Η Γοητεία της Γνώσης

Ο Δον Χουάν συνεχίζει, λέει στον Καστανέντα.
Εσύ, αντίθετα νιώθεις πως είσαι αθάνατος.
Και οι αποφάσεις ενός ανθρώπου που θεωρεί τον εαυτό του αθάνατο μπορούν
ν' ακυρώνονται, να αμφισβητούνται η να προκαλούν λύπη.
Είναι δυνατόν να βλέπουμε τον θάνατό μας ?
Και βέβαια, είναι εδώ μαζί μας.
Είμαι γέρος άνθρωπος, και με την ηλικία μαθαίνει κανείς πολλά πράγματα.
Γνωρίζω πολλούς γέρους, αλλά ποτέ δεν το έμαθαν αυτό.
Πως τα κατάφερα ?
Ας πούμε τα κατάφερα γιατί έπαψα να έχω προσωπική ιστορία, γιατί δεν νιώθω
σημαντικότερος από τίποτα και γιατί ο θάνατος μου κάθεται ακριβώς δίπλα μου.
Σκέψου το θάνατό σου τώρα, είναι δίπλα σου. Μπορεί να σε τσακώσει κάθε στιγμή,
γι' αυτό δεν έχεις χρόνο στη διάθεσή σου για περιττές σκέψεις και θυμούς κανένας μας
δεν έχει χρόνο γι' αυτά. Μην απογοητεύεσαι, χρειάζεται καιρός για να μάθεις
να χρησιμοποιείς κατάλληλα τα μάτια σου. Το θέμα είναι να νοιώθεις με τα μάτια σου.
Το πρόβλημα σου τώρα είναι ότι δεν ξέρεις τι πρέπει να νιώθεις.
Θα συνηθίσεις όμως σιγά σιγά με την άσκηση.
Κανένας δεν μπορεί να σου πει τι πρέπει να νιώσεις.
Δεν πρόκειται για θερμότητα, για φως, για λάμψη η χρώμα. Είναι κάτι άλλο.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω την τεχνική.
Από την στιγμή που θα μάθεις να χωρίζεις τις εικόνες και να βλέπεις το καθετί με δυο
όψεις, θα πρέπει να συγκεντρώνεις την προσοχή σου στην περιοχή που βρίσκεται
ανάμεσα στις δυο εικόνες. Κάθε αλλαγή που αξίζει τον κόπο να σημειωθεί, λαβαίνει
χώρα σ' αυτή την περιοχή. Εκείνο που μετράει είναι το αίσθημα που σου δίνει.
Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Σήμερα είδες μια λάμψη. αλλά αυτό δεν σημαίνει
τίποτα γιατί το αίσθημα έλειπε.
Δεν μπορώ να σου πω πως να νιώθεις.
Πρέπει να το μάθεις μόνος σου.
Όλα τα πιο πάνω τα έγραψα διαβάζοντας τα από το " Ταξίδι στο Ιξτλάν " Carlos Castaneda!
Νοιώθοντας με τα μάτια μου αυτά που διάβαζα και για αυτό τα έγραψα.
Τώρα ξέρω τι πρέπει να νιώθω, το αίσθημα που μου δίνει την ώρα που διαβάζω.

Τα έγραψα με το μολύβι το δικό μου, έχοντας πλάι μου την γόμα μου μην τυχόν γράψω
κάτι λάθος, καθισμένος στην θέση την δική μου, το γνώριμο για μένα " σημείο "
Είναι το σημείο που βρήκα για να γράφω, αυτό που βρήκα, είδαν τα μάτια μου.
Το θέμα είναι να νοιώθεις με τα μάτια, Αυτό νοιώθω με τα μάτια, και γράφω με το μολύβι
το δικό μου, την γόμα για τα λάθη και αριστερά μου πάντα το ράδιο μου να παίζει μουσική.
Γλυκά πονούσε το μαχαίρι
Έσταζε γλύκα η μαχαιριά
Τραγουδά ο Βοσκόπουλος αυτή την ώρα που γράφω καθισμένος στη θέση, την δική μου θέση.
Αυτή είναι η ομορφιά του να γράφεις αυτά που νοιώθεις, αυτά που βλέπουν τα μάτια σου.
Νοιώθω με τα μάτια μου και γι' αυτό και γράφω.
Αυτό που νιώθεις την ώρα που γράφεις είναι μοναδικό, μια αίσθηση που όμοια της δεν
μπορεί κανείς άλλος να την νιώσει, εκτός από σένα που γράφεις και βλέπεις με τα μάτια σου
που νοιώθουν. Κανείς άλλος δεν μπορεί να την νιώσει.

Αν δεν ένοιωθα με τα μάτια μου την ώρα που διάβαζα το Ταξίδι στο Ιξτλάν, δεν θα έγραφα
τίποτα και ποτέ.
Και ξέρεις γιατί ?
Βλέπω την ώρα που διαβάζω, αντί απλώς να κοιτάζω. Άλλη αίσθηση.
Ναι, Νοιώθω με τα μάτια μου ! Καπετάνιος, ο Γέρο Καπετάνιος !
Έτσι, Απλά !
Ο γιος της Θάλασσας !