Όταν για πρώτη φορά είδα, διαβάζοντας για τους Bloggers
σε κάποιο περιοδικό, αμέσως μου κίνησε το ενδιαφέρον.
Αυτό που έκανα ήταν, το βράδυ που συνηθίζω να μπαίνω
στο Ίντερνετ, μετά τις 11 που είναι πιο φτηνό, πήγα στις
σελίδες των Bloggers και άρχισα σιγά σιγά να διαβάζω τις
ιστοσελίδες, με προσοχή, χωρίς να λέω τίποτα, απλά
κάπνιζα και έπινα καφέ, προσπαθούσα να καταλάβω, να
δω, όλα αυτά που έγραφαν όλοι αυτοί στις ιστοσελίδες τους.
Όλοι αυτοί που ούτε τους ήξερα και με ήξεραν, και συνέχισα
το διάβασμα. Κάποια στιγμή βλέπω την ώρα, είχε πάει 5 το
πρωί και εγώ συνέχισα να διαβάζω ιστοσελίδες.
Ήταν σκοτάδι ακόμα έξω, Φλεβάρης, Χειμώνας ήταν ακόμα,
σηκώθηκα κάποια στιγμή και πήγα για καινούργιο καφέ,
μεγάλη κούπα, και πήρα και καινούργιο πακέτο τσιγάρα.
Γύρισα, κάθισα στην θέση μου, μπροστά στο πληκτρολόγιο
σκεφτικός, είχα σταματήσει να διαβάζω, σκέφτηκα λίγα
λεπτά μόνο και μπήκα στο Blogger το Original.
Όχι στο ελληνικό, αυτό το ξεπέρασα από την αρχή,
το άφησα πίσω, δεν του έδωσα καμιά σημασία, από την αρχή.
Χωρίς να έχω γνώσεις, από τεχνικής πλευράς, έκανα αυτό
που μου ζητούσαν και να, ως εκ θαύματος, που λέμε, έκανα
την ιστοσελίδα την δική μου, ικανοποίηση και χαμόγελο.
Ένοιωσα ευχαρίστηση και ευχάριστα, μπήκε στη Ζωή μου
μια ομορφιά, όχι γιατί μου έλλειπε, αλλά πρόσθεσα άλλη μία.
Αυτή είναι η ομορφιά της Ζωής όλης, να προσθέτεις ομορφιές
όχι να περιμένεις να τα κάνει όλα ο δημιουργός.
Πρέπει και εμείς να κάνουμε κάτι, αρκετά μας έδωσε
ο δημιουργός και απλόχερα, ένα τόσο δα λουλουδάκι
μπορούμε να προσθέσουμε και εμείς.
Αυτό είπα αμέσως στον Καπετάνιο και το ευχαριστήθηκα.
Γιατί η κάθε ιστοσελίδα είναι δημιουργία, από τον καθένα
από εμάς, προσθέτουμε ο καθένας μας ένα λουλούδι
ξέχωρα από αυτά που μας χάρισε ο δημιουργός, που μας
κάνουν όμορφη τη Ζωή μας.
Ο καθένας μας μπορεί να φυτέψει ένα δικό του λουλούδι
μέσα σε αυτό τον όμορφο κήπο της Ζωής μας, με τα χέρια
τα δικά του, να το βλέπει με αγάπη, με τα μάτια τα δικά του
και να του δίνει ότι μπορεί από την ομορφιά της ψυχής του.
Βάζοντας το μεράκι και τη γνώση τη δική του.
Γιατί αν ένα λουλούδι το φυτέψεις χωρίς να το αγαπάς
δεν πρόκειται ποτέ να ανθίσει, θα μαραθεί, όσο νερό
και αν του ρίχνεις.
Όποιος δεν το πιστεύει, ας το κάνει, και μετά να έρθει
να μας το γράψει.
Αυτό το όμορφο λουλουδάκι, ο Καπετάνιος το φύτεψε στον
κήπο των Bloggers, με πολύ αγάπη, μέσα από την ψυχή και
την καρδιά του και δεν ξεχνά να το ποτίζει, να το προσέχει
και να το αγαπά και χαίρεται να το βλέπει να ανθίζει ανάμεσα
στα άλλα λουλούδια και τα όμορφα αγριολούλουδα του κήπου
αυτού της Ζωής, των Bloggers.
Και όταν φτάσει το τέλος, να είστε σίγουροι ότι θα έρθουν
άλλοι μετά από μας και μαζί με τα λουλούδια τα δικά τους
θα ποτίσουν και τα λουλούδια τα δικά μας, και δεν θα ξεραθούν
ποτές, και ο κήπος ο δικός μας, όλων μας, θα είναι μία όαση
ομορφιάς μέσα στον κόσμο και τη Ζωή, όπου θα βρίσκουν
καταφύγιο όλοι όσοι ζητάνε την ομορφιά της ψυχής
και της Ζωής.
Σίγουρα ο δημιουργός θα είναι υπερήφανος
για την δημιουργία του.
Μόνο να μην κάνουμε το σφάλμα να προσπαθούμε
να ξεπεράσουμε τον δημιουργό, γιατί τότε όλα
θα καταστραφούν.
Και σίγουρα ο δημιουργός θα μείνει για πάντα
Θλιμμένος.
Και μαζί του και εμείς !
Καπετάν Δημήτρης
Ο γιος της Θάλασσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου