Η νύχτα που έβλεπε τη μέρα

Είναι ο τίτλος του βιβλίου του Τζεμίλ Τουράν
Μυθιστόρημα

Θα γράψω λίγα λόγια μόνο από το τέλος του βιβλίου
του σπουδαίου αυτού Κούρδου, του σπουδαίου
αυτού ανθρώπου, που τα βιβλία του τιμούν
τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.

Πως να κρατήσεις τόσο κόσμο, πως να τον κάνεις
να σιωπήσει, πως να τον κάνεις να μην καταριέται
τους φονιάδες ?
Η ουρά πίσω από το φέρετρο τεράστια, τα πόδια σέρνονταν,
κι ένα μοιρολόι ψίθυρος θορυβώδης. Το νεκροταφείο ήταν
ψηλά σ ένα βουναλάκι. Παντού λουλούδια και βελανιδιές.
Ο τάφος περίμενε.
Αντίο σύντροφε. Εδώ που ήθελες να αναπαυθείς, στην
αγκαλιά της πατρίδας μας. Αυτό το χώμα δεν θα σ αφίσει
να κρυώσεις και θα έρχονται κάθε μέρα τα πουλιά και
τα άγρια ελεύθερα ζώα να σε χαιρετούν.
Όλος ο κόσμος είχε δακρύσει και το κουρδικό μοιρολόι
έγινε πιο δυνατό....
Το βράδυ βγήκα έξω, σήκωσα το κεφάλι μου και είδα
εκατομμύρια αστέρια. Το ένα πιο φωτεινό από το άλλο.
Ένα από αυτά ταξίδευε, άφηνε πίσω του μια φωτεινή γραμμή.
Σαν τη γραμμή που άφηνε πίσω του το Κόκκινο καράβι.
Ήταν το αστέρι του φίλου μου, του αδερφού μου.
Το χαιρετούσα.
Έμεινα να κοιτάζω τον πιο όμορφο ουρανό του κόσμου.
Έμεινα εκεί, ώσπου από τη μια μεριά έβγαινε ο ήλιος και
στην άλλη κοντοστεκόταν το φεγγάρι. Αυτός είναι ο δικός
μου ουρανός. Αυτός είναι ο δικός μας ουρανός, Κασίμ.
Χαιρέτησα τη νύχτα που έβλεπε τη μέρα.

Διαβάζοντας το βιβλίο, ως αυνήθως μεγαλόφωνα,
ο ναύτης με ρωτάει, καπετάνιε μήπως αυτά που
διαβάζεις τα έχεις γράψει εσύ ?
Και εγώ συνέχισα να διαβάζω.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Τζεμίλ μέσα από την καρδιά μου.
Τόση ομορφιά ψυχής σε λίγους ανθρώπους συναντάς.
Διαβάζοντας τα βιβλία του έγινα πιο σοφότερος
και πιο ευαίσθητος.

Το ματωμένο χιονολούλουδο
Τζεμίλ Τουράν

Οι ιστορίες του παππού δεν είναι πάντα παραμύθια....
Ο δικός μου ο παππούς, όταν μας μάζευε μπροστά
στο τζάκι, μαζί με τον αρωματικό καπνό της πίπας του
γέμιζε το καθιστικό και τις καρδιές μας με την ιστορία
του κούρδικου λαού.
Η πορεία του κουρδικού λαού, οι βαθιές του ιστορικές
ρίζες θα είχαν χαθεί αν οι παππούδες μας έλεγαν μόνο
παραμύθια. Τότε θα λέγαμε μια φορά κι έναν καιρό ζούσε
ένας λαός. Τώρα λέμε ζει, υπάρχει και κυνηγιέται ένας λαός,
που όμως αντιστέκεται και αντέχει, παρόλο που προσπάθησαν
να ξεριζώσουν τις μνήμες, μόλο που του απαγόρευσαν
τη γλώσσα του.
Σε εκείνες τις οικογενειακές στιγμές, σε εκείνα τα μαχητικά
μάτια, σε εκείνα τα μετρημένα λόγια, στα παραμιλητά της
Ζελχέ, στο κρυμμένο χιονολούλουδο στην τσέπη του
Αμπντουλάχ χρωστάω ότι αγάπησα πάνω κι από τη ζωή μου.
Την Πατρίδα μου.

Υποκλίνομαι μπροστά στην ομορφιά της ψυχής σου
Τζεμίλ Τουράν

Καπετάν Δημήτρης
Ο γιος της Θάλασσας