Η ομορφιά της Ζωής, η συνέχεια......

Η μικρή Κωσταντίνα, αυτό το τόσο γλυκό και χαριτωμένο πλάσμα, το γνώρισα πέρση
το καλοκαίρι στην Πέτρα της Λέσβου που πηγαίνω κάθε καλοκαίρι.
Είναι κόρη δυο καλών μου φίλων, δυο φύλων αγαπημένων, της Ντανιέλας και του Στέλιου
δυο 30 χρονα παιδιά σήμερα, όμορφα και στην ψυχή και την καρδιά.
Ο Στέλιος είναι γιός δυο οικογενειακών μου φίλων, τον ξέρω από μικρό παιδάκι με κοντό
παντελονάκι, όταν εγώ ήμουν τότε 40 χρονος, σήμερα τα παιδιά αυτά που γεννήθηκαν
σ' αυτό το μικρό χωριό της Λέσβου με την όμορφη παραλία και την Παναγιά, μεγάλωσαν
και έζησαν εκεί όλα τους τα χρόνια, ήταν και εξακολουθούν να είναι οι καλοί μου μικροί φίλοι. Έλα όμως που η Ζωή τα έφερε έτσι και έγινα φίλος και με την κόρη τους
την Κωσταντίνα που πέρση που την γνώρισα ήταν μόλις 4 χρόνων και εγώ 65 χρόνων,
μια γνωριμία μοναδική, γνωριμία ζωής την λέω εγώ, είναι σαν να μπαίνει όλη η ομορφιά
της ζωής μέσα σου, μια γνωριμία σαν παραμύθι.
Καθισμένος στο πλακόστρωτο καλντερίμι που οδηγεί στον βράχο που είναι η Παναγιά,
σκέψεις έρχονται και φεύγουν, μια όμως ξεχωρίζω, θα μπορέσω άραγε να φτάσω να διαβάζω
παραμύθια στα παιδιά της μικρής Κωσταντίνας ?
Ένα ερώτημα που δεν με βασανίζει, αλλά μου ομορφαίνει τη Ζωή.
Ναι, αυτή είναι η αλήθεια.
Να ζήσω, και να δω τα παιδιά της μικρής Κωσταντίνας να τους διαβάζω παραμύθια όπως
και στην μητέρα τους, να είναι οι μικροί μου φίλοι όπως η μητέρα τους, η κόρη της Ντανιέλας
και του Στέλιου των μεγάλων φόλων μου.
Αυτή είναι όλη η ομορφιά της ζωής και της συνέχειας, που λέω και ξανά λέω και δεν
θα κουραστώ να το γράφω.
Δεν είναι όνειρο ούτε παραμύθι, είναι η πραγματικότητα και η αλήθεια ενος κομματιού
της ζωής μου μέχρι σήμερα.
Όλα μου τα χρόνια πάλεψα με το κύμα του Ωκεανού και ήρθα εδώ σ' αυτό τον τόπο για
να μείνω και να ονειρευτώ, και έμεινα.
Δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου τα γαλανά, τα μάτια της θάλασσας και του ουρανού
και εγώ συνεχίζω να γράφω, θ' αρθώ έραγε ξανά απ' τα παλιά και από την αρχή να αρχίσω?
Ποιός το ξέρει ?
Έτσι, απλά !
Αυτά όλα που γράφω τώρα, ο Καπετάνιος με την χρυσή καρδιά, είναι πέρα για πέρα αληθινά
και μοναδικά, σήμερα 4 Μάρτη 2006.
Στα Βριλήσσια, με το μολύβι μου, το δικό μου, της γνώσης και της Ζωής.
Καθισμένος στο δικό μου " σημείο " όπως ο Δον Χουάν καθόταν στο " σημείο " όταν δίδασκε
τον Κάρλος Καστανέντα στο δρόμο της γνώσης.
Τώρα που το τέλειωσα θα το βάλω στο συρτάρι μου, για να το βρεί η μικρή Κωσταντίνα
τώρα, αλλά μαμά αργότερα και να το διαβάσει στα παιδιά της, στην περίπτωση που εγώ
δεν θα είμαι εκεί να τους διαβάζω παραμύθια όπως στη μαμά τους, και αυτή θα ξέρει,
θα μάθει από τον Καπετάνιο να διαβάζει παραμύθια στα μικρά παιδιά της και σε όλα
τα παιδιά του κόσμου, όπως τις διάβαζε ο Καπετάνιος με την χρυσή καρδιά.
Εδώ κλείνω αυτό το μικρό οδοιπορικό ενός μικρού κομματιού της Ζωής μου.
Ο Στέλιος γεννήθηκε μεγάλωσε και έζησε όλα του τα χρόνια στην Πέτρα.
Η Ντανιέλα ήρθε στην Πέτρα από την Αγγλία και έμεινε.
Η Κωσταντίνα γεννήθηκε στην Πέτρα, πήρε το όνομα της Γιαγιάς της.
Σήμερα είναι όλη η οικογένεια στην Αγγλία.
Να είναι καλά όπου και αν είναι!
Ξέχασα να πω για τον τόπο αυτό που τώρα είναι και δικός μου, ήρθα από μακριά
μέσα από το πέλαγος και την ομορφιά του Ωκεανού κάτω από την σκέπη της Παναγιάς
και του Ουρανού και έμεινα στην Πέτρα της Παναγιάς και της ομορφιάς.
Δεν είμαι από το νησί της Λέσβου ούτε είχα καμιά σχέση με τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Πήγα χωρίς να γνωρίζω ουσιαστικά κανέναν και να με γνωρίζει κανείς, τους αγάπησα
όλους μ' αγάπησαν και έμεινα μέχρι και σήμερα που γράφω όλα αυτά !
Έτσι, απλά !
Καπετάν Δημήτρης
Μόνιμος κάτοικος της " γειτονιάς των αγγέλων "