Η γοητεία της μοναξιάς

Δεν φοβάμαι τους ανθρώπους, δεν τους φοβήθηκα ποτέ, μόνο τους αγάπησα.
Μ' αρέσει να κυκλοφορώ αναμεσά τους, μόνος η και με παρέα.
Ποτέ δεν ενόχλησα, ούτε με ενόχλησε κανείς.
Τα τελευταία χρόνια πάντα διακοπές πηγαίνω μόνος, δεν έχω πρόβλημα.
Απολαμβάνω την γοητεία της μοναξιάς.
Περνάω καλά και μ' αρέσει, το έμαθα το συνήθισα.
Όλα αυτά τα χρόνια στις περιπλανήσεις μου, που έχω πάει σχεδόν σε όλο τον πλανήτη
λόγω της δουλειάς μου, διαπίστωσα ότι και οι άλλοι άνθρωποι είναι θετικοί με εμένα.
Αυτό το λέω από πρώτο χέρι.
Δεν συνάντησα ποτέ μέχρι σήμερα αρνητική στάση από τους άλλους απέναντι μου ανεξαρτήτου φύλλου και ηλικίας.
Πάντα το πλησίασμα ήταν και εξακολουθεί να είναι μοναδικό, μαγικό, όμορφο, ευγενικό, με φινέτσα, διακριτικά, με ειλικρίνεια και σεβασμό από εμένα προς όλους και όλες που γνώρισα και με γνώρισαν όλα αυτά τα χρόνια στα μοναχικά μου ταξίδια σ' όλο τον κόσμο και μέσα
στην Ζωή.
Δεν αποζητώ ούτε αποζήτησα την μοναξιά, μ' αρέσει όμως.
Δεν είμαι κατά της συντροφικότητας.
Δεν μ' αρέσει να κάθομαι μόνος και να περιμένω να έρθεις απο μακριά.
Δεν ήμουν και δεν είμαι μοναχικός τύπος.
Δεν είμαι ο μονόχνοτος άνθρωπος που κάθεται να πιει τον καφέ του η το ποτό του στο μπαρ
άχρωμα, άνοστα,άκεφα, βαριεστημένα χωρίς διάθεση, που βγαίνει έξω για να μην μήνη μέσα
μόνος και δεν ξέρει τι να κάνει.
Απορώ στ' αλήθεια γιατί βγαίνει έξω ?
Τι περιμένει να βρει ? Παρέα η να σκοτώσει την ώρα του ?
Δεν είμαι από τους τύπους που πάνε για να πιουν να κάνουν κέφι και να λυθεί
η γλώσσα τους.
Όχι, δεν χρειάστηκε ποτέ να πιω για να αλλάξει η διάθεση μου.
Και ξέρεις γιατί ?
Γιατί πάντα έχω διάθεση, αν δεν έχω δεν πίνω, μένω όπως είμαι και περνάω καλά.
Τα τελευταία, αρκετά χρόνια ζω μόνος και αυτό μ' αρέσει.
Θα με ξένιζε αν κάποιο πρωινό ξυπνούσα και έβλεπα στο μπάνιο του σπιτιού μου δυο
οδοντόκρεμες και δυο οδοντόβουρτσες και σκόνταφτα σε κάποιο άλλο ζευγάρι παντόφλες εκτός από της δικές μου.
Θέλω τον χώρο μου τον δικό μου, όχι για να μην τον μοιραστό με κάποιον άλλο.
Μ' αρέσει η γωνιά μου, η γωνιά που είναι το κομπιούτερ μου.
Η μεριά που κάθομαι στον καναπέ.
Η καρέκλα που κάθομαι στην κουζίνα και πίνω τον καφέ μου, που τον φτιάχνω εγώ
με μεράκι μοναδικό, όταν γράφω η διαβάζω και ακούω από το Ραδιόφωνο μουσική η την ενημέρωση της ημέρας.
Θέλω και μ' αρέσει ο χώρος ο δικός μου, τον φροντίζω και τον καθαρίζω μόνος μου και
τον προσέχω, αν αυτό είναι μοναξιά η παραξενιά......
Για μένα είναι η γοητεία της μοναξιάς.
Μην πειράξεις, μην αλλάξεις την θέση των πραγμάτων στους δικούς μου χώρους
τους προσωπικούς, ξεσκόνισε, καθάρισε και βάλε τα όπως τα έχω, εντάξει ? Βιολέτα ?
Λέω στην γυναίκα που έρχεται και φροντίζει και τακτοποιεί το σπίτι,τους χώρους που ζω
και κινούμαι.
Εν τάξει κύριε Μίμη.
Γράφω τώρα καθισμένος στην καρέκλα την δικιά μου, στο τραπέζι της κουζίνας που είναι
σαν το γραφείο μου, ο χώρος ο δικός μου, ο γνώριμος και από αριστερά μου ακούω από
το Ραδιόφωνο μπαλάντες αγαπημένες που έχει αυτή την ώρα το Love radio 97,5 από
τις καλλίτερες στιγμές της νύχτας, η ώρα κοντεύει 10 το βράδυ.
Καπνίζω και πίνω γουλιά γουλιά τον καφέ μου από την δικιά μου κούπα.
Όχι μόνος, είμαι παρέα με τις σκέψεις μου και γράφω ακούγοντας μουσική.
Αυτή την στιγμή το κορίτσι από τον σταθμό λέει με την πολύ γλυκιά φωνή της Love 97,5
Και η μαγεία της μουσικής συνεχίζεται.
Μοναξιά το λένε αυτό ? όχι
Είναι η γοητεία της μοναξιάς.
Είναι η γοητεία και η μοναδικότητα της ζωής.
Της δικής μου Ζωής
Που την Ζω και μ' αρέσει
Την αγαπώ στ' αλήθεια, είναι μοναδική.
Δεν την αλλάζω με τίποτα
Η Ζωή είναι μοναδική
Μπαμπά μου από Δευτέρα έχω άδεια να πιούμε καφέ παρέα, μύνημα από την κόρη μου.
Και βέβαια θα πιούμε καφέ παρέα.
Πάντα πίνουμε καφέ μαζί και τα λέμε μπαμπάς και κόρη, η πιο καλή παρέα.
Γι' αυτό σου λέω ότι η Ζωή είναι και ωραία και μοναδική.
Μείνε λίγο στην γραμμή
Πόσο θα ήθελα να είμαι εκεί
Και ξέρεις γιατί ?
Γιατί έφυγες και δεν είπες ούτε για
Δεν είπες λέξη
Δεν παραπονιέμαι, έτσι είναι η Ζωή
Το λέω με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλια μου

Καλό βράδυ Ζωή μοναδική