Μια πραγματικότητα......

Σαν εμποροπανήγυρη, όχι επαρχιακή αλλά Αθηναϊκή βλέπουν τα μάτια μου με την
είσοδο μου στο χώρο που έχουν διαμορφώσει στο Ζάππειο για την Γιορτή του Παιδικού Βιβλίου. Δεν είναι αίσθηση, είναι αυτό που βλέπουν τα μάτια μου και μπαίνει στην ψυχή μου.
Δεν φταίνε οι διοργανωτές παρά μόνο εμείς οι επισκέπτες με τα παιδιά μας που τα τραβολογάμε χωρίς να ξέρουμε γιατί. Γιατί δεν ξέρουμε που πάμε και γιατί.
Ο Καπετάνιος σαλπάρισε ξέροντας που πηγαίνει, και γιατί, όπως πάντα, και για αυτό
πάντα φτάνει στον προορισμό του, με την ευχή της φίλης Βίλλυ, ούριο άνεμο στα
πανιά σου Καπετάνιο μου. Μπαίνω και βλέπω γύρω μου τον κακό χαμό, όχι από τα παιδιά
αλλά απο τους ενήλικες, τα έχασα, σε μια στιγμή νόμισα ότι είχα έρθει αλλού, αλλά βλέποντας όλα αυτά τα όμορφα προσωπάκια των μικρών μου φίλων και ακούγοντας
τις γλυκές φωνές τους τις γνώριμες για μένα, ηρέμησα και κάθισα ανάμεσα τους, τότε
μόνο ησυχασα, μόνο τότε , και έμεινα μέχρι το τέλος μαζί τους.
Αδιάφοροι κινούνται σχεδόν όλοι οι ενήλικες, χωρίς να βλέπουν, απλά κοιτάζουν.
Τι άραγε ?
Μόνο τα προσωπάκια και τις κινήσεις των παιδιών αξίζει να βλέπεις, η ομορφιά της αθωότητας. Εξαίρεση λίγες μαμάδες μόνο που ήξεραν που βρίσκονται, όλοι οι άλλοι
μαμάδες και μπαμπάδες βιάζονται να τελειώσει και αυτή η αγκαρία, αυτή η υποχρέωση.
να γυρίσουν πίσω και το πολύ να πουν σε κάποιους ότι πήγαν σε μια κοινωνική εκδήλωση.
Στέκονται χωρίς να ξέρουν γιατί, αδιάφοροι για τον χώρο που βρίσκονται.
Κρίμα !
Προσωπική μου άποψη βέβαια αυτή.
Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί έκαναν παιδιά, δεν θέλω να καταλάβω.
Γιατί ? γιατί γεννήθηκα μεγάλωσα και έζησα στην Γειτονιά των αγγέλων, και θα
συνεχίσω να Ζω.
Αυτό που καταλαβαίνω είναι, ότι αυτή την ώρα το μόνο που ακούω βλέπω και αισθάνομαι
είναι οι χαρούμενες φωνούλες τα γελάκια των μικρών μου φίλων, όλη αυτή την ομορφιά
της Ζωής. Πράγματι η ομορφιά της ζωής μέσα από το παραμύθι.
Καλώς ήρθατε στην παραμυθοχώρα. Τίποτα άλλο δεν αξίζει πιό πολύ.
Εγώ όμως θα εξακολουθώ να διαβάζω παραμύθια στους μικρούς μου φίλους.
Πάντα, με ούριο άνεμο στα πανιά μου.
Καπετάν Δημήτρης !