η ομορφιά της γνώσης.....

Είμαστε Ζώα μοναχικά
Όλη μας τη ζωή παλεύουμε για λίγο
λιγότερη μαναξιά.
Και μια από τις πιο παλιές, πανάρχαιες,
μεθόδους μας είναι να λέμε μια ιστορία,
παρακαλώντας να βρεθεί ένας ακροατής,
ένας αναγνώστης, που θα πει
( και θα το πιστεύει )
Α, ναι, έτσι ακριβώς είναι, η πάντως
έτσι το αισθάνομαι κι εγώ.

Καπετάνιος
Ο γιος της Θάλασσας

Σηκώθηκε από το μέρος που καθόταν και
ανέβηκε σε ένα βράχο.
Στάθηκε εκεί και με κοίταζε.
Μετά, έβαλε τα χέρια του στις δύο άκρες
του στόματός του και έβγαλε έναν παρατεταμένο
και διαπεραστικό ήχο.
Ήταν σαν μια σειρήνα εργοστασίου.
Επανέλαβε το ίδιο σφύριγμα, κάνοντας μια ολόκληρη
στροφή στο μέρος που βρισκόταν.

Τι κάνεις εκεί ? ρώτησα.
Δίνω σινιάλο σε όλο τον κόσμο να πάει στο σπίτι του.
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Δεν μπορούσα να καταλάβω αν αστειευόταν
η αν μιλούσε σοβαρά.
Νόμισα πως είχε τρελαθεί.
Νομίζεις πως είμαι τρελός, έτσι δεν είναι ?

Μου εξήγησε ότι επίτηδες είχε προσπαθήσει
να με τρομάξει με την ακατανόητη και απροσδόκητη
συμπεριφορά του, γιατί και εγώ τον είχα κάνει
να απηυδίσει με την δική μου γνωστή συμπεριφορά.

Οι στερεότυπες συνήθειες μου, πρόσθεσε, ήταν το
ίδιο τρελές όσο και το δικό του σφύριγμα.
Ποιές είναι οι στερεότυπες συνήθειές μου ?
Καθετί που κάνεις είναι στερεότυπο, είπε.
Όλοι το ίδιο δεν κάνουμε ?
Όχι όλοι, Εγώ δεν κάνω πράγματα από συνήθεια.

Ποια ήταν η αιτία για όλα αυτά ?
Είχες στεναχωρηθεί για το γεύμα.
Μα δεν σου είπα απολύτως τίποτα.
Πως ξέρεις ότι είχα στεναχωρηθεί για το γεύμα ?
Ανυπομονείς κάθε μέρα να φας γύρω στο μεσημέρι,
γύρω στις έξη το βράδυ και γύρω στις οχτώ το πρωί.
Ανυπομονείς να φας συνήθως αυτές τις ώρες ακόμα
και αν δεν πεινάς.

Το μόνο που χρειάστηκε να κάνω για να σου αποδείξω
το πνεύμα της ρουτίνας που σε κατέχει, ήταν να σφυρίξω.
Το πνεύμα σου έχει μάθει να λειτουργεί με σινιάλα.
Τώρα ετοιμάζεσαι να κάνεις και το κυνήγι ρουτίνα,
μπήκες ήδη στο δρόμο του κυνηγιού, μιλάς σε ορισμένο
χρόνο, τρως σε ορισμένο χρόνο, κοιμάσαι σε ορισμένο χρόνο.

Δεν εύρισκα τίποτα να πω. Ο τρόπος που ο Δον Χουάν είχε
περιγράψει τις συνήθειές μου γύρω από το φαγητό, αποτελούσε
ένα είδος προτύπου για καθετί που έκανα στη ζωή μου.
Παρόλα αυτά, ένιωθα έντονα πως η ζωή μου ήταν λιγότερο
ρουτινιάρικη από τη ζωή των περισσότερων φίλων μου
και γνωστών μου.

Από το Ταξίδι στο Ιξτλάν
Carlos Castaneda