Το θα ήθελα και το θέλω

Το θα ήθελα έχει γίνει τρόπος ζωής σήμερα και τι δεν θα ήθελα, όλα τα θέλω, όλα τα ήθελα.
Παρατηρώ τον κόσμο πότε με συμπάθεια, πότε με κριτική αυστηρότητα, πότε και με τα δυο.
Αξιαγάπητους και αξιολύπητους ταυτόχρονα.
Συναισθάνονται και αυτοσχεδιάζουν, αλλά τους λείπει το ταλέντο να συγχωρούν τους άλλους και τον εαυτό τους.
Έχω μια βασική απορία:
Τι χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ευτυχισμένοι ?
Παρατηρώ τις αβέβαιες προσπάθειες τους να βρουν απάντηση.
Το γαϊτανάκι των ερωτικών τους σχέσεων.
Τον παραλογισμό και την γενναιοδωρία της καθημερινότητας.
Άραγε έχουν την ικανότητα να διεκδικήσουν το θα ήθελα ?
Παρατηρώντας τον κόσμο, βλέπω ότι λείπουν οι σκεπτόμενοι.
Μας λείπουν μολογώ.
Δεν κάνω κριτική ούτε σχόλιο, διαπίστωση δικιά μου είναι.
Γιατί αν το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου είναι σκεπτόμενοι, ο κόσμος όλος θα είναι σίγουρα καλλίτερος, πιο όμορφος, πιο προσιτός, οι άνθρωποι θα γίνουν καλλίτεροι, οι σχέσεις
τους πιο αρμονικές και όλοι θα ξέρουν στα σίγουρα τι θέλουν.
Σήμερα γίνεται ένα μπάχαλο, ο κόσμος και η ζωή ένας αχταρμάς.
Κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό το θα ήθελα και το θέλω.
Έτσι το λένε όλοι χωρίς συναίσθημα χωρίς σκέψη.
Όλους όσους συναντώ όλοι λένε θα ήθελα.
Χωρίς να ξέρουν τον τρόπο πως θα το βρούνε, πως θα το αποκτήσουν.
Και ξέρεις γιατί ?
Γιατί μας λείπουν οι σκεπτόμενοι.
Φαντάσου μια κοινωνία χωρίς σκεπτόμενους, τι είδους κοινωνία θα είναι αυτή?
Και όμως όλοι λένε θα ήθελα.
Εχει γίνει πια σημαία σε όλο τον κόσμο το θα ήθελα, και συνεχίζεται.
Παρασκευή , συνάντηση κορυφής στην καφετέρια μας για τον καφέ τον πρωινό, απαρτία, όλοι είναι εδώ όπως κάθε Παρασκευή.
Καλημέρα στα παιδιά τα δικά μας, Ναυτάκι τι κάνεις ρε συ ?
σε πήρα τηλέφωνο αλλά δεν ήσουν σπίτι,που στο διάβολο ήσουν τέτοια ώρα ?
Με ρωτάει ο Γιάννης.
Γιάννη μου ήμουν εκτός σπιτιού, γύρισα λιγάκι αργά, γιατι δεν με πήρες στο κινητό ?
Αφου δεν έχω ρε συ ναύτη.
Έλα ρε Γιάννη πάρε ένα για να βρισκόμαστε
γιατί ρε ναύτη τώρα δεν βρισκόμαστε?
Τόσα χρόνια πως βρισκόμαστε ?
Είχαμε κινητά ? Άσε που είναι και έξοδο.
Έλα ρε Γιάννη μου σιγά το έξοδο.
Τι σιγά ρε Μίμη, τι με κοιτάς ?
Εσύ είσαι εύπορος δεν έχεις ανάγκη, εγώ που να τα βρω, η Αλεξάνδρα μόνο δουλεύει και κάνει και ιδιαίτερα για να τα φέρουμε βόλτα.
Αφού τα ξέρης ρε Ναύτη.
Και ο καφές συνεχιζετε.
Γιώργο πριν πάμε για το κρασάκι μας να πάμε δίπλα στον Μίμη να παίξουμε τα Τζόκερ μας
για την Κυριακή.
Ναι, σίγουρα Γιάννη μου, μαζί σου και που ξέρης.
Τι που ξέρης ρε Γιωργάκη ?
Τι είναι αυτό που ξέρης εσύ και εγώ όχι ?
Έλα ρε τύπε, εσύ δεν καταλαβαίνεις.
Τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνω ρε Γιώργο ?
Ρε συ Μιμάκο θα ήθελα να το πιάσω το πούστικο και μετά θα σου πω.
Νάτο το θα ήθελα.
Θ α ήθελα, θέλω όλο αυτά, τα ίδια και τα ίδια κάθε βδομάδα μου λέτε εσύ και ο Γιάννης.
Μου φαίνεται ότι έχουμε μεγάλη πλάκα, έλα σηκωθείτε τώρα πάμε για το κρασάκι μας.
Πλήρωσες ρε Ναύτη ?
Ασφαλώς, εγώ είμαι εντός έδρας.
Και εγώ εξακολουθώ να παρατηρώ τον κόσμο.
Και να φανταστής ότι όλη αυτή η ομάδα υποτίθεται ότι ήμαστε σκεπτόμενοι άνθρωποι.
Ήμαστε άραγε ?
Το μόνο που μπορώ να πω ήμαστε συμπαθητικοί, γραφικοί, με καλά αισθήματα και προθέσεις
αγωγή, αξιοπρέπεια και παιδία.
Κυρίως ήμαστε φίλοι
Αυτό είναι που μετράει
Τον άλλο τον αγαπάς όπως και αν είναι, όπως ακριβώς είναι.

Πάμε τώρα για το κρασάκι μας
και τα ξανά λέμε