.
Αυτά είναι μεταφορά από εμένα από τον πλανήτη Έψιλον του περιοδικού Ε.
Για όλους όσους δεν το διάβασαν, για να μην ξεχνάμε και να μαθαίνουμε τι γίνεται
στον Πλανήτη Ελλάδα, όπως τον λέω.
Κατά τα άλλα, κοσμοπλημμύρα στο Ζάππειο Μέγαρο για να παρακολουθήσουν
την πρωτοποριακή Ελληνική μόδα.
Τα μουσεία, οι πινακοθήκες, οι βιβλιοθήκες προ παντός , οι εθνικές, σε όλο τον Πλανήτη
Ελλάδα, άδεια. Μόνο εγώ και εσείς.
Τα ουζάδικα, τσιπουράδικα,οι καφετέριες σε όλο τον πλανήτη Ελλάδα, όπως τα βλέπω
από πάνω από ψιλά, κάργα, συνωστισμός. Η αργοσχολία πάει σύννεφο.
Κρίμα !
Για να μην ξεχνάμε
Έτσι, απλά !