Το παιδί της γνώσης

Κυριακή σήμερα, 2η μέρα του Απρίλη, ξύπνησα νωρίς και η σκέψη μου
είναι συνεχώς από χθες στο Ζάππειο στην Γιορτή του Παιδικού βιβλίου.
Ανοίγω την μπαλκονόπορτα στην κουζίνα και τραβάω τις κουρτίνες
να μπει το φως του ήλιου και ο μοναδικός αέρας της Άνοιξης, παίρνω
από την ανάσα της ανάσα για την ζωή. Τα μάτια μου αχόρταγα βλέπουν
και θέλουν να πάρουν όλη την ομορφιά αυτής της ημέρας της Άνοιξης.
Μονολογώ, καταπληκτική ημέρα σήμερα καπετάνιε, μοναδική.
Έτοιμος ο καφές μου, κάθομαι ανάβω τσιγάρο και απολαμβάνω το πρωινό.
Ένα ακόμα πρωινό προστίθεται στη ζωή μου και γι' αυτό ευχαριστώ τον δημιουργό.
Ντύνομαι κατεβαίνω από το σπίτι, περπατώ στους όμορφους δρόμους εδώ που μένω,
περνάω από την πλατεία, χαιρετώ τους πρωινούς γνωστούςμου, κάποιος με ρωτάει,
που πας καπετάνιε πρωινιάτικά ? Πάω στο Ζάππειο, στη Γιορτή του Παιδικού Βιβλίου,
πάω να γίνω για μια ακόμα φορά παιδί και συνεχίζω για την στάση του λεωφορείου.
Μόνος είμαι στην στάση, δεν έχει ακόμα κίνηση και ας έχει πάει η ώρα 10 το πρωί.
Μπαίνω στο λεωφορείο και πάμε για σταθμό του μετρό, Δουκίσσης Πλακεντίας.
Κατεβαίνω, ακυρώνω το εισιτήριο μου μπαίνω στον συρμό και σε λίγη ώρα Σύνταγμα.
Βγαίνω στην πλατεία και πηγαίνω προς τον κήπο, αγοράζω το κουλούρι μου
και περπατώντας αργά φτάνω στο Ζάππειο Μέγαρο, κίνηση όχι ιδιαίτερα μεγάλη
όσο ερχόμουν, κοντοστέκομαι έξω από την είσοδο πριν ανέβω τα σκαλιά, διαβάζω
Γιορτή Παιδικού Βιβλίου.
Εδώ ήμαστε καπετάνιε μου, μονολογώ φωναχτά και ανεβαίνω τα σκαλιά.
Στην είσοδο μου δίνει το πρόγραμμα μια κοπελιά με χάρη και γλυκό χαμόγελο,
πράγματι παιδικό αυτό βλέπουν τα μάτια μου, προχωράω, ακούω όμορφες φωνούλες
γνώριμες σε μένα, στρίβω στα δεξιά και μπαίνω στην παραμυθοχώρα.
Δεν έχει πολύ κόσμο ίσως είναι νωρίς ακόμα, λέω μόνος μου στον καπετάνιο για
να ησυχάσει, γιατί τον βλέπω λίγο ανήσυχο. Με υποδέχονται όμορφες χαρούμενες
και γλυκές φατσούλες, στα αριστερά μου σε ένα χαμηλό τραπέζι με γύρω γύρω σκαμπό
κάθονται μικρές όμορφες και χαρούμενες φατσούλες και ζωγραφίζουν με έγχρωμα μολύβια.
Βρίσκω και εγώ ένα σκαμπό και κάθομαι ανάμεσα τους, μερικά με κοιτούν
και μου χαμογελούν, όπως κάθομαι διαβάζω απεναντί μου.
Το παραμύθι είναι για το παιδί ένα ιδανικό όργανο για να κρατήσει κοντά του τον ενήλικο.
Αναρωτιέμαι ποιός το προσέχει άραγε από τους ενήλικες ?
Ποιός το διαβάζει ? Κανείς !
Όση ώρα κάθομαι κανείς δεν σταμάτησε για να το διαβάσει. Παίρνω μερικές άσπρες κόλες
διαβάζω και γράφω αυτό που βλέπω για να το πάρω μαζί μου στο δρόμο προς τη γνώση.
Γίνομαι και εγώ ξανά παιδί με όλα αυτά τα παιδιά γύρω μου, καθισμένος αναμεσά τους
και γράφω και οι σκέψεις έρχονται ποταμός, μαζί με τις θύμησες.
Με κοιτούν που γράφω και μερικά έρχονται να διαβάσουν τι γράφω στα άσπρα χαρτιά
που έχω μπροστά μου, μερικοί μεγάλοι, ενήλικες, απλώς με κοιτάζουν και εγώ εξακολουθώ
να γράφω. Οι αναμνήσεις και οι θύμησες πολύ παλιές, πολλά χρόνια......
Όταν έπαιρνα ένα βιβλίο στα χέρια μου έπρεπε να διαβάσω τον τίτλο, να τον ερμηνεύσω.
Ένα από τα βιβλία είχε τον τίτλο Στάχυα και Παπαρούνες.
Τι είναι αυτό το πράγμα που γράφει εδώ αναρωτήθηκα ?
Και από κάτω, Μυθιστόρημα.
Μ' άρεσε, Μ' άρεσε.
Και εγώ συνεχίζω να θυμάμαι.
Το ίδιο εκείνο βράδυ η Βιολέτα κλείστηκε στο δωματιό της και άνοιξε όλα τα βιβλία που
τις είχαν φέρει, άγγιξε απλά τα χρυσά γράμματα στα εξώφυλλα και με τα δάκτυλα της
πήρε να χαϊδεύει τις λέξεις και τις εικόνες, πόσο θα το ήθελε να ήξερε να διαβάζει ?
Έτσι, απλά !
Καπετάνιε μου τι κάνουμε τώρα ?
Εγώ θα εξακολουθώ να διαβάζω παραμύθια στην μικρή Κωσταντίνα και στην Βιολέτα
μέχρι να μάθουν να διαβάζουν.
Αυτό θα κάνω Ναυτάκο μου.
Έτσι, απλά !

Φεύγοντας, γυρίζω κοιτάω όλη αυτή την ομορφιά των μικρών μου φίλων
και ψιθυρίζω.
Ελάτε να πετάξουμε μαζί
στα εξωτικά νησιά
για να βρούμε τον κρυμμένο
θησαυρό !

ο γιος της θάλασσας !