Πες πως μ'αγαπάς και φίλα με πριν φύγεις

Αυτό γινόταν κάθε φορά που έφευγα από το σπίτι για να πάω στην δουλειά μου, στο πλοίο που με έστελνε η εταιρία που εργαζόμουν.
Μια δουλειά διαφορετική από όλες της άλλες, γιατί δεν έφευγα για να πάω στην δουλειά μου το πρωί και να γυρίσω το βράδυ όπως όλοι οι εργαζόμενοι και να καθίσω σαββατοκύριακο και της αργίες, αλλά έφευγα πηγαίνοντας στην δουλειά μου τουλάχιστον για 6 μήνες συνεχείς στον χώρο εργασίας μου.
Αυτό γινόταν τα λίγα τελευταία χρόνια, πριν έφευγα για 24 συνεχείς μήνες τουλάχιστον, αργότερα έγινε 18 μήνες, μετά 12 μήνες, 8 μήνες και τα τελευταία χρόνια 6 μήνες.
Μετά απο αγώνες και προσπάθειες χρόνων για να φτάσουμε στο επίπεδο των προηγμένων ναυτικών χωρών.
Αυτός ήταν και είναι ένας από τους όρους της σύμβασης εργασίας μου.
Δεκτός και σεβαστός από εμένα.
Όχι δεν διαμαρτύρομαι, ούτε κάνω παράπονο, είναι κάτι που επέλεξα εγώ, κάτι που το δέχτηκα όλα αυτά τα χρόνια.
Μα αυτή είναι η αλήθεια.
Για φαντάσου να δουλεύεις σε ένα εργοστάσιο μεγάλης παραγωγής, να τελειώνεις την βάρδια σου το 8ωρο, να σχολάς που λέμε και να μένεις, να τρως, να κοιμάσαι, να κινείσαι και να ζεις στον ίδιο αυτό χώρο δουλειάς.
Ζωή μοναδική.
Όμοια της δεν υπάρχει και όμως την αγάπησα, την σεβάστηκα, την πόνεσα και την υπηρέτησα πιστά και με πολύ αγάπη και συνέπεια όλα μου τα χρόνια.
Από παιδί αμούστακο και μοσχομυρισμένο, 40 ολόκληρα χρόνια ( 1963-2004 )
Αυτό είναι που θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου, στην ψυχή μου, στην καρδιά μου για πάντα μέχρι να φύγω απο αυτόν τον όμορφο κόσμο και την γλυκιά Ζωή.
Πορεύτηκα με συνέπεια, ειλικρίνεια, σεβασμό, αγάπη, εκτίμηση και εμπιστοσύνη όλα αυτά τα χρόνια, τόσο προς την εταιρία μου που δούλευα όσο και κυρίως στους ανθρώπους, τους συνάδελφους σ' αυτή την πορεία Ζωής την μοναδική και μοναχική.
Τους αγάπησα και με αγάπησαν ειλικρινά στα μοναχικά και μακρινά ταξίδια μας.
Ήμασταν βλέπεις ποντοπόροι, παιδιά του Ωκεανού με την μοναδική ομορφιά της απεραντοσύνης, με το υπέροχο γαλάζιο της Θάλασσας.
Μοιραστήκαμε χαρές,λύπες, στενοχώριες, όμορφες ευτυχισμένες στιγμές, μα και άσχημες, δυσάρεστες και όμως όλα τα ξεπερνούσαμε, όπως το πλοίο μας ξεπερνούσε τα κύματα στις φουρτούνες του Ωκεανού.
Πάντα την φουρτούνα την ακολουθούσε η μπονάτσα, η ηρεμία, η ομορφιά της Θάλασσας και όλα περνούσαν και εμείς εκεί, πορεία σταθερή να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ πριν συνεχίσω, σε όλους που με αγάπησαν, με εμπιστεύτηκαν, μου έδωσαν την εκτίμηση και τον σεβασμό τους και στάθηκαν κοντά μου όλα αυτά τα χρόνια σε όλες τις στιγμές.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για μια ακόμα φορά για την αγάπη τους τον σεβασμό την εκτίμηση και εμπιστοσύνη.
Πιστεύω ότι έκανα ότι καλλίτερο για όλους μας, αυτό είναι σίγουρο.
Ποτέ δεν ξεχνώ, δεν θα ξεχάσω όσα ζήσαμε και περάσαμε μαζί, με τους πιο πολλούς συναντηθήκαμε πολλές φορές στα μοναχικά μας ταξίδια.
Είναι ολόκληρη η Ζωή μου.
Ζωή ζυμωμένη με θαλασσινό αλάτι του Ωκεανού, με τον αέρα και το ιώδιο της θάλασσας.
Τα μοναδικά χρώματα της, με την ανάσα της που μας έδινε Ζωή.
Επειδή στ' αλήθεια συγκινήθηκα τώρα που γράφω θα διακόψω και θα απανέλθω της επόμενες μέρες.
Σίγουρα το οδοιπορικό αυτό ζωής θα το συνεχίσω μέχρι το τέλος.
Για σου Καπετάν Δημήτρη, μοναδικέ Sailor
Ναύτη ποντοπόρε
Να είσαι πάντα καλά
Δάκρυα θάμπωσαν τα μάτια μου.
Αύριο πάλι.....
Μια καινούργια μέρα ξημερώνει