Sailor

28 Φλεβάρη 2006

πρωϊνό της τελευταίας μέρας του Φλεβάρη και είμε και κρυομένος, άρχισε να τρέχη και η μύτη μου, σημάδια κρυολογήματος, Depon λοιπόν, έτσι γίνετε μπαίνοντας η ανοίξη, όλοι έχουν συνάχι με ένα χαρτομάντηλο στο χέρι, πολύ φίνα εικόνα και κυρίως όταν η μύτη είναι και χαριτωμένη, μαρέση να παρατηρώ όλα όσα γίνονται γύρο μου και άσχημα και όμορφα.
Η αλήθεια είναι ότι είμε λάτρης όλων των όμορφων πλασμάτων και πραγμάτων, αυτό οφείλω να το ομολογήσω, χωρίς να έχω τίποτα με τα μη όμορφα.
Βγαίνωντας σήμερα από το σπίτι περπάτησα όπως πάντα μέχρι την πλατεία για να πάω για καφέ στο στέκι μου το καθημερινό, πάντα ελληνικό με λίγη ζάχαρη και διπλό, σκέτη απόλαυση και τσιγάρο βέβαια, όλοι σήμερα μου λένε άσχημη συνήθεια, αλλά εμένα μαρέσει τι να κάνω? Ρε συ Δημήτρη πρέπει να κόψης αυτές της συνήθειες, λίγα χρόνια θα ζήσης, κρύμα δεν είναι? έλα ντε που εμένα μου αρέσει και την βρίσκω και περνάω καλά, ομολογώ ότι δεν μου αρέσουν τα πρέπει, ποτέ δεν μου άρεσαν και δεν το λέω εγωιστικά, κάνω αυτό που με ευχαριστή και αναλαμβάνω την ευθύνη και το τίμημα.
Ζωή χωρίς μεράκι δεν είναι τίποτα.
Είναι τόσο όμορφη η ζωή που αξίζει να την ζήσης όποια και αν είναι, το τίμημα όλοι μας μπορούμε να το πληρώσουμε, όσοι δεν μπορούν δεν ξέρω γιατί επιμένουν να θέλουν να ζουν.
Αυτό θα με συντροφεύει σε όλη μου την ζωή.